- Details
- Geschreven door: Kees van der Hulst
- Categorie: Verhalen Buitenland
Al meer dan 40 jaar toer ik die kant op, dat mooie, vlakke deel van Jutland ( je blijft een polderjongen) met die traag stromende, meanderende rivieren en beken. Met koeien en paarden langs de boorden, maar heden ten dage leven er ook wolven en damherten, en de zeearend heb ik ook over zien wieken.
De Konge Å is bijna altijd mijn bestemming, kamperen op de Kongeaacamping in Villebøl, of een hytte in de herfst, ik ving er mijn eerste zalm en zeeforel, ik zag de rivier veranderen, een beetje dood gaan, geen forel meer, de vlagzalm zo goed als verdwenen. Evenals de zalmen die onvoldoende reproduceerden door de twee kwekerijdammen in de rivier waar ze bijna niet door kwamen.
In 2017 werd de laatste dam uit de rivier verwijderd, en sindsdien gaat de zalmstand weer vooruit. Openingsdag 16 april 2023 en de 2 dagen daarna leverden meer dan 30 zalmen voor de Konge Å, allemaal vissen van 90 cm of meer! Allemaal zilverblank en beresterk.
De Varde Å leverde vorig jaar een vis van 124 cm!!
Ik heb al jaren de wens om deze openingsdag een keer mee te maken, als alle vissende Denen een dag vrij nemen, barbecue en worsten mee, een fles Gammel Dansk of Aquavit en elke vriendengroep een stek aan de rivier kiest, op jacht naar de eerste vis van het nieuwe seizoen.
Dit jaar ben ik samen met Marcel Brandhorst de openingsdag gaan meemaken.
We arriveerden op de 14e, rijden op zondag is veel relaxter, en betrokken 2 hutten, ik sliep in het kleine hutje voor de kinderen. De camping stond voor de zoveelste keer te koop aangeboden want Pia, de eigenaresse moest het een beetje rustiger aan gaan doen. Ik heb geloof ik wel 7 eigenaars meegemaakt in al die jaren.
Nu hebben wij hier in Nederland een erg natte winter en voorjaar gehad, maar daar was het nog een tikkie heftiger. De rivier stond tot haar nek aan toe vol water, de weilanden aan de oevers één modderbak en overal water, dus dat voorspelde lastig vissen. Toch zakte het water van zondag op maandag bijna 30 cm, zéér hoopvol, maar helaas, de volgende nacht regende het weer pijpenstelen, ergens stroomopwaarts, en de rivier bleef hoog.
Dinsdag de 16e, openingsdag, zagen we overal vissers langs de rivier, achter elkaar aan vissend, nog nooit zag ik er zoveel bij elkaar. Dat wilde ik nu een keer meemaken.
Marcel en ik begonnen met vissen vanaf de camping, allebei een dubbelhandige hengel, extra superfast zinkende polyleaders van 10 voet gemonteerd en maar hopen dat we in de buurt van de bodem konden komen, want daar zoek je een Deense zalm: onder de kant en bij de bodem.
Ik ben bang dat Marcels vliegen niet echt diep genoeg kwamen, ikzelf voelde de helft van de swing mijn vlieg nog wel over de bodem gaan, en dan houd je hoop, nietwaar. Maar de hele dag leverde niet meer op dan een snoek!
Die avond op de camping kwam een van de gasten aanlopen met een prachtige zalm op zijn rug, bijna 90 cm, en er was nog een 2e gevangen die we niet mochten aanschouwen. Maar beide vissen waren gevangen op een tros wormen (een zeer traditionele Deense methode) en achteraf bleek dat alle spinvissers die dag niet één aanbeet hebben gehad. De zalmvisserij was in heel Denemarken erg slecht, m.u.v. de Stor Å, helemaal in Noord-Jutland. Sommige rivieren produceerden helemaal niets!
Ook de dagen erna bleef het mager en álle vissen werden op wormen gevangen, bizar!
Op onze 2e visdag hebben we de Holsted Å opgezocht, een kleine beek met normale waterstand én: afgeladen met regenboogforellen van 40-50 cm die uit een kwekerij stroomop waren weggespoeld.
We vingen! Tot beider tevredenheid, hoewel ik mijn zalmopzet bleef gebruiken in de hoop een hele vroege optrekker tegen te komen. 2x kreeg ik een aanbeet van mogelijk een zalm of zeeforel, maar ik haakte niets. In de vangstrapporten van de Zuid-west Jutlandse sportvisvereniging (SSF) vind je dan ook nooit een voorjaarsvis voor de Holsted Å.
Deze keer meldden tientallen Denen hun gevangen regenbogen, die soms, als exoot zijnde, in het weiland worden gegooid voor de vossen.
Voor Marcel was dit de eerste maal vliegvissen in Denemarken én de 1e maal dubbelhandig.
We hebben een paar heel gezellige dagen gehad, goed en veel gegeten, de Deense biertjes smaakten weer voortreffelijk en ik had eindelijk de openingsdag meegemaakt.
Ja, die pony’s zijn er nog steeds en willen nog steeds weten of je eten bij je hebt.
Nu maar hopen dat de camping weer net zo’n leuke eigenaar krijgt als Pia (en Hans).
Pia heeft me op moeilijke momenten nog weleens een biertje toegeschoven, we zijn gehecht aan elkaar. Gelukkig wonen zij op een steenworp afstand van de camping.
- Details
- Geschreven door: Michael Wentzel
- Categorie: Verhalen Buitenland
Ik vliegvis nog niet zo heel erg lang, dus verwacht geen verhaal met Schotse zalm of meters snoek. Mijn kameraad Thijmen en ik gingen eind mei naar Gerolstein om te vissen op de Kyll. Als er iets gevangen werd, was het al een geslaagd weekend. Of dat ook zo was, moet maar blijken.
Na maanden uitkijken naar het lange weekend is het eindelijk zo ver om te gaan. Heerlijk waden in de rivier in Duitsland met als doel wat forellen te vangen en met geluk een vlagzalm. Het voorgaande jaar zijn we ook al die kant op gegaan. Dat was onze eerste vliegvisvakantie en er werd weinig gevangen. Ik kwam thuis met een score van twee kleine beekforellen (waar ik echter extreem blij mee was) en Thijmen ving een groter exemplaar en een guppy forel. Toch telt dat ook als twee vissen. Dit jaar zijn we beter voorbereid: meerdere hengels, eigen gebonden vliegen, tippet rings en een jaar aan kennis verzameld.
We komen aan het eind van de middag aan in hotel Landhaus Tannenfels in Gerolstein, waar de eigenaar tevens vergunninghouder is van een stukje van de Kyll. Hij begon meteen te vertellen over de beste vliegen om te gebruiken, hoe de visstand was en hoe de omstandigheden waren. Helaas wel allemaal in het Duits, dat op geen enkele wijze aangepast werd voor ons buitenlanders. Ongeveer 40% van het eenzijdige gesprek werd opgevangen en we gingen allebei met een ander verhaal naar onze kamer. Later, onderweg naar het Kroatische restaurant voor avondeten, lopen we over een brug over de Kyll en kunnen we de rivier eindelijk zien. Oei, dat is een hoge waterstand. En wat is het water bruin. En de rivier stroomt wel héél hard. “Ja, dat zei de hoteleigenaar net allemaal…” “Oh, dat had ik niet meegekregen”.
De volgende ochtend zitten we te ontbijten in het hotel en komen twee Nederlanders aan de tafel naast ons zitten. Eén met een uitgave van De Nederlandse Vliegvisser onder z’n arm. Vanzelfsprekend beginnen we te praten over de visvangst. Het klinkt allemaal niet fraai. Gister hebben ze het niet eens geprobeerd, zo waardeloos was de waterstand. Vandaag met weinig moed proberen ze het toch maar. Dan wij ook maar.
Bij de visplek aangekomen blijkt de waterstand inderdaad waardeloos. De oevers staan volledig onder water. Ook waden gaat het niet worden, daar is het te diep en gaat de stroming te snel voor. We beperken ons dus tot openingen tussen de bomen, maar er is weinig af te gaan. In de middag hebben we beide elke beschikbare stek al twee keer afgevist en is de gemoedstoestand op te dweilen. We lopen terug naar de auto en daar zijn de Nederlanders van het hotel weer. Zij hebben ook weinig succes: één vis verdeeld over de twee mannen. Maar er is nog hoop vandaag! De forel wil een uur per dag eten van het wateroppervlak, dus daar wachten ze op. We praten even met ze en vergelijken materialen. Het wordt op dat moment wel erg duidelijk dat wij beginnelingen zijn en ons budget wel wat lager ligt. De mannen gaan er weer op uit en wij kunnen het ook niet laten om even te kijken of er van het wateroppervlak gegeten wordt, maar we komen nu voor de derde keer bij dezelfde beviste wateren aan en geven het na 15 minuutjes alweer op. Vandaag geen vis.
De volgende dag is er weinig hoop. Moeten we nu echt naar huis om daar te vertellen dat we niks gevangen hebben? Wat een afgang. We besluiten een ander stuk aan de Kyll te proberen. Daar werd onze hoteleigenaar niet heel blij van. Toen we hem vertelden dat er niks gevangen was en het eigenlijk al moeilijk vissen was op zijn stuk rivier, voelde hij zich persoonlijk aangevallen. Alsof we zijn eigen dochter hadden beledigd. En op dat andere stekkie zou het niet veel beter worden, volgens hem, want dat was stroomafwaarts, waar het water alleen maar hoger zal zijn. We beginnen inderdaad te twijfelen, maar zagen onszelf niet een vierde, vijfde en zesde keer dezelfde stek afvissen.
We gooien de nymf uit en het duurt niet lang tot Thijmen beet heeft! Een prachtig exemplaar van een beekforel.
Er valt een last van onze schouders. We hebben in ieder geval iets gevangen. Maar al snel wordt de tweede gevangen door Thijmen! “Michael, hier zitten ze!” Ik werp mijn hengel uit en ook ik vang een prachtige beekforel. Geen grote, maar met weinig forellen in mijn geschiedenis, is dit toch echt een PR. We blijven dat plekje afvissen en Thijmen vangt z’n derde en vierde en vijfde. Helaas worden we daar weggestuurd. Waar we vis vangen is vijf meter over de grens van onze vergunning. Op z’n Duits komt het op de centimeter nauw. We gaan verder waar we legaal mogen vissen, wat ook zeker niet zonder kansen is. Dat stuk rivier is namelijk opgedeeld in een kanaal en het overtollige water stroomt over een dam waarachter de waterstand stukken lager staat. Daar is het dan ook heerlijk waden.
Er worden nu ook insecten van het wateroppervlak gegeten, dus het is tijd voor de droge vlieg. Thijmen vangt zijn zesde en zijn zevende, de laatste die duidelijk een zwaar exemplaar is. Nu begint het bij mij toch wel te borrelen. Ik was blij met mijn forel, maar waarom blijft het bij die ene? Ik ben nu nog gefrustreerder dan toen we beiden niks vingen. Waar kan dat aan liggen? Zit ik op de verkeerde plekken? Ligt het aan de vlieg? Heeft Thijmen een mooiere hengel dan ik? Of is het allemaal geluk en moet ik het maar slikken. Op dat moment ziet Thijmen een vis aan het oppervlak azen. Die moest ik hebben. Ik steek de beek over, klim voorzichtig over een boomstronk en werp mijn Parachute Adams uit. Vast in een tak. Ik loop voorzichtig door het water om de leader te ontknopen van de tak en terug naar mijn werp positie en probeer het opnieuw. Weer vast in de tak. Dit zal je toch niet menen. Weer waad ik door het water, maar nu vrij zeker dat die vis allang weg is gejaagd, maar ik probeer het opnieuw. Deze keer krijg ik de vlieg waar ik hem wil. Niks. Nog een keer. Ja, beet! Mijn eerste vis op de droge vlieg en de beekforel heeft prachtige rode stippen. Zeven tegen twee, maar de mooiste staat op mijn naam. We vissen de rest van de dag zonder succes, maar hebben een goede dag achter de rug. Ik vraag mij dan af of dit het allemaal waard was. Een groot gedeelte van het weekend was immers frustrerend en teleurstellend, maar als het zoveel met je doet, kan dat alleen maar passie zijn.
Eerste foto is Thijmens duidelijk groter exemplaar
tweede foto is mijn kleine maar meest mooie forel van het weekend.
Redactie:
Inmiddels is Michael, sinds afgelopen seizoen lid van vvg The Leader, met een clubdag op de Ruigenhoekse Polder ingewijd in het snoeken met de streamer.
En onlangs is hij met Marcel Brandhorst naar de Meijepolder geweest om aldaar zijn ruisvoorn te vangen, én zij zijn samen naar Rossum geweest, hebben daar een dode tak van de Maas stroomaf van Zaltbommel bevist en Michael ving zijn eerste roofblei!!!
Zó worden vliegvissers geboren! De magische wijze om een vis te verschalken met een kunstvlieg.
- Details
- Geschreven door: Kees van der Hulst
- Categorie: Verhalen Buitenland
Zo, dat was weer een avond voor het geschiedenisboek van de club!
Even naar IJsland met de club, anderhalf keer zo groot als Nederland en 400.000 inwoners.
Onze gastspreker Hans Bock is wel een heel bijzondere!! denk je eens in: 6 weken op je mountainbike door IJsland, tentje achterop, en dan zo ver mogelijk weg van de bewoonde wereld! Dat betekent veel verder dan je met een 4x4 terreinwagen kunt komen, tot daar waar de hengeldruk minimaal tot nul, komma, nul is.
Een kilo havermout en rozijnen mee en verder leven van bosbessen en gebakken vis. Zijn tent voor een dag of vier-vijf ergens in the middle of nowhere opzetten en dan met de fiets of en/lopend nog verder gaan in een land waar je werkelijk overal riviertjes en meren vindt. Hoe verder je weg komt van de berijdbare 4x4 paden, des te groter worden de vissen. En VÉÉL !!!!!!!
Daarna verkassen, even terug naar de "bewoonde" wereld, weer een kilo havermout en rozijnen inslaan, en dan weer de wildernis in. En dan rustig 10-12 uur vissen voordat hij met behulp van GPS eerst zijn fiets weer terug moet vinden, en dan met GPS zijn tent weer moet zien te vinden. Eten maken, pitten en zodra hij wakker is een kattenwasje doen en VISSEN!!! ZES WEKEN LANG !!!
Wat een drive! En niet alleen in de zomer (juli en augustus met voorkeur) maar ook in het vroege voorjaar (april) op zoek naar de ice-age forellen, kanjers van rond de 10 kilo, in zijn tentje!!!!
En dat heeft hij meerdere keren gedaan, altijd low budget.
Hij heeft veel foto’s laten zien van bruine forel, arctic char en zalm. Normaal is het zalmvissen op IJsland onbetaalbaar maar soms heb je geluk.
De 18 aanwezige leden hadden een super avond, de andere leden hebben iets bijzonders gemist!!!!
Even tussendoor: Hans heeft om enkele foto’s gevraagd voor op zijn website, als iemand van de aanwezigen daar bezwaar tegen heeft, meld dat ons dan via
- Details
- Geschreven door: Dirk Schmidt
- Categorie: Verhalen Buitenland
Zaterdag 13 april. Een dagje vissen op de Lenne in Sauerland met Peter en Rini. We hopen op een mooi voorjaarszonnetje en stijgende vis. Rini haalt me om 6 uur op. Een beetje vroeg voor mijn smaak. Twee uur later rijden we het heuvelachtig gebied in Duitsland binnen. Het begint te sneeuwen! Niet normaal. Zijn we op weg naar een dagje skiën in Winterberg? Het lijkt er wel op.
Ik probeer de verwachtingen een beetje te temperen. Normaal vang ik op dit stuk van de Lenne 8 vissen op een taaie dag, 25 + op een goede dag. Vandaag sneeuwt het. Ik verwacht een zeer taaie dag. Drie vissen-de-man als we geluk hebben. De gezichten van Peter en Rini staan in mineur.
Dagvergunning afgehaald, hengels opgetuigd en we lopen naar het water. Er ligt een wit laagje over het gras. Het is koud en verstild, maar wel mooi. Het water steekt donker af tegen de witte sneeuw. Wat prachtig.
Ik zoek een stek uit en maak mijn eerste worpen. Helaas geen reactie. Mijn vermoeden dat het een taaie dag wordt zie ik bevestigd. Ondertussen vallen de vlokken uit de hemel en heb ik moeite om mijn beetverklikker te zien.
Een appje van Peter komt binnen op mij smartphone. Een foto van een vlagzalm. "Tweede worp", staat er onder. Na een paar stekken afgevist te hebben is het ook bij mij raak. In een iets sneller stromend gedeelte van de beek haak ik vis. Yes! Van de nul af. Hierna volgen er snel meer. Voor de lunch staat de teller op 8.
Dat past maar net.
Na de lunch laat ik Peter op mijn stek vissen. Ik ga een stuk waar ik eerder in de sneeuw stond opnieuw afvissen. Helaas wederom zonder resultaat. Ik ga naar een anders stuk. Ik zoek naar een vergelijkbare diepte en stroomsnelheid als het gedeelte waar ik vis ving. Weer is het raak. Helaas verlies ik hier twee vissen. Verder stroomopwaarts dan maar. Ik kom bij een stuk waar ik vaak vlagzalm vang. Worp na worp er gebeurd niets. Als ik opkijk zie ik een donker grauw front van wolken naderen en voel ik dat de wind opsteekt. De volgende sneeuwbui dient zich aan. Tijd om in te pakken.
Peter: 7 vissen gevangen en meerdere vissen verspeeld (ja je kunt vissen of niet ;-)
Rini: 9 vissen gevangen.
P.S. vergunning afhalen in Duitsland wordt steeds moeilijker. Neem je vispas mee anders wordt de staatsvergunning niet afgegeven.
- Details
- Geschreven door: Simon Engwerda
- Categorie: Verhalen Buitenland
Desolaat; woest, verlaten, in ontredderde toestand (Van Dale)
Zodra we na anderhalve reisdag de grens Noorwegen-Rusland eindelijk zijn gepasseerd hoor ik Steef deze uitspraak doen. En dat is precies wat het is; desolaat. Een nagenoeg verlaten weg, dwars door de toendra, met zo nu en dan een militaire basis, roept dit gevoel sterk op. En die ontreddering?! De grauwe grijze flats die we tegenkomen in de dorpen/steden onderweg zijn in dusdanige staat van verval dat je nauwelijks kan bevatten dat hier mensen wonen. Daarnaast wordt dit deel van Rusland al jaren gebruikt als dump voor het Russisch nucleaire afval. Nu maar hopen dat die opslag gedegen gebeurt.. Armoe is troef, de enige rijkdom die we zien zijn de veelvuldig aanwezige legervoertuigen, militairen die strak in uniform de orders van hun meerdere opvolgen of anders geïsoleerd een hele dag worden afgebeuld door een dril-sergeant. De grens wordt stevig bewaakt; overal wachttorens en vanaf het moment dat we de grens gepasseerd zijn worden we nog 3 maal gecontroleerd op onze paspoorten. Raymundaz, onze Letse reisgenoot wordt daarbij extra bekeken aangezien een voormalig USSR-lid niet op enige gastvrijheid hoeft te rekenen hier. Als we na anderhalve dag reizen dan eindelijk op het vliegveldje van Umba aankomen moet de helikopter nog gebeld worden waarmee we het laatste deel van onze reis volbrengen.
Een goed uur later zijn we dan toch gereed voor vertrek. Een hels kabaal volgt als de straalmotoren van helikopter gestart worden. De wieken draaien op volle snelheid een minuut of 5 waarna we uiteindelijk opstijgen. Alles schud en doet en ik houd mijn hart vast of we veilig en wel aankomen in Chavanga, onze eindbestemming van deze reis. Als we eenmaal een paar minuten onderweg zijn ben ik dat helemaal kwijt en verwonderd kijk ik om me heen als het uitgestrekte landschap van de Russische Toendra zich in zijn volle glorie aan ons openbaart. Enerzijds de zee, anderzijds 500 km met alleen maar moeras, bebossing en water met hier en daar een klein dorpje dat bewoond wordt. Wat een gave ervaring, vliegen met een helikopter! Na een half uur tot 3 kwartier komen we aan in het dorpje Chavanga waar wij kennis maken met de familie Bykov; Vasily Sr., Vasily Jr., Yevgeniy en Elena; onze gidsen en gastvrouw voor de komende week. Zeer hartelijk worden we begroet en naar de lodge begeleid. Daar kunnen we vrijwel meteen aan het diner en na het eten direct door de banja in, wat een luxe! De banja (Russische sauna) blijkt een heerlijke ontspanner van de spieren te zijn en een prima manier om je weer op te frissen.
Na een goede nachtrust is dan eindelijk het moment aangebroken; de eerste kennismaking met de rivier, na een stevig ontbijt met Kasha (boekweitepap) wandelen we stroomopwaarts om net boven de brug te starten met vissen. Het is zonnig en warm, niet ideaal voor de zalmvisserij, maar wel perfect om deze mooie uithoek van de wereld eens goed in je op te nemen. Bij de rivier aangekomen hangt een noordse stern al op ons te wachten. Dan ineens met een duikvlucht tovert hij een parretje tevoorschijn, deze kleine zalm wordt vlug verorbert waarna de rivier snel en doeltreffend verder afgezocht wordt door deze prachtige vogel. Eenmaal uit het zicht kunnen wij onze aandacht weer volledig richten op de visserij. Het werpen gaat moeizaam deze eerste dag; we vissen dubbelhandig met een 540 grains scandi lijn en 10 ft intermediate polyleader met daaraan ruim een meter leader met aan de punt een onverzwaarde zalmvlieg # 6 (of 8). Het speycasten heb ik tot dan toe enkel op de Haarrijnse plas gedaan bij de Spey-casting Friends alwaar ik de techniek met behulp van een aantal meer ervaren collega vliegvissers heb geleerd. Ton Temming is de organisator van deze gratis bijeenkomsten die 2 maal per jaar gedurende een week of 8 plaatsvinden. Inmiddels heb ik een maand of 2 geen worp meer gemaakt en de tegenwind laat me (te) veel nadenken over de schouder waarover ik de cast moet inzetten. Daarnaast is dit een eerste keer op stromend water met de kans een zalm te vangen.. Dat is even andere koek dan een worp inzetten met enkel een pluisje aan je leader.. Na een aantal pools krijg ik dan ook van Junior te horen dat ik wat sneller de volgende worp in moet zetten, we moeten per slot van rekening veel water afzoeken in deze lastige omstandigheid en zijn op zoek naar actieve vis.. Ik doe mijn best, maar mijn techniek laat me in de steek en houdt het tempo relatief laag. Tegen de lunch heb ik nog geen stootje gehad, Steef heeft inmiddels, net als Raymundaz, zijn eerste vis gevangen en ik word in de 2nd cascade pool aan het eind tegen de ‘waterval’ neergezet. Het werpen gaat nog steeds niet echt lekker met de scandi lijn, maar ik vis rustig door. Vasily Jr. begeleidt me trouw en roept dat het de laatste pool is voor de lunch, het is dan inmiddels tegen 15 uur. Aan het eind van de pool storten al mijn worpen in, klooi ik dan weer met rechts en dan weer met links om een redelijke single-spey weg te zetten. Als opnieuw een worp de mist in gaat en ik ook echt honger begin te krijgen wil ik stoppen. Nee, nee geeft Jr. aan, de pool is nog niet klaar. Tegen de rand van de waterval daar moet je zeker nog zijn. Hoezeer ik mijn best doe, het zint me qua presentatie niet.
Na nog een aantal worpen wil ik weer uit het water stappen. Nee, nee, opnieuw Jr., je moet ook nog even een aantal worpen midden in de V-vorm van de grote uitstroom maken; ook daar liggen ze regelmatig. Bijna tegen heug en meug vis ik door; in gedachte bedenkend dat het wel erg frappant zou zijn mocht ik nu de eerste vis haken. Deze gedachte is nog niet gepasseerd als ik ineens de running line tussen mijn middel- en ringvinger getrokken voel worden. Het lusje loopt weg en ik hef de hengel. Hangen! Zwaar gebonk aan de andere kant van de lijn verraadt een zalm, met veel spanning in mijn lijf (nog herinneringen aan de laatste 3 zalmen die ik heb verspeeld in Schotland tijdens mijn laatste zalmeditie) waad ik door het relatief diepe hard stromende water naar de kant. Ondertussen met de vis contact houdend weet ik de kant te bereiken alwaar ik de vis uit kan gaan drillen. Niet tegen de stroming vechten en drillen naar de kant toe, stroomafwaarts gericht is het devies. Een paar grote rotsblokken worden gemakkelijk ontweken met de bijna 13 ft. lange hengel en de dril verloopt verder prima. Daar is hij; moegestreden dirigeer ik de vis naar de kant alwaar Jr. hem meteen voor me weet te tailen. Yes! De eerste vis is gevangen!
Toch een belangrijk moment en door Randy op foto vastgelegd. Wat vissen toch met je kan doen.. Met deze wat onwezenlijke ervaring rijker loop ik naar de lunchplaats met Jr. en Randy. Steef en Yevgeniy zijn daar al en feliciteren me met de eerste vis. Het voelt volledig onverdiend, slecht werpend, al 2 maal uit de pool willen stappen, maar ach, de kop is eraf! De muggen die ons tijdens de lunch lastig vallen kunnen me weinig deren, ik geniet nog na van de vis en van de vette lekkere hap die oh zo nodig is op dit moment. In de middag lopen we nog een klein stukje stroomopwaarts om van daaruit de rivier over te steken en de overzijde te bevissen. Een favoriete pool van Randy is de laatste pool die we vissen voor die dag. De ‘kleipool’. We vissen in de schaduw, lekker wel tijdens zo’n zonnige, warme dag. Randy wordt aan het begin van de pool neergezet en ik enkele 10 tallen meters verderop. Niet lang nadat ik aan het vissen ben hoor ik een fluitje achter me. Randy heeft ook vis! Ik wandel naar hem toe terwijl ik ondertussen aanschouw hoe hij de vis vakkundig en rustig drilt. Eenmaal aan de kant tailt Yevgeniy de vis en heeft ook Randy zijn eerste zalm van deze trip te pakken! Na een stevige knuffel besluiten we dat het goed is en beginnen aan de wandeling terug naar de lodge. We steken de rivier weer over en hebben uiteindelijk een uur nodig om weer thuis te komen. Wat een eind hebben we gevist en gewandeld in 1 dag! Maar goed we hebben allemaal onze eerste vis gevangen en dat terwijl de watertemperatuur vandaag van 14 naar 18 graden is gestegen en de grens van 17 graden daarmee overschreden werd. De zalm moet hier weer aan wennen en wordt minder actief, maar al met al een perfect begin wat mij betreft! De Banja en het eten worden dan ook voldaan tot ons genomen en we proosten met een goed glas vodka op de eerste vissen van deze reis.
De volgende dag moeten we tijdig op, een trip met het rupsvoertuig naar de lunchplek van gisteren. Dat rupsvoertuig is het enige apparaat dat de toendra met enig fatsoen kan doorkruisen. De snelheid ligt niet hoog, tussen de 5 en 10 km/uur schat ik in, maar alle stenen, heuvels en plassen worden met gemak genomen. En de rit is niet eens heel erg oncomfortabel; als je een beetje meedeint op het ritme van de route kan je ook nog aardig genieten van de mooie omgeving. Dat er wat herrie bij komt maakt niet zoveel uit in deze verder van alle lawaai verstoten omgeving. Steef, Randy, Vasil Jr., Yevgeniy en ik steken daar de rivier over en wandelen in een minuut of 10 over de vaal smaragdgroene korstmossen naar Pokosi. Daar steken we opnieuw de rivier over en hebben zo een ruime bocht afgesneden met weer een aantal km nieuw viswater. De dag is ook vandaag veel te zonnig en warm. De kop is eraf en ik werp weer ontspannen; snake-rolls met een single spey die allemaal redelijk gaan zoals bedoeld. Ik word door de heren op de table pool gezet en kan lange worpen maken in een lange pool. Steven vist achter me en Randy een eind van voren. Al na 5 worpen is het raak! Een nieuw pr kan de boeken in en de dag kan eigenlijk niet beter van start. Tijdens de ochtendsessie vis ik daarnaast nog de Sandpool die ook bekend staat om zijn goede vlagzalm bestand. Vol verwondering bekijk ik de 2 vlagzalmen die zich vergrijpen aan mijn cascade #6. Hoe bedoel je verfijnd vissen? De dril is dan weliswaar niet spectaculair op de hiervoor te zware #8 DH maar de vissen blijven toch prachtig met die mooie grote vin in allerlei kleurscharkeringen rood, paars en blauw.
Mijn verjaardag vier ik dit jaar ook in Rusland. Blijkt ook nog eens de verjaardag van Vasily Sr. te zijn! Wat een toeval; de locatie geeft de dag al een bijzonder karkater, maar de verjaardag van onze hoofdgids maakt de dag nog specialer. Ik word in de ochtend met een klein presentje van de familie gefeliciteerd en daarnaast wordt er een fles champagne meegenomen om ’s avonds mee te proosten. Die gaat de koelkast in, eerst maar eens vissen! De dag start zwaar bewolkt met regen en er is zelfs kortstondig sprake van onweer. Het is ook aanzienlijk koeler dan de dagen ervoor. Wat mij betreft prima weer om een zalm te vangen! Maar dit blijkt lastig te zijn vandaag. Weer een grote omslag in het weer doet de visserij weinig goeds op dit moment. We vissen weer vanaf de lodge de rivier omhoog, maar vandaag niet in een moordend tempo maar lekker op ons gemak de pools secuur uitvissend. Ik vis vandaag een rage lijn, heb Steef lekkere skagit worpen zien maken en aangezien mijn werpritme nog niet altijd vlekkeloos loopt kan een afwisseling met een skagit worp wel eens tot meer rust leiden. De visserij is ook vandaag taai, Steven weet 2 vissen te haken die beide lossen en verder is het alleen Vasil Sr. die een mooie zilveren verjaardagsvis weet te landen. Om 15 uur besluiten we het voor gezien te houden en de middag verder rustig aan te doen. Randy, Steven en ik maken gebruik van dit moment om het dorpje eens te bekijken. Houten huizen, overal en nergens troep, loslopende paarden en vooral heel erg veel haardhout.. Het is een harde wereld om te overleven en volgens onze gidsen blijft in de wintermaanden minder dan de helft van de 80 koppige bevolking ook daadwerkelijk in het dorp. De rest zoekt zijn heil elders.
Om 8 uur de volgende dag staat Andrej klaar om ons weg te brengen, het is niet te filmen hoeveel muggen er zijn vandaag. Het lijkt wel alsof de hele toendra ineens al zijn muggenlarven heeft laten uitkomen. Gelukkig hebben we ons bugshirt en de netjes, alleen Jr. en Yevgeniy hebben deze niet maar kruipen uiteindelijk helemaal hun jassen in om te ontsnappen aan de constante stroom muggen. Eenmaal op Pokosi zijn we blij dat we aan de wandel mogen om in ieder geval even rust te hebben. Vandaag blijkt de zalm behoorlijk actief te zijn; er wordt veel vis gevangen en tijdens de lunch blijkt dat Randy al na 4 worpen zijn eerste zalm van de dag heeft gevangen; Steven heeft helemaal een bizarre ochtend met 6 zalmen die hij heeft geland en minstens even zoveel gemist/verspeeld. Zijn commentaar op dit geheel is dan ook legendarisch; ‘it’s too easy’! En zo voelt het soms ook wel een beetje. Hier bovenop weet Raymundaz deze ochtend de grootste vis van de trip te vangen; een pond of 15 en 83 cm lang. Pracht van een vis voor deze rivier.
Tot aan de laatste dag van deze reis weten we in wisselende hoeveelheden wel dagelijks onze zalm te vangen. Een eerste verse vis van de dag wordt meegenomen voor de avondmaaltijd, aangezien er geen supermarkt is om je boodschappen te halen is het prettig dat je bijna blind kan vertrouwen op je dagelijkse vangst van verse vis. De zalm wordt als tartaar (rauw, met uitjes, knoflook en olie) als voorgerecht gegeten of lekker uit de oven met gesmolten kaas tot ons genomen. Wat een verwennerij!
De laatste volledige visdag is de dag van Randy.. Ook vandaag weet iedereen wel weer zijn vis te vangen, maar Randy begint de dag met een 3-tal zalmen die hij in de middag nog even aan weet te vullen tot een totaal van 7 vissen, waaronder een prachtige vis van 81 cm! Het frappante is dat Vasily Jr. een half uur later, ongeveer 200 m stroomopwaarts een nagenoeg identieke vis weet te vangen.. Ook 81 cm en bijna dezelfde tekening en bouw. Al met al weten we met 4 man in totaal 45 zalmen te landen deze week. Daarnaast lossen we er ook een stuk of 20. De gidsen vissen met enige regelmaat ook en weten er ook nog eens 15 a 20 te vangen. En dan blijkt dat de weersomstandigheden ook nog eens vrij ongunstig waren, moet je nagaan als je een topweek treft..
De laatste dag vissen we enkel in de ochtend, maar deze blijft voor iedereen visloos. Wel spotten we nog een paartje Kemphanen die al buitelend langs de oever zich doen gelden. Mooie grote steltlopers die we later tijdens de rit naar Umba ook nog broedend aantreffen op de toendra. Als we naar huis lopen kijken we nog 1 maal achterom naar de mooie, ruige Chavanga. Wat een rivier en wat een fantastische omgeving! Het heeft een bijzonder plekje in mijn hart gekregen en als ik de kans krijg zoek ik haar nog eens op.. Maar dan voor 2 weken, want die reis… Na de lunch en het inpakken nemen we plaats in een grote 4x4 vrachtwagen. Deze brengt ons naar de monding van de Varzuga alwaar we met een bootje deze rivier oversteken. Dit deel van de reis gaat het traagst, grote rotsblokken op de weg en een enkele rivier die overgestoken moet worden maakt dat we al schommelend grote delen van de rit stapvoets volbrengen. Als we de beroemde Varzuga zijn overgestoken (per boot) gaan we in een 4x4 busje verder. De onverharde wegen worden iets vriendelijker en het tempo kan dus ook omhoog, een km of 70 voor Umba wordt de weg zelfs verhard en daarmee het meest comfortabel van de hele reis. Als we eenmaal in Umba zijn krijgen we een huisje toegewezen net buiten het dorp (aan de rand van de rivier), in het dorp zelf mogen we schijnbaar niet verblijven omdat het militair terrein is, als toerist ben je daar dus niet welkom. Na een goede nachtrust gaan we uiteindelijk aan het laatste deel van de reis over de weg beginnen. Nu gelukkig in een iets rustiger tempo dan op de heenweg, we hebben tijd genoeg om onze vlucht in Kirkeness te halen.. De terugreis verloopt verder soepel; vlucht, hotel, vlucht en dan met de trein weer naar huis.. Terugkijkend op een avontuur dat ik niet had willen missen!
