Tien jaar geleden begon Tim er al over of ik mee ging zeeforellen op Funen. Maar ja, tijd en budget voor dit soort uitjes is altijd beperkt en de zalmen en forellen in Canada, Rusland, Oostenrijk wonnen….  En dus kwam er niets van tot voorjaar 2017. Gerard Mathijsen wilde ook mee en die had me inmiddels behoorlijk geïnfecteerd met zeebaarzen en vliegvissen op zout water.

De verwachting en voorbereiding vooraf zijn vaak even leuk als de trip zelf en ook dit keer werd er oeverloos heen en weer gemaild, gewapd en gebepd over vliegen lijnen hengels en beste periode. We prikten de laatste week van april, volgens Tim heel goed voor zeeforel en nog geen geep om je vliegen te verruïneren. Nou leek mij een zooitje geep wel aardig voor de afwisseling, maar volgens zeggen zou je “die krengen al na een middag beu zijn”. Je snapt dat mijn verwachting naar die heilige zeeforellen steeg en mijn voorraad Pattegrisen, mysis, Juletra’s en hoe die andere Deense creaties mogen heten groeide navenant tijdens de voorafgaande winter.

Maar toen kwamen de onheilsberichten: in maart was er een algenexplosie en daar houden zeeforellen niet van, maar nog tijd zat geen paniek. Kort daarna zakte de temperatuur naar winterse waarden en April was vies koud en winderig. De vangstmeldingen waren dramatisch. Gidsen op Funen zijn net als hun collega’s in Canada: “You should have been here last week”… Die Denen zijn creatief en bedachten een nieuwe variant: “Mei is het nieuwe April” ???????? O, dus dan is April dus logischerwijze het nieuwe Maart en dan gaan we dus kou lijden en geen moer vangen? Maar wat doe je als je onderkomen en week verlof al hebt geregeld, we gaan en het wordt vast een succes, toch…..

Met twee uitpuilende auto’s vertrokken we tenslotte in het holst van de nacht (want dan kun je alvast een middagje vissen). Tims auto had wat probleempjes met koelwaterlekkage maar dat mocht de pret niet drukken en we hadden een heel voorspoedige reis. Het huisje was lekker ruim en als senior (62 ten opzichte van 40 en 50) werd mij de grootste kamer gegund. Om 14 uur waren we klaar om de zee in te waden.

Het was koud (8 graden) en het waaide hard kracht 5. Maar Tim bracht ons naar een goede stek, Toro, waar je altijd wel een plekkie met luwte of rugwind kunt vinden. En we kregen volgers en aanbeten, weliswaar nog geen gelande vis, maar ze waren er duidelijk wel. Pfoe, best een opluchting!

Volgende dag even informeren bij de vliegvisshop in Odense. Daar was de stemming licht bedrukt. Slechte vangsten en slechts één Zweed was tevreden met de afgelopen week met tien zeeforellen. We werden naar de lijzijde van het eiland verwezen en daar zag ik het wel zitten. Mooie groene bosomgeving en gemengde bodem waar goed te waden viel, dacht ik, maar toen zwom ik dus al. Terwijl mijn spullen hingen te drogen, vingen Tim en Gerard de eerste zeeforellen en nog mooie ook. Dus snel weer vissen en zowaar een zeeforel(letje) vond mijn pattegrisen de moeite waard.

Op weg naar het huisje bleek dat Tims radiateur wel erg lek geworden was, we overwogen zelfs of we er in zouden kunnen pissen als het koelmiddel en water op waren, maar gelukkig kwamen we rijdend aan bij ons vissershol. Want het was inderdaad al aardig sfeervol thuis geworden met al die waadpakken, bellyboaten, fileerspullen en lege bierflessen. Gerard speelde voor Jamie Oliver en had voor twee weken pasta bij zich. Nog een flinke bodem uit de fles whisky als toetje en dag 2 was alweer over. Nog maar vijf te gaan.

Goede visvakanties openbaren zich bij mij altijd op dag 3. Als je dan niet meer op je telefoon of horloge kijkt en het idee hebt dat je eindeloos kunt doorvissen en met “tijd kunt morsen” is het een topper. En bingo: op Funen kan dat. Ook geen gedrang om een goede stek te veroveren zoals dat in Canada de laatste jaren steeds meer voorkomt, heb je de hoofdprijs betaald en moet je nog gaan lopen ellebogen en stressen in zo’n prachtig stukje natuur.

Funen is geweldig! Kom je toevallig eens een paar vissers op een topstek tegen, dan ga je gewoon die kilometers kust aan de andere zijde proberen. En de natuur is fantastisch, zelden zo van de zingende leeuweriken genoten als op onze favostek in Toro. Tim vertelde nog van de bruinvissen die je hier vaak kunt spotten, maar die vonden het zeker ook nog wat koud.

De vangsten begonnen ook te verbeteren. Gerard ving zelfs nog een prachtexemplaar van 62 cm en we kregen alle drie vijftigers op de kant. Dat was vooral te danken aan het gidswerk van Tim, die man kent de stekken hier verdomd goed en daar heeft hij ook heel wat vakantietijd in gestopt in het verleden. Ik keek een dagje “de kunst af” bij Tim en hij heeft een hele efficiënte aanpak ontwikkeld. Heel veel lopen, zoeken en snel door het water gaan totdat je aanbeten krijgt en dan inzoomen en het water afmillimeteren. Zeeforel trekt snel rond en zo kan het gebeuren dat je uren geen aanbeten krijgt en dan opeens een “double header” krijgt. Ik haakte een mooie vijftiger op mijn dropper vlieg en die sprong als een steelhead wild rond. En opeens werd hij rustiger en zag ik twee visschimmen:  een kleinere forel had de eronder bungelende Pattegrisen gegrepen! Het kan af en toe ook heel taai zijn. Sta je na een dag blanken te overwegen wat je hier aan het doen bent, dreunt er een mooie op. Dat geeft vrijwel dezelfde kick als een dikke canadese zalm haken na een paar slappe dagen.

Het was een fantastische visvakantie. De Denen zijn goed bezig met het verbeteren van de  visserij en het lijkt alleen maar beter te worden in de toekomst. En toch is het allemaal zeer betaalbaar en er is oeverloos ruimte en rust.  Je moet er niet naartoe gaan om tientallen forellen te vangen, maar als je eindeloos wilt dwalen langs prachtige kusten en je vis graag wilt “verdienen”, dan is Funen de plek.

Voor mij de start van een goede traditie.