Details

Geschreven door: Hans Boomsluiter

Categorie: Zalmvissen

Gepubliceerd: 10 januari 2012

Een droom van een rivier

"Vliegvissen op zalm,... Varzuga,...top, top, top!" Dit zijn de woorden van Ronny Gryspeerd, een van de twee Belgen in onze groep van tien. Verder waren er nog twee Fransen en wij met z'n zessen uit eigen land. Kees Verhulst, Steef Roelandt en ik Hans Boomsluiter zijn lid van vliegvisclub "The Leader" in Utrecht, Francesco de Stefano en Paul Wymenga zijn lid bij het "Nederlands Vliegvissers Gezelschap" in Den Haag en onze Fries Harm Hoekstra is lid van " Vliegviscentrum Baggelhuizen ".

De reis werd aangeboden en georganiseerd door JVR Flyfishing Safaris, alias Jos Vanrunxt (ook NVG lid). Jos vist al jaren in dit gebied en kent de Upper Varzuga als geen ander. Bovendien heeft Jos een rijke vliegviservaring op Atlantische Zalm. Jos heeft die ervaring met ons willen delen en we hebben er allemaal van geleerd. Jos heeft gegidsd, gefilmd (er is nu ook een mooie DVD van deze reis), en tussen de bedrijven door nog 26 zalmen geland. Dat spreekt voor de kwaliteit van deze rivier. We hebben met z'n allen, ja ook de volslagen beginneling, hier heel veel vis gevangen. Ik ging juni 2009 voor het eerst mee met Jos. De eerste dag bevisten we met z'n drieën de rivier Indel, zijrivier Pana. Hans Klutz, Jos en ikzelf brachten die dag 23 zalmen aan de kant. Na die reis heb ik Jos toegezegd elk jaar met hem mee te gaan naar Kola. En ook deze keer mag ik me gelukkig prijzen dat ik mijn belofte weer ben nagekomen.

Kola

Het schiereiland Kola grenst ten westen aan Finland en Noorwegen en wordt verder aan de noordkant ingesloten door de Barentz Zee en ten zuiden door de Witte Zee. De noordrivieren welke naar de Barentsz Zee stromen zijn vooral grote-zalm- rivieren. In de Witte Zee rivieren waaronder ook de Varzuga kan je grote aantallen vangen. Iedereen vangt bijna elke dag zalm. Het gemiddelde gewicht van onze vissen lag tussen 3 en 4 kilo met uitschieters tot 6 en 7 kilo. Meterzalmen komen zelden voor. Het hele schiereiland ten oosten van de steden Murmansk, Apatity, Kandalaksha,... is onberoerd natuurgebied met prachtige rivieren enkel per helikopter te bereiken. Op dit schiereiland, drie keer zo groot als Nederland, zijn de rijkste Atlantische Zalm bestanden ter wereld te vinden. Op de rivier Varzuga is, zo'n 10 km van zee, een telstation. Vorig jaar (2010) werden in de maanden mei en juni 36.000 optrekkende zalmen geteld.

Reis en Verblijf

Onze reis begon de vrijdagochtend van 3 juni 2011 op Schiphol Airport. We vlogen naar Murmansk met een overstap in St- Petersburg. In Murmansk wachtte 's avonds de minibus die ons naar het dorp Varzuga bracht. Na nog eens een helikoptervlucht van 45 minuten over de Taiga landden we op zaterdagmiddag in de camp. Ik kan niet anders zeggen dan dat alles goed geregeld was. Jos had de tickets geboekt en voor ons visum gezorgd. Minibus en helikopter waren keurig op tijd. Tijdens het landen zag ik ze al liggen aan de oever van de rivier, de vier boten met elk een buitenboord jetmotor. En bij het uitstappen uit de heli stonden de visgidsen in rij om ons te begroeten en te helpen met bagage. In de tweepersoons cabines had ieder zijn eigen slaapkamer met elektrisch kacheltje wat we deze reis gelukkig niet nodig hebben gehad. De lounge was gezellig ingericht en kampmanager Vladimir had Jos al meegedeeld dat de sauna elke avond na de visdag zou worden opgestookt. Van het gehele personeel sprak alleen visgids Diema een mondje Engels. Gelukkig beheerst Jos de Russische taal en naast zijn taken als visgids en cameraman werd hij regelmatig aan zijn mouw getrokken om te vertalen.

De rivier

Ik was ook vorig jaar met Jos in dit kamp maar toen stond de rivier veel hoger. Deze keer waren de weergoden ons gunstig gezind. Bij aankomst was de rivier nog vrij hoog maar in de dagen daarna zag je de rivier er elke dag zo'n centimeter of tien lager bij liggen. Toen pas kon ik goed beoordelen wat een pracht van een rivier hier voor ons ligt. We konden vanaf het kamp zo'n 20 km rivier bevissen: 12 km stroomafwaarts tot aan zijrivier Pana en nog eens ca. 8 km stroomopwaarts tot een stroomversnelling, noem het maar kleine waterval, waar de boten niet verder kunnen. Maar wie bereid was te lopen kon vanaf hier nog kilometers stroomopwaarts waar prachtige, onbeviste pools liggen te wachten op het neerstrijken van onze zalmvliegen. De Upper Varzuga is een droom van een vliegvisrivier. Breed maar niet te diep zodat je overal goed kan waden en elke pool kunt bevissen. Ik citeer en vertaal onze franse reisgenoot Michel Horvelin: "Deze rivier is beter dan Ponoi. We vangen evenveel zalmen maar deze Upper Varzuga vissen zijn gemiddeld zwaarder dan de Ponoi-zalmen. Bovendien is Ponoi dubbel zo duur. Marc en ik gaan volgend jaar weer met Jos mee naar deze rivier." En die reis hebben ze al geboekt.

De groep

Belgen, Fransen en Nederlanders... gaat dat wel goed samen? Wel ik kan jullie vertellen: dat gaat fantastisch! De sfeer in de groep was bijzonder prettig, in een woord geweldig. Geen greintje jaloezie, elkaar een vis gunnen, meegenieten tijdens de drils van je vismaat, rustig de tijd nemen voor een foto,... Zelfs de twee Fransen, zo chauvinist als ze vaak kunnen zijn, hadden het helemaal naar de zin in ons midden en werden ook volledig opgenomen in de groep. Het hielp dat de drie Belgen (ook Jos is Belg) goed Frans spreken. Maar ook wij Nederlanders konden met ons mondje Frans met Michel en Marc goed overweg. Het hielp natuurlijk wel dat eenieder zijn vis ving en 's avonds met enthousiaste verhalen binnen kwam. We hebben het erg gezellig gehad die avonden in de lounge bij een lekker glaasje bier, wijn of wodka. Alleen Michel heeft niet meegenoten van deze gezellige momenten, hij stond in de rivier. Hij viste de avonden ook nog, gedreven als hij is.

Lekkere wilde zalm

De regel was "Catch en Release". Haast alle zalmen kregen weer de vrijheid, behalve die enkele vissen voor de pot. Alleen de vissen met een beschadiging of bloedende vissen gaan voor de pot. De kokkin gaf aan hoeveel zalmen er nodig waren en dan regelde Jos dat die dag twee of drie zalmen werden gedood en meegenomen voor de keuken. Jos had uit Nederland Soyasaus en Wasabi meegebracht en had zelfs de benodigde preparaten bij voor het bereiden van gravlax. Oh wat hebben we zalm gegeten: rauw, gemarineerd, gekookt, gegrild en gebraden. En Oh wat is die zalm lekker! Bij mooi weer hebben we enkele malen de lunch gebruikt aan de oever van de rivier. De gidsen hadden op deze plek (de lunchpool) een tafel met zitbanken getimmerd. De ene dag bereidden ze een lekkere "Ucha", de Russische vissoep met zalm. De andere keer werd een zalm op het kampvuur gegrild. We hadden het weer mee en die lunches aan de rivier in goede sfeer met heerlijke zalm, een koel biertje en als toegift een glaasje wodka... zullen ons nog lang in herinnering blijven.

Diema leert vliegvissen!

De vier visgidsen Sacha, Valentin, Radik en Diema deden erg hun best om het hun klanten naar de zin te maken. Tijdens het varen werd het me snel duidelijk dat ze elke dikke kei in de rivier wel wisten te liggen. De boot werd behendig tussen de rotsblokken gemanoeuvreerd en bracht de twee of drie vliegvissers veilig tot bij de pools. Als het enigszins kan wil ik een zalm graag "beachen". Maar vaak genoeg sta je in een pool waar de oever het niet toelaat om de uitgedrilde zalm de kant op te slepen, dus dan vraag ik de gids met het landingsnet te hulp. En toen werd al snel duidelijk dat ze nog heel wat kunnen leren waar het erom gaat een zalm over de rand van het net te laten glijden. Ook moesten we de gidsen aan het verstand brengen ons voor de pools uit de boot te laten stappen en niet midden in de pool. Het werd me dus al snel duidelijk dat het geen echte vliegvissers zijn. En Jos had al aangegeven hoe belangrijk het is dat ook de visgidsen kunnen vliegvissen zodat zij de wensen van de klant beter leren begrijpen. Ik had al gemerkt dat onze gids Diema grote belangstelling toonde voor het werpen met de vliegenhengel. En toen ik hem de hengel aanreikte om het eens te proberen reageerde hij erg enthousiast. Later in de lounge hebben we het er met elkaar over gehad. Ja, het is beter te beginnen met de eenhandige vliegenhengel. Kees Verhulst tuigde een 9-voeter op en ik gaf Diema werples. Het was een vlugge leerling want na enkele lessen stond hij al aardig te dubbelstrippen. We namen de hengel de volgende visdag mee in de boot en lieten Diema voor ons uit vissen. Diema ving toen zijn eerste zalmen aan de vlieg en was een gelukkig mens. Nog gelukkiger werd Diema toen Kees hem op de laatste dag die hengel met reel en lijn cadeau deed en wij hem een doos zalmvliegen cadeau gaven. Dank je wel Kees. We hebben van Diema een vliegvisser gemaakt.

Vijftig zalmen...

Zalmvissen is zo veel meer dan een zalm vangen. Je maakt ook mooie vrienden, vrienden voor het leven. Ik heb Carl de Clercq, de tweede Belg in onze groep, leren kennen op eerdere zalmreizen die ik met Jos heb gemaakt en Carl is een vriend geworden. We hebben deze reis dan ook altijd samen gevist. We zien onze resultaten elke reis vooruit gaan, de ervaring speelt een grote rol bij het zalmvissen. Ik had me met Carl een doel gesteld. We zouden deze reis samen 50 zalmen op de kant brengen. En we hebben dat doel bereikt. Na die vijftigste zalm op vrijdagmiddag, de laatste visdag, hebben we de hengels opgeborgen en een fles wodka open getrokken. Alle zalmen werden gevangen in de oppervlakte, we hebben enkel met drijvende lijnen gevist. Waar ter wereld kan je dit nog meemaken. We werden ruim overtroffen door Fransman Michel, hij ving in zijn eentje 43 zalmen. De totale vangst van 10 vliegvissers in die memorabele week 4-11 juni 2011: 273 gelande zalmen!

Het succes

Het succes van deze reis is mede tot stand gekomen door de goede voorbereiding. Natuurlijk moet je op tijd aan de juiste rivier staan maar laten we niet vergeten dat wij zestien keer op zondagmorgen hebben staan oefenen met werpen, en samen vliegen hebben gebonden en nog veel meer. Voor mij was dit in korte tijd mijn vijfde zalmreis naar Kola, na mijn eerste reis had ik mij voorgenomen anderen te helpen hun zalmreis een succes te maken en dat begint met het werpen maar ook elkaar leren kennen en de pret vooraf. Natuurlijk is zo'n reis kostbaar maar het is een onbetaalbare belevenis. Fantastisch. www.flyfish-safaris.com Ik wens iedereen een 2handige hengel en een zalm. Iedereen die ook zijn reis wil voorbereiden naar BC of Rusland kom gerust naar de lessen.

Hans Boomsluiter

www.dutch-spey-cast.nl

P.S. De lessen zijn gratis maar niet voor niets.

Details

Geschreven door: Kees van Hulst

Categorie: Zalmvissen

Gepubliceerd: 26 november 2011

Voor het eerst sinds lange tijd weer een verre reis, spanning! En spannend uiteraard want ik heb een filmverslag van Jos Vanrunxt gezien over zijn Kola-reizen in 2009, waarvan Gerrit van Middelkoop en Hans Klutz deelnemer waren. Daarna filmpjes zien op Youtube, vliegen binden, werplessen bijwonen om 2-handig te leren werpen, een nieuwe reel en 2 nieuwe lijnen kopen, etc, etc. En dan op 3 Juni vertrekken we, met 5 man uit Amsterdam en 2 vanuit Parijs om 's avonds om 11 uur in Murmansk een heel nieuwe wereld binnen te stappen, gelukkig wat koeler dan in Amsterdam en een nacht die niet donker wordt. Het vliegveld is klein, een oude dame controleert of je wel je eigen bagage van de band raapt. Jeroen Wöhe begroet ons en introduceert Dimitri, onze chauffeur voor de komende 6 uur. Een reis naar het eindpunt van de wereld, het dorp Varzuga. Na 5 uur stopt het asfalt, het aangewalste puin dat volgt is gelukkig droog maar hobbelig, en zo, langs de boorden van de Witte Zee, komt Varzuga nader. Hier word het aangewalste puin een zandweg met gaten die alleen met een 6-wheel drive legervoertuig, een gangbaar vervoermiddel in deze streek, te nemen zijn. We ontmoeten hier Jos en Hans en Carl en Harm, die al een week eerder vertrokken en een andere rivier bevist hebben. Het minibusje brengt ons en onze bagage naar het heliplatform om vandaar de sprong in de wildernis te maken: 100 kilometer landinwaarts ligt het bovenste Varzuga Camp pal aan de rivier, midden in de naaldbossen en moerassen, een verzameling houten cabins die functioneren als eetkamer, keuken, was- en douchehok/ toilet, 7 cabins voor de gasten, een grote cabin voor de gidsen en een SAUNA!!! Aan de oever liggen de boten al te wachten op de vissers die eerst willen vissen, en dan pas gaan slapen, ikzelf kruip eerst in bed, dekbedje van de zaak! en 2 handdoeken. Na de lunch 3 man in een boot en stroomafwaarts om hier voor het eerst een lijn op het water te leggen. De rivier staat middelhoog, 20 a 25 meter breed en voorlopig vis ik vanaf de oever, gelukkig is de begroeing van berkenbomen pal langs de rivier niet zo hoog, zodat ik me ook nog een overhead cast kan permitteren. De vissen zijn buitengewoon gretig die eerste dag en knallen op de vliegen, ally shrimps en cascades in de kleuren geel, oranje, rood en zwart. Maatje 8 doubles. Ik vang er twee die middag, vissen van een pond of 6 a 7.

De dagen daarna zijn de aanbeten veel voorzichtiger, soms een zacht plukken aan je vlieg. Allemaal hebben we bugshirts en netjes om ons te beschermen tegen insecten, maar de eerste dagen zijn er veel vliegjes die alleen maar hinderlijk zijn, maar niet steken of bijten. Muggen zijn alleen 's nachts actief. Later in de week krijgen we allemaal te maken met een vliegje dat wel bijt, hoewel je ze niet voelt. Je veegt een keer langs je oor en je hebt plotseling bloed aan je vingers, bloedproppen in je haren, je hals, en 's avonds kruipen ze in je broekspijpen. Als je je bugshirt opent om te roken of te drinken maken een aantal van die smiechten gebruik van de gelegenheid om naar binnen te kruipen. Een enkeling reageert allergisch op de beten, zijn gezicht zwelt op, een oog zit dicht, maar denk maar niet de het vissen er onder lijdt, het is te mooi om hier te zijn er er niet van te genieten.

De zalmvisserij hier is heel anders dan dat ik gewend ben in Schotland op de riviertjes met bijna stilstaand water, waarbij je wel moet strippen om je vlieg attractief te laten zijn, hier op de rivier is het van belang dat je ver gooit, 60 graden naar de overkant met een mooi strekkende leader, een keer menden, en verder je lijn zo los vasthouden dat een plukkende zalm, een voorzichtige aanbeet, zonder weerstand de lijn door je vingers laat glijden. Dan pas zet je de haak! Later in de week zakt het waterpeil snel, het waden gaat makelijker, de boten komen in de problemen, een motor word stukgevaren op een steen, maar we blijven vis vangen, 273 zalmen totaal, maar ook veel vlagzalmen, snoeken en baarzen. Ik mocht mijn verjaardag vieren in dit mooie land, de wodka smaakte me uitstekend, maar denk niet dat je tegen een Rus kan opdrinken!! Zeer goed eten, niet te vergeten.

Kortom, ik heb alweer bijgetekend voor volgend jaar.

Kees van der Hulst.

Details

Geschreven door: Hans Boomsluiter

Categorie: Zalmvissen

Gepubliceerd: 26 november 2011

Naast de standaard Zalmtrip naar Kola was ik gevraagd mee op zoek te gaan naar de 13 kilo plus Atlantische Zalm. Nieuw Zalmwater zoeken, dat pionieren moet je kunnen en willen, vergeet niet wij spreken geen Russisch en voor de mensen in dit gebied is Russisch de enige taal. Als we onze vismaten bij het station van Apatity afzetten, waar zij de terugreis aanvangen van een fantastische Zalmreis, begint voor ons een tweede reis. Samen met Jeroen Wohe en Henny van Eck, de jacht op de 13.5 kilo zalm en vissen in echt maagdelijke wateren. Thuis heeft Jeroen voor deze reis al vergunningen geregeld, schriftelijk aanvragen drie maanden voor vertrek, via Russische contacten eerder opgedaan. Vergunningen voor de Kietsa een zijrivier van de Kola, vergunningen die normaal helemaal niet te koop zijn, kortom een heel gedoe. De Kietsa een Noord rivier dus, de vorige twee weken hebben we gevist in de Upper Varzuga en de Pana, dat zijn rivieren die uitmonden in de Varzuga het zuiden van het schiereiland Kola in de Witte zee. Omdat we vissen in de bovenloop van die rivieren liggen de plaatsen waar gevist gaat worden maar een paar uur rijden bij elkaar vandaan. Groot water brengt grote vis dat is bekend, zo is het ook met de rivieren in Kola (het gebied heet Kola maar de grote Noord rivier heet ook Kola) de grote rivieren, Kola, Yokanga en de Panoi zijn wereldberoemd om daar gevist te hebben is al zeer bijzonder alleen de beleving is al fantastisch. Natuurlijk hebben we eerst een paar dagen in de Kola gevist, waar wij gewoon vergunningen kunnen kopen voor het openbare stuk bij Shonguy, je moet het even weten dit is een van de beste stekken van de Kola hier staan echt veel vissers de Russen komen van ver zelfs uit Moscow. Leuk te vertellen de locals betalen hier 200 roebel de Russen uit een ander gebied 400 roebel per dag en wij buitenlanders betalen 3000 roebel (100,- euro ) per dag. Een normale prijs voor een Russiche zalm-vergunning, hiermee mag je 24 uur vissen, je mag zelf bepalen hoe laat de vergunning ingaat. Ga niet vissen zonder vergunning!! Maak geen zalm dood als je hiervoor geen vergunning hebt, de straf is alle spullen inleveren en je maakt kans op 3 maanden gratis kost en inwoning. Het is ook mogelijk een Kill vergunning te kopen, je mag dan 1 vis vangen deze moet gedood worden waarna het vissen moet stoppen. Wij weten dit nu maar die informatie is moeilijk te verzamelen als je niemand hebt die Russisch spreekt, maar goed het hoort er allemaal bij.

Gastvrij en behulpzaam,

Russen zijn zeer behulpzaam en gastvrij zeker op het platteland, als je een Rus ontmoet die Engels spreekt schrijf zijn telefoonnummer op en hij helpt je zeker als je hem belt. Zo kun je een taxi regelen maar ook een hotel laten zoeken. Wij hebben gevraagd of de taxidriver, die onze vrienden bij het station had afgezet, ons naar de Kietsa kan brengen, een paar uur rijden maar dat maakt voor die gasten niks uit, ze doen graag een ritje. Ok, wij naar de Kietsa, mooi je ziet ook nog wat. Zalmvissen is ook veel reizen, te vroeg opstaan, te lang wachten, te laat naar bed, te veel wodka en te weinig of verkeerd eten en hard werken vooral dat laatste, en nu niet weten wat we straks weer tegenkomen.

De dropping,

Daar staan we dan, met een rugzak een hengelkoker en een kleine rugzak (daypack) aan de Kietsa, ik had geen idee maar het is een mooie rivier. Een stuk lopen dan maar, tot we een mooie kampplaats zien, dat waren we snel zat met al die spullen. Hup tent opzetten en klaar. Hengel optuigen en inmiddels was daar Alex die de vergunningen kwam brengen, prachtig dat is iemand waar je afspraken mee kunt maken. Hij heeft ook een kamp aan de rivier. We kunnen niet wachten dus snel ons waadpak aan, vlieg erop en klaar. Op de Atlantische Zalm vissen we bijna altijd met een droge lijn of een intermediate en dan een simpele leader of gewoon een stuk 35 tot 45 honderdste wat je wilt. En dan de vliegen ( maar dat misschien later, dat is een ander verhaal).

Kalasnikow

Sta je net lekker te vissen en dan komen er zomaar drie controleurs naar me toe. Zo uit het bos, die gasten zakken de rivier af in een raft en als ze in de verte een visser zien gaan ze aan wal en lopen ze door de struiken naar je toe.Twee man met de Kalasnikow (mitrailleur) in de aanslag of ze even mijn vergunning voor de Kietsa mogen zien. Ik heb het al eerder meegemaakt dus ik schrik er niet zo van, ware het niet dat mijn maat kilometers verderop staat met mijn vergunning. Hij is de rivier gaan afzakken en ik zou in de buurt van het kamp blijven. Dat gaat zo per toerbeurt. Dan is het lastig uitleggen als hij alleen Russich spreekt en niet verder komt dan "licence", ik weet dat ze me nog nooit hebben doodgeschoten dus dat gaan ze nu ook niet doen. Na het noemen van wat Russische namen, van de man die de vergunning had gebracht en zo nog maar wat namen, en vooral roepen "my licence my guide downstream" hielden ze het voor gezien. En blijf vooral onschuldig kijken. Het is niet ongebruikelijk dat jouw gids de vergunning heeft, maar of die rus dat ook begrijpt?

Stropers.

Even later zie ik ze in de raft voorbij komen. Iets verderop zie ik nog net dat ze een stroper in de boeien slaan. Voor plaatselijk bevolking is een vergunning duur erg duur en de vis is kostbaar heel kostbaar. Later stellen wij vast dat er een goed beheer voor de rivier moet komen. Verpacht de rivier voor 20 jaar aan een serieuze partij en geef de lokale bevolking een kans mede te delen in de opbrengst zo gaat dat in andere delen van de wereld ook. De tijd zal het leren.

100 kilo Zalm in een halve dag.

Net als elke visserij moet je het zalmvissen even doorkrijgen. Je hebt snelle en rustige stukken water, een run en een pool dus. De zalm moet soms een paar honderd kilometer de rivier op om de paaigronden te bereiken. De Atlantische Zalm eet niet gedurende deze periode. Het is dus noodzaak dat die vis doorzwemt en vlug ook, maar die vis is ook wel eens moe dus die stopt even. Waar die vis even stopt daar kunnen wij hem vangen. De Zalm volgt altijd de snelste stroomnaad van het water, dat is immers de kortste weg naar de paaigronden. Om gemakkelijk te zwemmen zwemt hij net naast de sterkste stroom. Dan op een moment is hij moe en ziet hij een grote kei of een kuil in de rivier, dan stopt de vis, en rust even. Het snelle water (een run) gaat hij snel doorheen, zodra het water rustig is stopt hij even (de tail-out van de pool) even later gaat hij verder als er een snel stuk water komt of een waterval dan stopt de vis weer, even moed verzamelen en dan in 1 keer snel door het moeilijke stuk. Dat stuk waar hij stopt is het "head of the pool". Als de Zalm door de rivier trekt zie je ze gewoon springen dan zijn de hiervoor genoemde plaatsen de hotspots. Meestal zie je de vis echter niet optrekken en daarom vissen we de hele pool uit. Je begint in het head van de pool met steeds langere worpen je werpt onder een hoek van 45 graden en laat de vlieg een swing maken, met een absoluut gestrekte lijn. En niet menden vooral niet menden. En zo vis je die hele pool uit. En dat alleen of met meerdere vissers achter elkaar. Als de vis optrekt en je bent alleen dan blijf ik gewoon staan en vis ik alleen bijvoorbeeld de tail-out, de vis komt in de tail-out en blijft even staan en zwemt weer door, constant komt er een nieuwe vis in de tail-out, zodra er een visser achter je aansluit is het de zalmgewoonte na elke worp 1, 2 of 3 stappen vooruit te doen, een ieder krijgt dan een kans de beste plek te vissen. Als de vis optrekt kun je ze soms achter elkaar haken wel meegemaakt dat we met een paar man staan en zo achter elkaar vis haken wel tot 100 kilo samen in een halve dag. Soms staan we met 3 man tegelijk ieder een vis te drillen. Meestal is het een paar aanbeten per dag en die moet je dan nog zien te haken en ook nog te landen. Op de Kietsa viste ik 9 dagen voor slechts 1 aanbeet, gelukkig haakte ik de vis. Alsof je onderwater een auto hebt gehaakt. Na 5 minuten drillen was het knal en los, dat is zalmvissen. Mijn Russische vismaat landde er 2 ook in totaal 9 dagen vissen.

Dit jaar weinig Zalm en hardwerken.

Vorig jaar landde ik de eerste dag met Hans Klutz en Jos Vanrunxt 23 Zalmen, dit jaar ving ik gedurende de eerste paar dagen niets, en ik was hierin niet alleen. Het water was te hoog en ging nog verder omhoog. Maar wacht als het water gaat zakken of het weer draait om, beter of slechter, dan gaat de Zalm weer zwemmen, hij moet immers snel naar de " Spawning grounds" want als het te lang duurt dan haalt hij de terugreis naar de zee niet meer en zal hij van uitputting sterven. Voor de Zalm is het een race tegen de klok. Niet elke Zalm zwemt tot de bron van de rivier als ze een mooie plaats vinden om te paaien dan paaien ze. Waarna ze weer richting zee gaan zwemmen. De mooiste vis om te vangen is een vis in " the head of the pool" , waarom? Wel, die is net lekker uitgerust en klaar om een moeilijk stuk te gaan zwemmen. En dan het liefst willen we zo'n vis zilver met de zeeluis er nog op. Want dan is hij nog maar kort in de rivier en mooi zilver en erg sterk. Heeft de vis gepaaid dan krijgt hij een andere kleur meer bruin, de vis is dan veel minder sterk.

Op de foto's zie je een mooie verse vis, een foto van een meter vis een Kelt (afgepaaide vis, bruin) en een foto van mijn Russische vriend George met een mooie verse 13.5 kilo Kola Zalm.

Niet voor watjes.

Zo'n trektocht langs de rivier is niet voor iedereen. Het is mooi, zwaar, hardwerken, uitglijden en koppie onder gaan, 's morgens in je bevroren waadpak stappen, echt koud worden, een hengel breken en weinig vis en ga zo maar door, maar Zalmvissen is meer dan een vis vangen. Een zalmreis is fantastisch.

Als jullie dit lezen ben ik al weer op weg, dan zit ik in Canada 18 dagen vissen om te proberen slechts 1 Steelhead te vangen. Steelhead, misschien wel de meest begeerde sportvis, een Steelhead is een " see going Rainbow Trout" en nu ben ik met de voorbereiding bezig. Stinger flies binden, hengels en lijnen testen en oefenen met werpen, liefst elke dag. Als je er plezier in hebt is niets teveel. Ver kunnen werpen is niet belangrijk, maar het helpt wel en het is beter thuis te oefenen en als je daar bent lekker te vissen. Als zalmvisser probeer ik ook iets achter te laten voor anderen, een waadpak, een hengel of een warme trui het maakt niet uit er is altijd wel iemand die het beter kan gebruiken dan ik.

Piscator non solum piscatur......

There is more to fishing than just catching

Izaak Walton "de volleerde hengelaar"(1653)

Hans Boomsluiter

Piscator (visser)

Details

Geschreven door: Gerrit van Middelkoop

Categorie: Zalmvissen

Gepubliceerd: 26 november 2011

Wachten….. op vliegtuigen die verlaat zijn. Wie heeft er niet de pest aan en je mist natuurlijk net weer die aansluitende vlucht naar je langgedroomde vliegvisparadijs. In plaats van in een sfeervolle blokhut slaap je die nacht in zo’n betonnen vliegveldhoteltoren. Het hoort bij reizen, maar de volgende ochtend komen we gelukkig vroeg aan in Terrace BC. Vanaf het vliegveld stookt onze gids Jeroen het emotionele vuurtje nog eens extra op met dikke verhalen over monster chinooks en chums. IK WIL VISSEN!! NU!!!! en geen geneuzel met koffers, omkleden, kamers verdelen en inrichten. Maar goed, toch nog redelijk vroeg in de ochtend, sta ik dan eindelijk midden in de Kitimat mijn nieuwe Meiser te mishandelen. Meestal levert zo’n opgefokte eerste visdag meer frustratie dan zalm op, maar vanmiddag verandert pech in geluk. Eerst een paar pinken, goed om weer even aan die lange tweehandige paal en dikke lijnen te wennen. Dan een dikke chum, die helemaal door het lint gaat, de leader snijd onder een spray van water door de Kitimat. Alles gaat goed, geen lijnbreuk, fotootje en na het terugzetten is er dat overweldigende, euforische geluksgevoel. Hier en nu ben ik getuige van iets heel speciaals : het wonder van wilde vissen, die vanaf duizenden kilometers op de oceaan feilloos de weg naar huis terugvinden. En we hebben zo nog 12 volle dagen te gaan. De spanning is eraf, rust en omgeving zijn een weldaad. Aan de overkant zit een paartje bold eagles met twee hongerige jongen, een genot om naar te kijken. Maar goed, vissen maar weer……. En na een kwartier weer zo’n bodybuilder chum, alhoewel… Jeroen maakt me heel zenuwachtig “Da’s een chinook!”. Shit, op de eerste dag al zo’n monster, als ik die maar niet verspeel…. O,O,O bijna in zo’n aangespoelde hoop boomstammen, als hij maar niet gaat stilliggen op de bodem, dan begint het hele circus weer opnieuw. Ik wil die vis op de kant hebben! Even vasthouden, fotograferen, deel zijn van het wonder van zijn aanwezigheid hier. Dus draaien, draaien, draaien, hij komt als een raket op je af man….. Na een kwartiertje kruist een grote driehoekige staart onder mijn hengeltop door en schept Jeroen een vijfentwintig ponder van rond de meter. Woww, mijn vakantie kan niet meer kapot…… alhoewel Jeroen loopt te zeuren dat het al een rijpe, gekleurde vis is; als ze vers en zilver zijn dan vechten ze pas echt goed….. Kan mij dat op dit moment nu schelen man! Ik heb ze meer dan twee keer zo zwaar gevangen, maar het went nooit: het is een chinook, de koning van de zalmen!

‘s Avonds wordt deze superdag afgesloten met net iets teveel whisky, iedereen heeft een toffe dag gehad. We zijn met zeven man, dat is best een grote groep voor twee gidsen en de viservaring op zalm is ook zeer divers. Een paar van die bezeten die-hards zijn er bij, pisfanatiek en aan de rivier vaak met zo’n starende blik. Maar ook twee “zalmmaagden”, alhoewel die vandaag inmiddels flink zijn ingewijd en ze worden opgewaardeerd tot ZIO, “Zalmvisser in opleiding”. Die ZIO’s, da’s trouwens heel komisch de volgende dagen, die mannen barsten van het beginnersgeluk volgens de cracks. Vooral Ger, sympathieke kerel met droge humor, laat de “cracks” tandenknarsen. Hij wordt niet gestoord door ingesleten zalmviswetten, gaat gewoon lekker zijn eigen gang en ….. haakt het ene monster na het andere. Daar kun je veel van leren. Ik sta op een superstek in de Skeena, volgens mij de beste stek in die riffle en zie Ger een stuk verder vissen op zo’n baggerplek. Ben net van plan om hem te tippen dat ie beter kan verkassen als zijn hengel opeens als een hoepel staat. Een reusachtige steelhead springt een meter hoog de rivier uit. Zijn reel gaat als een gek tekeer. Nog een keer een sprong, als ie nou z’n hengel maar laat zakk…. Shit hij is er al vanaf. Jeroen staat hijgend naast hem, “wat een kanjer,oh wat zonde, dat was een recordvis waar sommige lui jarenlang achteraan zitten” En Ger laconiek: “Oh ja joh? Nou ik vond het best wel leuk. Nou vang ik de volgende toch gewoon.” Jeroen gaat hoofdschuddend maar weer in de boot zitten, maar na vijf minuten volgt een brul en Ger heeft er weer een steelhead op… Weer kwijt, en zo gaat dat nog een paar dagen door. Maar uiteindelijk krijgt ie zijn welverdiende steelhead toch op de kant en ook een hele trits zalm. De jongste gids, Derrek, is trouwens ook een markant figuur. De meest klantgerichte gids die ik in Canada ben tegengekomen, je kreeg de kans niet om je zalm zelf te onthaken, hij stond de hele lange dag voor ons klaar. Zette trouwens ook geweldige koffie van rivierwater en zijn gebutste ouwe jeep was volgestouwd met stevig gebruikte outdoorspullen. Een beetje verfomfaaid en ongeschoren, dat was ie wel, typisch zo’n steelhead verslaafde. Zijn huis lag drie uur rijden bij de Skeena vandaan en wat doe je dan na zo’n dag van 10-11 uur gidsen? Juist, dan eet je ‘s avonds snel effe een hamburger en ga je natuurlijk zelf nog steelheaden tot ver in het donker op de Copper of andere toprivier. En dan kort slapen in je truck en de volgende dag rond 7 uur weer je klanten oppikken. En is dat dan niet een beetje primitief op den duur? Nou vond ie wel meevallen, het vroor nog lang niet ’s nachts, maar in november werd dat wel een beetje koud (-10C in een onverwarmde auto). En is dat niet eenzaam zo’n in je eentje langs de rivier, geen behoefte aan een vismaat? “Well….. friends are people you have to share your pool with…..” OK…….. En u was een fanatieke vissers dacht u? Van Jeroen steek ik ook veel nieuwe dingen op. Hij pakt de zaken heel anders aan dan Andrew, de gids waar ik de voorgaande drie jaar mee gevist heb. Andrew viste op plekken waar veel zalm zat, maakte niet uit of dat een paaibed, veel te diep of overrijpe vis was. Jeroen vist alleen maar op voor vliegvissers goed toegankelijke stekken en liefst op vers optrekkende verse vis, hij gaat vooral voor kwaliteit visserij. Dat betekent voor mij een heel ander soort stekken en vaak ook een andere viswijze. Voorheen visten we bijvoorbeeld vaak in diepe pools met weinig stroom, dat betekent vooral rouleren met de gehele groep en strippend vissen. Dit jaar zochten we vooral snel stromende ondiepe riffles op. Je vangt dan optrekkende vis, die als ze je vlieg zien, agressief bijten. En dat zijn zilveren hard vechtende jongens! Bijkomend voordeel is dat je ook vangt als de rivier troebel is. Eén van onze topdagen was vlak na een zogenaamde “blow-out”. De rivier was koffiebruin na heftig onweer en het zicht was 10 cm of minder. Alle andere gidsen vertrokken naar andere rivieren en wij vingen ons te pletter op die 50 cm diepe Skeena riffle. De taktiek is trouwens zo dicht mogelijk over de bodem te vissen, zonder vast te raken. Je rouleert dan niet maar kiest een vaste plek, waar je de vlieg steeds overheen laat driften van stroomop naar stroomaf. Je zinktip wordt helemaal getuned (=bargoens voor steeds stukje afknippen) totdat je net niet meer aan de bodem vast komt te zitten. Elk tikje dat je vervolgens voelt is dan vis, dus aanslaan en drillen maar. Ik heb nog nooit zoveel zinktips aan gort geknipt als deze vakantie, maar het werkt als een tierelier! Nou ja een beetje saai voor de lezer misschien, maar we hebben ons helemaal te pletter gevangen aan verse zilveren zalm en steelhead. Alhoewel, geen steelhead voor mij, die verspeelde ik alleen maar. Zelfs enkele dagen speciaal op gevist en maar het zat er even niet in. Helaas duren visdagen altijd veel korter dan werkdagen en in no time stonden Hans en ik onze veel te zware bagage (inclusief zooitje gerookte sockey zalm) weer in te checken van het Terrace vliegveld. “How was the fishing?” vroeg de stevige incheckdame(iedereen is visminded in BC). En mijn standaardantwoord in die situatie: “Fantastic! I love Terrace, best fishing in the world”. Big smile als antwoord en je hoeft toevallig ook nooit toeslag voor te zware bagage te betalen.

“See You next year!”

Gerrit van Middelkoop.