Dit jaar plannen we onze trip naar Duitsland eens in het najaar. Half oktober, het laatste weekend van het seizoen voordat de forellen een aantal maanden rust hebben. Opnieuw is de Lieser het riviertje dat we opzoeken. Nu niet met 4 man, want Jeroen en Randy slaan een editie over, maar enkel Kees en ik vertrekken naar Duitsland. Na een reis van een uurtje of 4 komen we rond 11 uur aan in Manderscheid waar de vergunningen alweer op ons liggen te wachten in het VVV-kantoor (gelukkig hebben we nog een geldige jaarvergunning, want die sturen ze sinds dit jaar niet meer per post, maar moet je persoonlijk in een gemeentehuis in Duitsland komen afhalen). Daarna kunnen we lekker aan het vissen. Eenmaal bij het water aangekomen zien we dat er nog minder water in de rivier staat dan vorig jaar. Niet zo gek, want ook hier, net als in Nederland, was de afgelopen zomer zeer droog. De zomer gaat ook nog eens naadloos over in een heerlijke Indian Summer, de temperaturen zijn dit weekend nog zeer aangenaam te noemen waarbij dagelijks de 20 graden gehaald wordt. Vooruit, in de schaduw van het dal voelt het iets koeler, maar een jas hebben we toch zeker niet nodig.
Opvallend is de doodse stilte die er hangt in het dal. Als we de eerste stappen het bos in hebben gezet en we weg zijn van de mensen horen we letterlijk helemaal niets meer, met uitzondering van de rustige kabbel van de Lieser. Ook de vogels lijken het voor gezien te hebben dit jaar.. Geen gefluit, getsjilp of wat dan ook; zelfs de rode wouw heeft zich nog niet getoond dit jaar. Gelukkig laat de ijsvogel zich nog wel even zien (en horen) en maakt dat veel goed. Het bos zelf ziet er wel fantastisch uit; de herfstkleuren doen zich nu gelden waardoor er een mooi kleurenpallet van groen, geel, rood en bruin ontstaat. Het is wel duidelijk dat de bomen zich op de winter aan het voorbereiden zijn en dat maakt het vissen meteen ook een stuk lastiger.. Doordat er veel blad van de bomen valt zijn er vooral in de diepere, traag stromende pools soms maar met moeite open stukken water te vinden; maar gelukkig heb je altijd de in- en uitstroom van de pools waar je wel terecht kan. We vissen vandaag de Burgenstrecke en de eerste vis van dit weekend is een onverwachte gast.. Een kleine vlagzalm (zo’n 15 a 20 cm) komt maar wat graag de sedge van Kees halen. Deze hadden we hier nog niet getroffen, al werd er wel gezegd dat ze te vangen zouden zijn. We vissen verder stroomafwaarts en komen zo ook de eerste kopvoorns tegen die tussen het blad de kleine insecten van het water plukken. Soms moeilijk zichtbaar, maar wel goed te vangen op een droge vlieg. Ook de voorns zijn aan de kleine kant (15 a 20 cm), maar het is en blijft leuk om de droge vlieg gepakt te zien worden. Formaat maakt dan eigenlijk niet zoveel uit. Rustig vissend en wandelend brengen we de dag door. Ik vis met een natte vlieg en Kees vist droog. Het lijkt voor de vangsten niet echt veel uit te maken. We vinden nog een pool waar een aantal grotere forellen zich verzameld hebben en vangen tussen de kleinere bruine ook een aantal 30+-ers.
Dit verrast ons, meestal is het maar een enkele vis die je in één pool vangt in het geval van bruine forellen, maar dit zal wel een clubje uitzetters zijn die nog bij elkaar vertoeven. Kees spot ook nog een grote kopvoorn, maar op het moment dat jij de vis ziet ben je meestal ook al gezien door de vis en laat deze zich even een tijdje niet meer zien. We weten deze mooie vis dan ook niet te haken het weekend. Op ons dooie gemak vissen we pool voor pool het riviertje af. De één vist en de ander kijkt toe. Gezellig om zo samen de visserij te beleven. Tegen een uur of 6 vertrekken we naar het huisje om daarna lekker te genieten van een welverdiende pizza (uiteraard i.c.m. een lekker groot glas Weizenbier) in het restaurantje aan het plein.
De volgende dag vissen we een lange dag, de Herrenaustrecke wordt in zijn geheel door ons bevist. We starten met een korte wandeling vanaf de parkeerplaats naar het begin van het traject om vanaf daar net als gisteren, weer om en om de pools te bevissen. Onderweg komen we langs een paar mooie uitzichtpunten en bekijken we de 2 burchten in de volle zon, omringd door niets dan kleurrijk bos. Vandaag vis ik ook meer droog, aangezien we vooral de kleinere forellen weten te vinden slaan we ook de kleine ondiepe pools niet over. Bijzonder hoe je in zo’n kleine pool toch een paar vissen van 15 – 25 cm kan vangen. Ook vandaag is het vooral bruine forel dat de klok slaat. Al word ik halverwege verrast door de aanblik van een aardige karper. We wandelen hoog langs de rivier en zien een heel kleine, diepe pool die vooral klein is omdat een grote boom zo’n 5 m. na de instroom de pool blokkeert. Het water stroomt hard en slaat tot schuim tegen de boom, echter de instroom van de pool wordt ook door een lange tak in de lengterichting geblokkeerd en maakt dat de pool (eigenlijk…) onbevisbaar is. Het ondiepe bijna stil staande deel aan onze zijde wordt op dat moment door de karper als foerageerplaats gebruikt. Echter ook nu blijkt weer dat op het moment dat ik de vis zie deze mij ook ziet en onder de tak door vertrekt het diepere deel van de pool in. Ik kan het toch niet laten om een poging te wagen, al weet ik dat wanneer ik de karper haak ik de pineut ben, maar wie weet.. 17/00 tippet; natte vlieg en met enkel de leader buiten het topoog laat ik de vlieg zakken in het schuim. Nog geen 2 seconden later gaat de hengel krom. Vis! Als het die karper maar niet is, schiet door mijn hoofd, maar ik voel al snel dat de gehaakte vis kleiner is.. De forel schiet onder de tak door en komt zo in het deel voor mijn voeten terecht.
Ik kan niets anders dan de korte splitcane aan de andere zijde van de tak met de top het water in steken en zo proberen om de vis weer terug dirigeren. En nu maar hopen dat hij niet denkt dat de uitweg over de tak is i.p.v. weer terug er onderdoor. Gelukkig gaat het goed, al weet de forel ook een 2e keer onder de tak door te vliegen, maar ook nu verweert de #3 bittervoorn zich zoals altijd kranig. Ok, nu nog over de tak zien te krijgen (die een cm of 4 boven het water uitsteekt) om de vis te kunnen landen. In een rustige beweging maak ik gebruik van de acrobatiek van de regenboog. Als deze in het oppervlak komt manoeuvreer ik hem over de tak waardoor het laatste deel van de dril zich voor mijn voeten af kan spelen. Niet lang daarna kan ik de vis landen in het kleine netje. Ongeveer 35 cm lang is deze regenboogforel; het blijkt 1 van de weinigen van deze editie te zijn, maar wat een memorabele dril was het!
Tegen de tijd dat we trek krijgen in de lunch is het al ruim halverwege de middag. Dat ontbijt met eieren en Schwartzwälder Schinken was een goede bodem voor de start van de dag. We vinden een open plekje waar we lekker in de zon van onze lunch genieten. Ondertussen zien we voor onze voeten de elritsen vechten om een plekje achter een mooie steen. Hierbij is het wel duidelijk dat de grootste van het stel (zo’n 8 cm lang) het meest in te brengen heeft en de rest verjaagt. Maar goed om te zien dat er zoveel jonge vis in de rivier zit, naast de elritsen veel jonge forellen en dus ook vlagzalm en kopvoorn. Je krijgt de indruk dat de populatie zich in deze rivier goed in stand kan houden. Dus misschien dat d e regenbogen de komende jaren niet meer uitgezet hoeven te worden. Na de lunch slaan we een stukje van de rivier over. We willen het laatste deel van de dag nog in het weiland vissen. Daar hebben we nog een paar mooie stekken en de afwisseling met wat open weiland na een dag in de bossen is ook niet zo gek. Rond een uurtje of 5 komen we bij een lange steile wand waar de rivier in een smal stroompje rustig langs kabbelt. Het is er max 50 cm diep en we zien her en der wat vis stijgen. Kees heeft er een aantal gevangen en laat mij de rest van het stroompje bevissen. Ook ik weet er een mooie dertiger vandaan te plukken en nog een aantal kleinere exemplaren voordat ik een plant haak en muurvast zit. Om de pool niet te verstoren neemt Kees het weer over. Bij de instroom aangekomen azen er meerdere forellen en al snel haakt Kees een forel van zo’n 25 cm. We verwachten hier eigenlijk alleen nog maar kleine vis aan te treffen. Bijna zijn we uitgevist in deze pool als opnieuw de droge vlieg gepakt wordt. Hangen! Tot ons beider genoegen maakt de vis een mooie run stroomafwaarts. Hij blijkt toch van behoorlijk formaat te zijn. Na een paar minuten is de vis uitgeraasd en komt deze naar het net. Een prachtig wild exemplaar van zo’n 40 cm wordt even uit het water getild voor een foto en daarna weer snel terug gezet. Als we langs de standplaats lopen om nog even de rest van het traject te bekijken is onze verbazing nog groter, er stond nog geen 30 cm water! Hij lag zich ongetwijfeld te laven aan alle elritsen die zich er ook verzameld hadden.
We wandelen nog langs de rivier op om de laatste 200 m te bekijken, waarna ze over gaat in een privé-deel en voor ons dus niet meer toegankelijk is. Maar het is voor ons ook wel genoeg geweest. We wandelen zo’n 3 km terug naar de auto om daar tegen 6-en weer aan te komen. Snel even omkleden en weer naar die Italiaan, want het Weizenbier en de pizza’s wachten weer op ons! De getatoeëerde gastvrouw vraagt geïnteresseerd naar onze vangsten en na het eten krijgen we nog een lekkere, brandende, Sambuca van het huis. Cheers! Terug in het huisje kijken we naar Nederland – Duitsland voor de Nations League. Grappig dat net nu Duitsland weer eens verslagen wordt..
Dan alweer de laatste dag. Opnieuw vissen we de Burgenstrecke en ook nu laat de mooie kopvoorn zich weer zien. Nu spot ik de vis, maar de vis mij helaas ook… Ongelooflijk hoe schuw ze zijn zodra ze groter worden. We vermaken ons in de ochtend in de eerste paar 100 meter van het traject. Droge vlieg (een grote sedge maar weer bij gebrek aan ook maar enige vorm van een hatch) en veel kleine forellen vangen. Soms verbazen we ons over de diepe pools waar toch echt vis tegen het kantje zou moeten staan maar door ons niet gevonden wordt (op zo’n moment zou je toch bijna een verzwaarde wooly bugger door de pool willen trekken om te checken of er nu echt geen vis ligt), maar dat blijft ook de charme van het onverzwaarde vissen op dit veelzijdige riviertje. De diepe pools geven hun geheimen slechts sporadisch prijs. Net na het middaguur vinden we het genoeg en vertrekken weer richting huis. En wonder boven wonder.. We kunnen zonder file doorrijden! Nog gezellig napratend over het geslaagde weekend zijn we tegen de avond weer thuis. Het eind van het salmoniden seizoen met weer een verscheidenheid aan vis. Nu is het weer tijd om ons te richten op de groenjassen van de polder!
