Wachten….. op vliegtuigen die verlaat zijn. Wie heeft er niet de pest aan en je mist natuurlijk net weer die aansluitende vlucht naar je langgedroomde vliegvisparadijs. In plaats van in een sfeervolle blokhut slaap je die nacht in zo’n betonnen vliegveldhoteltoren. Het hoort bij reizen, maar de volgende ochtend komen we gelukkig vroeg aan in Terrace BC. Vanaf het vliegveld stookt onze gids Jeroen het emotionele vuurtje nog eens extra op met dikke verhalen over monster chinooks en chums. IK WIL VISSEN!! NU!!!! en geen geneuzel met koffers, omkleden, kamers verdelen en inrichten. Maar goed, toch nog redelijk vroeg in de ochtend, sta ik dan eindelijk midden in de Kitimat mijn nieuwe Meiser te mishandelen. Meestal levert zo’n opgefokte eerste visdag meer frustratie dan zalm op, maar vanmiddag verandert pech in geluk. Eerst een paar pinken, goed om weer even aan die lange tweehandige paal en dikke lijnen te wennen. Dan een dikke chum, die helemaal door het lint gaat, de leader snijd onder een spray van water door de Kitimat. Alles gaat goed, geen lijnbreuk, fotootje en na het terugzetten is er dat overweldigende, euforische geluksgevoel. Hier en nu ben ik getuige van iets heel speciaals : het wonder van wilde vissen, die vanaf duizenden kilometers op de oceaan feilloos de weg naar huis terugvinden. En we hebben zo nog 12 volle dagen te gaan. De spanning is eraf, rust en omgeving zijn een weldaad. Aan de overkant zit een paartje bold eagles met twee hongerige jongen, een genot om naar te kijken. Maar goed, vissen maar weer……. En na een kwartier weer zo’n bodybuilder chum, alhoewel… Jeroen maakt me heel zenuwachtig “Da’s een chinook!”. Shit, op de eerste dag al zo’n monster, als ik die maar niet verspeel…. O,O,O bijna in zo’n aangespoelde hoop boomstammen, als hij maar niet gaat stilliggen op de bodem, dan begint het hele circus weer opnieuw. Ik wil die vis op de kant hebben! Even vasthouden, fotograferen, deel zijn van het wonder van zijn aanwezigheid hier. Dus draaien, draaien, draaien, hij komt als een raket op je af man….. Na een kwartiertje kruist een grote driehoekige staart onder mijn hengeltop door en schept Jeroen een vijfentwintig ponder van rond de meter. Woww, mijn vakantie kan niet meer kapot…… alhoewel Jeroen loopt te zeuren dat het al een rijpe, gekleurde vis is; als ze vers en zilver zijn dan vechten ze pas echt goed….. Kan mij dat op dit moment nu schelen man! Ik heb ze meer dan twee keer zo zwaar gevangen, maar het went nooit: het is een chinook, de koning van de zalmen!
‘s Avonds wordt deze superdag afgesloten met net iets teveel whisky, iedereen heeft een toffe dag gehad. We zijn met zeven man, dat is best een grote groep voor twee gidsen en de viservaring op zalm is ook zeer divers. Een paar van die bezeten die-hards zijn er bij, pisfanatiek en aan de rivier vaak met zo’n starende blik. Maar ook twee “zalmmaagden”, alhoewel die vandaag inmiddels flink zijn ingewijd en ze worden opgewaardeerd tot ZIO, “Zalmvisser in opleiding”. Die ZIO’s, da’s trouwens heel komisch de volgende dagen, die mannen barsten van het beginnersgeluk volgens de cracks. Vooral Ger, sympathieke kerel met droge humor, laat de “cracks” tandenknarsen. Hij wordt niet gestoord door ingesleten zalmviswetten, gaat gewoon lekker zijn eigen gang en ….. haakt het ene monster na het andere. Daar kun je veel van leren. Ik sta op een superstek in de Skeena, volgens mij de beste stek in die riffle en zie Ger een stuk verder vissen op zo’n baggerplek. Ben net van plan om hem te tippen dat ie beter kan verkassen als zijn hengel opeens als een hoepel staat. Een reusachtige steelhead springt een meter hoog de rivier uit. Zijn reel gaat als een gek tekeer. Nog een keer een sprong, als ie nou z’n hengel maar laat zakk…. Shit hij is er al vanaf. Jeroen staat hijgend naast hem, “wat een kanjer,oh wat zonde, dat was een recordvis waar sommige lui jarenlang achteraan zitten” En Ger laconiek: “Oh ja joh? Nou ik vond het best wel leuk. Nou vang ik de volgende toch gewoon.” Jeroen gaat hoofdschuddend maar weer in de boot zitten, maar na vijf minuten volgt een brul en Ger heeft er weer een steelhead op… Weer kwijt, en zo gaat dat nog een paar dagen door. Maar uiteindelijk krijgt ie zijn welverdiende steelhead toch op de kant en ook een hele trits zalm. De jongste gids, Derrek, is trouwens ook een markant figuur. De meest klantgerichte gids die ik in Canada ben tegengekomen, je kreeg de kans niet om je zalm zelf te onthaken, hij stond de hele lange dag voor ons klaar. Zette trouwens ook geweldige koffie van rivierwater en zijn gebutste ouwe jeep was volgestouwd met stevig gebruikte outdoorspullen. Een beetje verfomfaaid en ongeschoren, dat was ie wel, typisch zo’n steelhead verslaafde. Zijn huis lag drie uur rijden bij de Skeena vandaan en wat doe je dan na zo’n dag van 10-11 uur gidsen? Juist, dan eet je ‘s avonds snel effe een hamburger en ga je natuurlijk zelf nog steelheaden tot ver in het donker op de Copper of andere toprivier. En dan kort slapen in je truck en de volgende dag rond 7 uur weer je klanten oppikken. En is dat dan niet een beetje primitief op den duur? Nou vond ie wel meevallen, het vroor nog lang niet ’s nachts, maar in november werd dat wel een beetje koud (-10C in een onverwarmde auto). En is dat niet eenzaam zo’n in je eentje langs de rivier, geen behoefte aan een vismaat? “Well….. friends are people you have to share your pool with…..” OK…….. En u was een fanatieke vissers dacht u? Van Jeroen steek ik ook veel nieuwe dingen op. Hij pakt de zaken heel anders aan dan Andrew, de gids waar ik de voorgaande drie jaar mee gevist heb. Andrew viste op plekken waar veel zalm zat, maakte niet uit of dat een paaibed, veel te diep of overrijpe vis was. Jeroen vist alleen maar op voor vliegvissers goed toegankelijke stekken en liefst op vers optrekkende verse vis, hij gaat vooral voor kwaliteit visserij. Dat betekent voor mij een heel ander soort stekken en vaak ook een andere viswijze. Voorheen visten we bijvoorbeeld vaak in diepe pools met weinig stroom, dat betekent vooral rouleren met de gehele groep en strippend vissen. Dit jaar zochten we vooral snel stromende ondiepe riffles op. Je vangt dan optrekkende vis, die als ze je vlieg zien, agressief bijten. En dat zijn zilveren hard vechtende jongens! Bijkomend voordeel is dat je ook vangt als de rivier troebel is. Eén van onze topdagen was vlak na een zogenaamde “blow-out”. De rivier was koffiebruin na heftig onweer en het zicht was 10 cm of minder. Alle andere gidsen vertrokken naar andere rivieren en wij vingen ons te pletter op die 50 cm diepe Skeena riffle. De taktiek is trouwens zo dicht mogelijk over de bodem te vissen, zonder vast te raken. Je rouleert dan niet maar kiest een vaste plek, waar je de vlieg steeds overheen laat driften van stroomop naar stroomaf. Je zinktip wordt helemaal getuned (=bargoens voor steeds stukje afknippen) totdat je net niet meer aan de bodem vast komt te zitten. Elk tikje dat je vervolgens voelt is dan vis, dus aanslaan en drillen maar. Ik heb nog nooit zoveel zinktips aan gort geknipt als deze vakantie, maar het werkt als een tierelier! Nou ja een beetje saai voor de lezer misschien, maar we hebben ons helemaal te pletter gevangen aan verse zilveren zalm en steelhead. Alhoewel, geen steelhead voor mij, die verspeelde ik alleen maar. Zelfs enkele dagen speciaal op gevist en maar het zat er even niet in. Helaas duren visdagen altijd veel korter dan werkdagen en in no time stonden Hans en ik onze veel te zware bagage (inclusief zooitje gerookte sockey zalm) weer in te checken van het Terrace vliegveld. “How was the fishing?” vroeg de stevige incheckdame(iedereen is visminded in BC). En mijn standaardantwoord in die situatie: “Fantastic! I love Terrace, best fishing in the world”. Big smile als antwoord en je hoeft toevallig ook nooit toeslag voor te zware bagage te betalen.
“See You next year!”
Gerrit van Middelkoop.
