Details

Geschreven door: Simon Engwerda

Categorie: Verhalen Buitenland

Gepubliceerd: 30 augustus 2019

Desolaat; woest, verlaten, in ontredderde toestand (Van Dale)

Zodra we na anderhalve reisdag de grens Noorwegen-Rusland eindelijk zijn gepasseerd hoor ik Steef deze uitspraak doen. En dat is precies wat het is; desolaat. Een nagenoeg verlaten weg, dwars door de toendra, met zo nu en dan een militaire basis, roept dit gevoel sterk op. En die ontreddering?! De grauwe grijze flats die we tegenkomen in de dorpen/steden onderweg zijn in dusdanige staat van verval dat je nauwelijks kan bevatten dat hier mensen wonen. Daarnaast wordt dit deel van Rusland al jaren gebruikt als dump voor het Russisch nucleaire afval. Nu maar hopen dat die opslag gedegen gebeurt.. Armoe is troef, de enige rijkdom die we zien zijn de veelvuldig aanwezige legervoertuigen, militairen die strak in uniform de orders van hun meerdere opvolgen of anders geïsoleerd een hele dag worden afgebeuld door een dril-sergeant. De grens wordt stevig bewaakt; overal wachttorens en vanaf het moment dat we de grens gepasseerd zijn worden we nog 3 maal gecontroleerd op onze paspoorten. Raymundaz, onze Letse reisgenoot wordt daarbij extra bekeken aangezien een voormalig USSR-lid niet op enige gastvrijheid hoeft te rekenen hier. Als we na anderhalve dag reizen dan eindelijk op het vliegveldje van Umba aankomen moet de helikopter nog gebeld worden waarmee we het laatste deel van onze reis volbrengen.

Een goed uur later zijn we dan toch gereed voor vertrek. Een hels kabaal volgt als de straalmotoren van helikopter gestart worden. De wieken draaien op volle snelheid een minuut of 5 waarna we uiteindelijk opstijgen. Alles schud en doet en ik houd mijn hart vast of we veilig en wel aankomen in Chavanga, onze eindbestemming van deze reis. Als we eenmaal een paar minuten onderweg zijn ben ik dat helemaal kwijt en verwonderd kijk ik om me heen als het uitgestrekte landschap van de Russische Toendra zich in zijn volle glorie aan ons openbaart. Enerzijds de zee, anderzijds 500 km met alleen maar moeras, bebossing en water met hier en daar een klein dorpje dat bewoond wordt. Wat een gave ervaring, vliegen met een helikopter! Na een half uur tot 3 kwartier komen we aan in het dorpje Chavanga waar wij kennis maken met de familie Bykov; Vasily Sr., Vasily Jr., Yevgeniy en Elena; onze gidsen en gastvrouw voor de komende week. Zeer hartelijk worden we begroet en naar de lodge begeleid. Daar kunnen we vrijwel meteen aan het diner en na het eten direct door de banja in, wat een luxe! De banja (Russische sauna) blijkt een heerlijke ontspanner van de spieren te zijn en een prima manier om je weer op te frissen.

Na een goede nachtrust is dan eindelijk het moment aangebroken; de eerste kennismaking met de rivier, na een stevig ontbijt met Kasha (boekweitepap) wandelen we stroomopwaarts om net boven de brug te starten met vissen. Het is zonnig en warm, niet ideaal voor de zalmvisserij, maar wel perfect om deze mooie uithoek van de wereld eens goed in je op te nemen. Bij de rivier aangekomen hangt een noordse stern al op ons te wachten. Dan ineens met een duikvlucht tovert hij een parretje tevoorschijn, deze kleine zalm wordt vlug verorbert waarna de rivier snel en doeltreffend verder afgezocht wordt door deze prachtige vogel. Eenmaal uit het zicht kunnen wij onze aandacht weer volledig richten op de visserij. Het werpen gaat moeizaam deze eerste dag; we vissen dubbelhandig met een 540 grains scandi lijn en 10 ft intermediate polyleader met daaraan ruim een meter leader met aan de punt een onverzwaarde zalmvlieg # 6 (of 8). Het speycasten heb ik tot dan toe enkel op de Haarrijnse plas gedaan bij de Spey-casting Friends alwaar ik de techniek met behulp van een aantal meer ervaren collega vliegvissers heb geleerd. Ton Temming is de organisator van deze gratis bijeenkomsten die 2 maal per jaar gedurende een week of 8 plaatsvinden. Inmiddels heb ik een maand of 2 geen worp meer gemaakt en de tegenwind laat me (te) veel nadenken over de schouder waarover ik de cast moet inzetten. Daarnaast is dit een eerste keer op stromend water met de kans een zalm te vangen.. Dat is even andere koek dan een worp inzetten met enkel een pluisje aan je leader.. Na een aantal pools krijg ik dan ook van Junior te horen dat ik wat sneller de volgende worp in moet zetten, we moeten per slot van rekening veel water afzoeken in deze lastige omstandigheid en zijn op zoek naar actieve vis.. Ik doe mijn best, maar mijn techniek laat me in de steek en houdt het tempo relatief laag. Tegen de lunch heb ik nog geen stootje gehad, Steef heeft inmiddels, net als Raymundaz, zijn eerste vis gevangen en ik word in de 2nd cascade pool aan het eind tegen de ‘waterval’ neergezet. Het werpen gaat nog steeds niet echt lekker met de scandi lijn, maar ik vis rustig door. Vasily Jr. begeleidt me trouw en roept dat het de laatste pool is voor de lunch, het is dan inmiddels tegen 15 uur. Aan het eind van de pool storten al mijn worpen in, klooi ik dan weer met rechts en dan weer met links om een redelijke single-spey weg te zetten. Als opnieuw een worp de mist in gaat en ik ook echt honger begin te krijgen wil ik stoppen. Nee, nee geeft Jr. aan, de pool is nog niet klaar. Tegen de rand van de waterval daar moet je zeker nog zijn. Hoezeer ik mijn best doe, het zint me qua presentatie niet.

Na nog een aantal worpen wil ik weer uit het water stappen. Nee, nee, opnieuw Jr., je moet ook nog even een aantal worpen midden in de V-vorm van de grote uitstroom maken; ook daar liggen ze regelmatig. Bijna tegen heug en meug vis ik door; in gedachte bedenkend dat het wel erg frappant zou zijn mocht ik nu de eerste vis haken. Deze gedachte is nog niet gepasseerd als ik ineens de running line tussen mijn middel- en ringvinger getrokken voel worden. Het lusje loopt weg en ik hef de hengel. Hangen! Zwaar gebonk aan de andere kant van de lijn verraadt een zalm, met veel spanning in mijn lijf (nog herinneringen aan de laatste 3 zalmen die ik heb verspeeld in Schotland tijdens mijn laatste zalmeditie) waad ik door het relatief diepe hard stromende water naar de kant. Ondertussen met de vis contact houdend weet ik de kant te bereiken alwaar ik de vis uit kan gaan drillen. Niet tegen de stroming vechten en drillen naar de kant toe, stroomafwaarts gericht is het devies. Een paar grote rotsblokken worden gemakkelijk ontweken met de bijna 13 ft. lange hengel en de dril verloopt verder prima. Daar is hij; moegestreden dirigeer ik de vis naar de kant alwaar Jr. hem meteen voor me weet te tailen. Yes! De eerste vis is gevangen!

Toch een belangrijk moment en door Randy op foto vastgelegd. Wat vissen toch met je kan doen.. Met deze wat onwezenlijke ervaring rijker loop ik naar de lunchplaats met Jr. en Randy. Steef en Yevgeniy zijn daar al en feliciteren me met de eerste vis. Het voelt volledig onverdiend, slecht werpend, al 2 maal uit de pool willen stappen, maar ach, de kop is eraf! De muggen die ons tijdens de lunch lastig vallen kunnen me weinig deren, ik geniet nog na van de vis en van de vette lekkere hap die oh zo nodig is op dit moment. In de middag lopen we nog een klein stukje stroomopwaarts om van daaruit de rivier over te steken en de overzijde te bevissen. Een favoriete pool van Randy is de laatste pool die we vissen voor die dag. De ‘kleipool’. We vissen in de schaduw, lekker wel tijdens zo’n zonnige, warme dag. Randy wordt aan het begin van de pool neergezet en ik enkele 10 tallen meters verderop. Niet lang nadat ik aan het vissen ben hoor ik een fluitje achter me. Randy heeft ook vis! Ik wandel naar hem toe terwijl ik ondertussen aanschouw hoe hij de vis vakkundig en rustig drilt. Eenmaal aan de kant tailt Yevgeniy de vis en heeft ook Randy zijn eerste zalm van deze trip te pakken! Na een stevige knuffel besluiten we dat het goed is en beginnen aan de wandeling terug naar de lodge. We steken de rivier weer over en hebben uiteindelijk een uur nodig om weer thuis te komen. Wat een eind hebben we gevist en gewandeld in 1 dag! Maar goed we hebben allemaal onze eerste vis gevangen en dat terwijl de watertemperatuur vandaag van 14 naar 18 graden is gestegen en de grens van 17 graden daarmee overschreden werd. De zalm moet hier weer aan wennen en wordt minder actief, maar al met al een perfect begin wat mij betreft! De Banja en het eten worden dan ook voldaan tot ons genomen en we proosten met een goed glas vodka op de eerste vissen van deze reis.

De volgende dag moeten we tijdig op, een trip met het rupsvoertuig naar de lunchplek van gisteren. Dat rupsvoertuig is het enige apparaat dat de toendra met enig fatsoen kan doorkruisen. De snelheid ligt niet hoog, tussen de 5 en 10 km/uur schat ik in, maar alle stenen, heuvels en plassen worden met gemak genomen. En de rit is niet eens heel erg oncomfortabel; als je een beetje meedeint op het ritme van de route kan je ook nog aardig genieten van de mooie omgeving. Dat er wat herrie bij komt maakt niet zoveel uit in deze verder van alle lawaai verstoten omgeving. Steef, Randy, Vasil Jr., Yevgeniy en ik steken daar de rivier over en wandelen in een minuut of 10 over de vaal smaragdgroene korstmossen naar Pokosi. Daar steken we opnieuw de rivier over en hebben zo een ruime bocht afgesneden met weer een aantal km nieuw viswater. De dag is ook vandaag veel te zonnig en warm. De kop is eraf en ik werp weer ontspannen; snake-rolls met een single spey die allemaal redelijk gaan zoals bedoeld. Ik word door de heren op de table pool gezet en kan lange worpen maken in een lange pool. Steven vist achter me en Randy een eind van voren. Al na 5 worpen is het raak! Een nieuw pr kan de boeken in en de dag kan eigenlijk niet beter van start. Tijdens de ochtendsessie vis ik daarnaast nog de Sandpool die ook bekend staat om zijn goede vlagzalm bestand. Vol verwondering bekijk ik de 2 vlagzalmen die zich vergrijpen aan mijn cascade #6. Hoe bedoel je verfijnd vissen? De dril is dan weliswaar niet spectaculair op de hiervoor te zware #8 DH maar de vissen blijven toch prachtig met die mooie grote vin in allerlei kleurscharkeringen rood, paars en blauw.

Mijn verjaardag vier ik dit jaar ook in Rusland. Blijkt ook nog eens de verjaardag van Vasily Sr. te zijn! Wat een toeval; de locatie geeft de dag al een bijzonder karkater, maar de verjaardag van onze hoofdgids maakt de dag nog specialer. Ik word in de ochtend met een klein presentje van de familie gefeliciteerd en daarnaast wordt er een fles champagne meegenomen om ’s avonds mee te proosten. Die gaat de koelkast in, eerst maar eens vissen! De dag start zwaar bewolkt met regen en er is zelfs kortstondig sprake van onweer. Het is ook aanzienlijk koeler dan de dagen ervoor. Wat mij betreft prima weer om een zalm te vangen! Maar dit blijkt lastig te zijn vandaag. Weer een grote omslag in het weer doet de visserij weinig goeds op dit moment. We vissen weer vanaf de lodge de rivier omhoog, maar vandaag niet in een moordend tempo maar lekker op ons gemak de pools secuur uitvissend. Ik vis vandaag een rage lijn, heb Steef lekkere skagit worpen zien maken en aangezien mijn werpritme nog niet altijd vlekkeloos loopt kan een afwisseling met een skagit worp wel eens tot meer rust leiden. De visserij is ook vandaag taai, Steven weet 2 vissen te haken die beide lossen en verder is het alleen Vasil Sr. die een mooie zilveren verjaardagsvis weet te landen. Om 15 uur besluiten we het voor gezien te houden en de middag verder rustig aan te doen. Randy, Steven en ik maken gebruik van dit moment om het dorpje eens te bekijken. Houten huizen, overal en nergens troep, loslopende paarden en vooral heel erg veel haardhout.. Het is een harde wereld om te overleven en volgens onze gidsen blijft in de wintermaanden minder dan de helft van de 80 koppige bevolking ook daadwerkelijk in het dorp. De rest zoekt zijn heil elders.

Om 8 uur de volgende dag staat Andrej klaar om ons weg te brengen, het is niet te filmen hoeveel muggen er zijn vandaag. Het lijkt wel alsof de hele toendra ineens al zijn muggenlarven heeft laten uitkomen. Gelukkig hebben we ons bugshirt en de netjes, alleen Jr. en Yevgeniy hebben deze niet maar kruipen uiteindelijk helemaal hun jassen in om te ontsnappen aan de constante stroom muggen. Eenmaal op Pokosi zijn we blij dat we aan de wandel mogen om in ieder geval even rust te hebben. Vandaag blijkt de zalm behoorlijk actief te zijn; er wordt veel vis gevangen en tijdens de lunch blijkt dat Randy al na 4 worpen zijn eerste zalm van de dag heeft gevangen; Steven heeft helemaal een bizarre ochtend met 6 zalmen die hij heeft geland en minstens even zoveel gemist/verspeeld. Zijn commentaar op dit geheel is dan ook legendarisch; ‘it’s too easy’! En zo voelt het soms ook wel een beetje. Hier bovenop weet Raymundaz deze ochtend de grootste vis van de trip te vangen; een pond of 15 en 83 cm lang. Pracht van een vis voor deze rivier.

Tot aan de laatste dag van deze reis weten we in wisselende hoeveelheden wel dagelijks onze zalm te vangen. Een eerste verse vis van de dag wordt meegenomen voor de avondmaaltijd, aangezien er geen supermarkt is om je boodschappen te halen is het prettig dat je bijna blind kan vertrouwen op je dagelijkse vangst van verse vis. De zalm wordt als tartaar (rauw, met uitjes, knoflook en olie) als voorgerecht gegeten of lekker uit de oven met gesmolten kaas tot ons genomen. Wat een verwennerij!

De laatste volledige visdag is de dag van Randy.. Ook vandaag weet iedereen wel weer zijn vis te vangen, maar Randy begint de dag met een 3-tal zalmen die hij in de middag nog even aan weet te vullen tot een totaal van 7 vissen, waaronder een prachtige vis van 81 cm! Het frappante is dat Vasily Jr. een half uur later, ongeveer 200 m stroomopwaarts een nagenoeg identieke vis weet te vangen.. Ook 81 cm en bijna dezelfde tekening en bouw. Al met al weten we met 4 man in totaal 45 zalmen te landen deze week. Daarnaast lossen we er ook een stuk of 20. De gidsen vissen met enige regelmaat ook en weten er ook nog eens 15 a 20 te vangen. En dan blijkt dat de weersomstandigheden ook nog eens vrij ongunstig waren, moet je nagaan als je een topweek treft..

De laatste dag vissen we enkel in de ochtend, maar deze blijft voor iedereen visloos. Wel spotten we nog een paartje Kemphanen die al buitelend langs de oever zich doen gelden. Mooie grote steltlopers die we later tijdens de rit naar Umba ook nog broedend aantreffen op de toendra. Als we naar huis lopen kijken we nog 1 maal achterom naar de mooie, ruige Chavanga. Wat een rivier en wat een fantastische omgeving! Het heeft een bijzonder plekje in mijn hart gekregen en als ik de kans krijg zoek ik haar nog eens op.. Maar dan voor 2 weken, want die reis… Na de lunch en het inpakken nemen we plaats in een grote 4x4 vrachtwagen. Deze brengt ons naar de monding van de Varzuga alwaar we met een bootje deze rivier oversteken. Dit deel van de reis gaat het traagst, grote rotsblokken op de weg en een enkele rivier die overgestoken moet worden maakt dat we al schommelend grote delen van de rit stapvoets volbrengen. Als we de beroemde Varzuga zijn overgestoken (per boot) gaan we in een 4x4 busje verder. De onverharde wegen worden iets vriendelijker en het tempo kan dus ook omhoog, een km of 70 voor Umba wordt de weg zelfs verhard en daarmee het meest comfortabel van de hele reis. Als we eenmaal in Umba zijn krijgen we een huisje toegewezen net buiten het dorp (aan de rand van de rivier), in het dorp zelf mogen we schijnbaar niet verblijven omdat het militair terrein is, als toerist ben je daar dus niet welkom. Na een goede nachtrust gaan we uiteindelijk aan het laatste deel van de reis over de weg beginnen. Nu gelukkig in een iets rustiger tempo dan op de heenweg, we hebben tijd genoeg om onze vlucht in Kirkeness te halen.. De terugreis verloopt verder soepel; vlucht, hotel, vlucht en dan met de trein weer naar huis.. Terugkijkend op een avontuur dat ik niet had willen missen!

Details

Geschreven door: Simon Engwerda

Categorie: Verhalen Buitenland

Gepubliceerd: 30 augustus 2019

Dit jaar plannen we onze trip naar Duitsland eens in het najaar. Half oktober, het laatste weekend van het seizoen voordat de forellen een aantal maanden rust hebben. Opnieuw is de Lieser het riviertje dat we opzoeken. Nu niet met 4 man, want Jeroen en Randy slaan een editie over, maar enkel Kees en ik vertrekken naar Duitsland. Na een reis van een uurtje of 4 komen we rond 11 uur aan in Manderscheid waar de vergunningen alweer op ons liggen te wachten in het VVV-kantoor (gelukkig hebben we nog een geldige jaarvergunning, want die sturen ze sinds dit jaar niet meer per post, maar moet je persoonlijk in een gemeentehuis in Duitsland komen afhalen). Daarna kunnen we lekker aan het vissen. Eenmaal bij het water aangekomen zien we dat er nog minder water in de rivier staat dan vorig jaar. Niet zo gek, want ook hier, net als in Nederland, was de afgelopen zomer zeer droog. De zomer gaat ook nog eens naadloos over in een heerlijke Indian Summer, de temperaturen zijn dit weekend nog zeer aangenaam te noemen waarbij dagelijks de 20 graden gehaald wordt. Vooruit, in de schaduw van het dal voelt het iets koeler, maar een jas hebben we toch zeker niet nodig.

Opvallend is de doodse stilte die er hangt in het dal. Als we de eerste stappen het bos in hebben gezet en we weg zijn van de mensen horen we letterlijk helemaal niets meer, met uitzondering van de rustige kabbel van de Lieser. Ook de vogels lijken het voor gezien te hebben dit jaar.. Geen gefluit, getsjilp of wat dan ook; zelfs de rode wouw heeft zich nog niet getoond dit jaar. Gelukkig laat de ijsvogel zich nog wel even zien (en horen) en maakt dat veel goed. Het bos zelf ziet er wel fantastisch uit; de herfstkleuren doen zich nu gelden waardoor er een mooi kleurenpallet van groen, geel, rood en bruin ontstaat. Het is wel duidelijk dat de bomen zich op de winter aan het voorbereiden zijn en dat maakt het vissen meteen ook een stuk lastiger.. Doordat er veel blad van de bomen valt zijn er vooral in de diepere, traag stromende pools soms maar met moeite open stukken water te vinden; maar gelukkig heb je altijd de in- en uitstroom van de pools waar je wel terecht kan. We vissen vandaag de Burgenstrecke en de eerste vis van dit weekend is een onverwachte gast.. Een kleine vlagzalm (zo’n 15 a 20 cm) komt maar wat graag de sedge van Kees halen. Deze hadden we hier nog niet getroffen, al werd er wel gezegd dat ze te vangen zouden zijn. We vissen verder stroomafwaarts en komen zo ook de eerste kopvoorns tegen die tussen het blad de kleine insecten van het water plukken. Soms moeilijk zichtbaar, maar wel goed te vangen op een droge vlieg. Ook de voorns zijn aan de kleine kant (15 a 20 cm), maar het is en blijft leuk om de droge vlieg gepakt te zien worden. Formaat maakt dan eigenlijk niet zoveel uit. Rustig vissend en wandelend brengen we de dag door. Ik vis met een natte vlieg en Kees vist droog. Het lijkt voor de vangsten niet echt veel uit te maken. We vinden nog een pool waar een aantal grotere forellen zich verzameld hebben en vangen tussen de kleinere bruine ook een aantal 30+-ers.

Dit verrast ons, meestal is het maar een enkele vis die je in één pool vangt in het geval van bruine forellen, maar dit zal wel een clubje uitzetters zijn die nog bij elkaar vertoeven. Kees spot ook nog een grote kopvoorn, maar op het moment dat jij de vis ziet ben je meestal ook al gezien door de vis en laat deze zich even een tijdje niet meer zien. We weten deze mooie vis dan ook niet te haken het weekend. Op ons dooie gemak vissen we pool voor pool het riviertje af. De één vist en de ander kijkt toe. Gezellig om zo samen de visserij te beleven. Tegen een uur of 6 vertrekken we naar het huisje om daarna lekker te genieten van een welverdiende pizza (uiteraard i.c.m. een lekker groot glas Weizenbier) in het restaurantje aan het plein.

De volgende dag vissen we een lange dag, de Herrenaustrecke wordt in zijn geheel door ons bevist. We starten met een korte wandeling vanaf de parkeerplaats naar het begin van het traject om vanaf daar net als gisteren, weer om en om de pools te bevissen. Onderweg komen we langs een paar mooie uitzichtpunten en bekijken we de 2 burchten in de volle zon, omringd door niets dan kleurrijk bos. Vandaag vis ik ook meer droog, aangezien we vooral de kleinere forellen weten te vinden slaan we ook de kleine ondiepe pools niet over. Bijzonder hoe je in zo’n kleine pool toch een paar vissen van 15 – 25 cm kan vangen. Ook vandaag is het vooral bruine forel dat de klok slaat. Al word ik halverwege verrast door de aanblik van een aardige karper. We wandelen hoog langs de rivier en zien een heel kleine, diepe pool die vooral klein is omdat een grote boom zo’n 5 m. na de instroom de pool blokkeert. Het water stroomt hard en slaat tot schuim tegen de boom, echter de instroom van de pool wordt ook door een lange tak in de lengterichting geblokkeerd en maakt dat de pool (eigenlijk…) onbevisbaar is. Het ondiepe bijna stil staande deel aan onze zijde wordt op dat moment door de karper als foerageerplaats gebruikt. Echter ook nu blijkt weer dat op het moment dat ik de vis zie deze mij ook ziet en onder de tak door vertrekt het diepere deel van de pool in. Ik kan het toch niet laten om een poging te wagen, al weet ik dat wanneer ik de karper haak ik de pineut ben, maar wie weet.. 17/00 tippet; natte vlieg en met enkel de leader buiten het topoog laat ik de vlieg zakken in het schuim. Nog geen 2 seconden later gaat de hengel krom. Vis! Als het die karper maar niet is, schiet door mijn hoofd, maar ik voel al snel dat de gehaakte vis kleiner is.. De forel schiet onder de tak door en komt zo in het deel voor mijn voeten terecht.

Ik kan niets anders dan de korte splitcane aan de andere zijde van de tak met de top het water in steken en zo proberen om de vis weer terug dirigeren. En nu maar hopen dat hij niet denkt dat de uitweg over de tak is i.p.v. weer terug er onderdoor. Gelukkig gaat het goed, al weet de forel ook een 2^e keer onder de tak door te vliegen, maar ook nu verweert de #3 bittervoorn zich zoals altijd kranig. Ok, nu nog over de tak zien te krijgen (die een cm of 4 boven het water uitsteekt) om de vis te kunnen landen. In een rustige beweging maak ik gebruik van de acrobatiek van de regenboog. Als deze in het oppervlak komt manoeuvreer ik hem over de tak waardoor het laatste deel van de dril zich voor mijn voeten af kan spelen. Niet lang daarna kan ik de vis landen in het kleine netje. Ongeveer 35 cm lang is deze regenboogforel; het blijkt 1 van de weinigen van deze editie te zijn, maar wat een memorabele dril was het!

Tegen de tijd dat we trek krijgen in de lunch is het al ruim halverwege de middag. Dat ontbijt met eieren en Schwartzwälder Schinken was een goede bodem voor de start van de dag. We vinden een open plekje waar we lekker in de zon van onze lunch genieten. Ondertussen zien we voor onze voeten de elritsen vechten om een plekje achter een mooie steen. Hierbij is het wel duidelijk dat de grootste van het stel (zo’n 8 cm lang) het meest in te brengen heeft en de rest verjaagt. Maar goed om te zien dat er zoveel jonge vis in de rivier zit, naast de elritsen veel jonge forellen en dus ook vlagzalm en kopvoorn. Je krijgt de indruk dat de populatie zich in deze rivier goed in stand kan houden. Dus misschien dat d e regenbogen de komende jaren niet meer uitgezet hoeven te worden. Na de lunch slaan we een stukje van de rivier over. We willen het laatste deel van de dag nog in het weiland vissen. Daar hebben we nog een paar mooie stekken en de afwisseling met wat open weiland na een dag in de bossen is ook niet zo gek. Rond een uurtje of 5 komen we bij een lange steile wand waar de rivier in een smal stroompje rustig langs kabbelt. Het is er max 50 cm diep en we zien her en der wat vis stijgen. Kees heeft er een aantal gevangen en laat mij de rest van het stroompje bevissen. Ook ik weet er een mooie dertiger vandaan te plukken en nog een aantal kleinere exemplaren voordat ik een plant haak en muurvast zit. Om de pool niet te verstoren neemt Kees het weer over. Bij de instroom aangekomen azen er meerdere forellen en al snel haakt Kees een forel van zo’n 25 cm. We verwachten hier eigenlijk alleen nog maar kleine vis aan te treffen. Bijna zijn we uitgevist in deze pool als opnieuw de droge vlieg gepakt wordt. Hangen! Tot ons beider genoegen maakt de vis een mooie run stroomafwaarts. Hij blijkt toch van behoorlijk formaat te zijn. Na een paar minuten is de vis uitgeraasd en komt deze naar het net. Een prachtig wild exemplaar van zo’n 40 cm wordt even uit het water getild voor een foto en daarna weer snel terug gezet. Als we langs de standplaats lopen om nog even de rest van het traject te bekijken is onze verbazing nog groter, er stond nog geen 30 cm water! Hij lag zich ongetwijfeld te laven aan alle elritsen die zich er ook verzameld hadden.

We wandelen nog langs de rivier op om de laatste 200 m te bekijken, waarna ze over gaat in een privé-deel en voor ons dus niet meer toegankelijk is. Maar het is voor ons ook wel genoeg geweest. We wandelen zo’n 3 km terug naar de auto om daar tegen 6-en weer aan te komen. Snel even omkleden en weer naar die Italiaan, want het Weizenbier en de pizza’s wachten weer op ons! De getatoeëerde gastvrouw vraagt geïnteresseerd naar onze vangsten en na het eten krijgen we nog een lekkere, brandende, Sambuca van het huis. Cheers! Terug in het huisje kijken we naar Nederland – Duitsland voor de Nations League. Grappig dat net nu Duitsland weer eens verslagen wordt..

Dan alweer de laatste dag. Opnieuw vissen we de Burgenstrecke en ook nu laat de mooie kopvoorn zich weer zien. Nu spot ik de vis, maar de vis mij helaas ook… Ongelooflijk hoe schuw ze zijn zodra ze groter worden. We vermaken ons in de ochtend in de eerste paar 100 meter van het traject. Droge vlieg (een grote sedge maar weer bij gebrek aan ook maar enige vorm van een hatch) en veel kleine forellen vangen. Soms verbazen we ons over de diepe pools waar toch echt vis tegen het kantje zou moeten staan maar door ons niet gevonden wordt (op zo’n moment zou je toch bijna een verzwaarde wooly bugger door de pool willen trekken om te checken of er nu echt geen vis ligt), maar dat blijft ook de charme van het onverzwaarde vissen op dit veelzijdige riviertje. De diepe pools geven hun geheimen slechts sporadisch prijs. Net na het middaguur vinden we het genoeg en vertrekken weer richting huis. En wonder boven wonder.. We kunnen zonder file doorrijden! Nog gezellig napratend over het geslaagde weekend zijn we tegen de avond weer thuis. Het eind van het salmoniden seizoen met weer een verscheidenheid aan vis. Nu is het weer tijd om ons te richten op de groenjassen van de polder!

Details

Geschreven door: Dirk Schmidt

Categorie: Verhalen Buitenland

Gepubliceerd: 30 augustus 2019

Al jaren ga ik met drie vrienden een weekend vissen. Meestal gaan we naar de Duitse Eifel of Sauerland. Omdat we jarenlang op dezelfde stekken hebben gevist, wilden we wel eens wat anders en zijn in het voorjaar van 2018 naar het Zwarte Woud gegaan. Na wat zoeken konden we vergunningen reserveren op twee plaatsen aan de rivier de Murg.

Het Zwarte Woud is een stukje verder rijden dan Sauerland. Kostbare tijd die ten koste gaat van het vissen. Maar voor de langere reis krijg je ook een mooier viswater terug. Tenmiste, als je te juiste plek uit kiest. Op de donderdag vertrokken we. Onderweg naar onze eindbestemming deden we onze eerste vis stek aan. De vergunning was 20 euro per dag. Voor dat bedrag krijg je dan ook… niks. Weggegooid geld.

Op vrijdag en zaterdag hebben we op een stuk gevist waar we 40 euro per dag moesten aftikken. Daarvoor kregen we dan ook een heel lang en mooi stuk om te vissen. De visstand was ook top.

Op een nieuw water vissen betekent voor mij ook altijd even zoeken waar de vis zit en veel lopen om te kijken wat het water zoal te bieden heeft. De vangsten zijn daardoor niet perse hoog. Maar genoten heb ik. Op zaterdag ving ik zes bruine forellen en één regenboog. Daarnaast had ik nog een vijf tal lossers. Er werd weinig aan het oppervlak geaasd, dus de vangst op de droge vlieg bleef beperkt tot één vis.

De zaterdag ging al weer een stukje beter. Ik viste onder een mooie grote poel onder een voetgangersbrug in het dorp. In een paar uur tijd werkte ik de poel van achteren naar voren door. Daarbij bewoog ik me heel rustig om geen vis te verjagen. Ook hier vooral met de nymph aan de slag. Meer dan twee vissen mocht ik niet haken op de droge vlieg. Gelukkig waren het wel top ervaringen. In het heldere water kon ik de stijgende vissen zien staan en daardoor gericht aanwerpen met mijn kleine cdc-shuttlecock. Beide vissen kon ik ook zien stijgen nog voor hun neus door de water spiegel brak om mijn vlieg naar binnen te zuigen. Wat een prachtig gezicht! Het waren flinke vissen van 40+ centimeter. De andere 12 vissen die ik in deze poel ving waren op de nymph. Ook hier zaten flinke vissen tussen. Al met al twee mooie dagen aan de Murg beleefd. Een plek om nog eens terug te keren.

Details

Geschreven door: Kees van der Hulst

Categorie: Verhalen Buitenland

Gepubliceerd: 30 augustus 2019

Met elk zuchtje wind leek het of het sneeuwde, kleine vlokjes beukenblad en dikke vlokken esdoorn die sommige pools onbevisbaar maakten omdat je kunstvlieg nergens op water kon landen.

We zouden met zijn drieën gaan maar Randy meldde af en neef Simon en ik besloten om dit laatste weekeinde van het forelseizoen niet te willen missen. Dit riviertje in de Vulkaan-Eiffel nabij Manderscheid lag ons wel, het droge weer van de laatste tijd voorspelde een lage waterstand, een vakantiewoning was snel gevonden en de dagvergunning was met 15 euro goedkoop te noemen.

Vorig jaar was de waterstand ook laag maar daarbij de waterkwaliteit matig, veel schuimvlokken. Nu zag alles er aantrekkelijker uit, ondanks de lage waterstand. De vangst was vorig jaar erg goed te noemen dus de verwachting was hoog.

De vergunning haal je op het toeristenkantoor, vooraf bestellen want er zijn er maar 6 per dag te vergeven, en overnachten in de regio is verplicht.

We starten op de Burchenstrecke net buiten het dorp en vissen eerst stroomaf in de kloof met hoog boven ons de beide burcht-ruïnes. We vangen een vlagzalmpje, een forel en een kopvoorntje, meer niet en verlaten de kloof stroomop naar het bos. Naast de toernooiweide heeft de grote kopvoorn ons weer eerder in de gaten dan wij hem en kalm verdwijnt hij in de diepe geul aan de overzijde. De forel in de geul wil wel stijgen naar een droge vlieg.

Je mag op dit deel van de rivier ook alleen maar droog en nat, onverzwaard vissen, dus geen lood en goudkoppen!
Al snel vinden we een groep uitzetters, beekforellen van rond de 30 cm die een beetje doelloos rondjes zwemmen in een poel en een voor een stijgen naar onze droge vliegen. Ach, even is wel leuk.

We vissen korte splitcanehengeltjes, 1,80 á 2.00 m en 20/00 tippet want de takken hangen hier laag! En dan nog vis je vaak op je hurken of geknield. Daar tegenover staat dat de rivier buiten de pools erg ondiep is en dus makkelijk over te steken. De pools zijn max. 1.20 m diep en hebben steevast een steile rostwand met grillige nissen. En daar vind je de echte bewoners van deze rivier!! De wilde beekforellen van +/- 20-25 cm die strak tegen deze wanden aanliggen en stijgen, en je droge vlieg moet ook strak tegen wand vallen anders is er geen interesse.

Heerlijk ontspannen vissen we samen de pools af. Dit kleine, lieve riviertje oogt zo kalm, maar bij zware regenbuien staat er zomaar 1.5 meter méér water, en de vele grote bomen en wortelkluiten en ook complete logjams in de bedding getuigen van de enorme, vernietigende kracht van een z.g. flashflood. Onder één zo’n logjam is een diep gat gespoeld en Simon spot zowaar een karper die net als de kopvoorn de veilige diepte opzoekt. Daar moet natuurlijk een onverzwaarde woolybugger achteraan die prompt gegrepen wordt door een regenboogforel. Lekker spannend in die takkenwirwar, maar de vis komt binnen.

Op dag 2 gaan we naar de Herrenaustrecke, meer stroomop, deels in het bos en deels in het weiland gelegen. Het verhaal is bekend, bij het naderen van de volgende pool vluchten de eerste forellen stroomop, niet te vangen zo alert als ze zijn, die wilde rakkers, maar verderop in de pool vangen we om beurten onze visjes. Niet spectaculair, maar wel leuk. En vaak moeilijk, veel vliegen in de bomen!

In het weiland ligt een steile oever met onderlangs een 20 meter lange geul. 30-50 cm diep maar om de paar meter stijgt een forel naar onze sedges. Aan de kop van de geul jaagt een betere forel op elritsen en zowaar gaat ie ook voor een sedge. Op hoge snelheid passeert de vis ons om even later in het net te eindigen.

De beste vis van het weekeinde is een 35 cm lange beekforel , wild als wild kan zijn. Een plaatje!

En toch verjagen we een nog betere vis aan het eind van de Herrenaustrecke. Kopvoorn? Of toch ook beekforel.

Op dag 3 nogmaals de Burchenstrecke en wederom vertrekt de grote kopvoorn naast de toernooiweide op tijd naar de diepte! Altijd wakker!

De herfst doet definitief zijn intrede als opnieuw een pool vol blad waait, om 14.00 is het tijd voor de terugreis.