Details

Geschreven door: Hans Amelink

Categorie: Tropen

Gepubliceerd: 03 december 2011

Ergens aan het eind van de zomer vorig jaar hadden wij goede vrienden te eten. Het gesprek ging over de voorgaande wederzijdse vakanties en voornemens voor nog te maken reizen toen mijn naamgenoot Hans, de mannelijke (overigens niet vissende) helft van het stel opmerkte dat hij graag nog eens Cuba wilde bezoeken.. Het eiland met toch een heel opmerkelijke historie en de romantiek van de revolutie en het daarna voortleven van veel zaken uit de vijftiger jaren intrigeerde hem al enige tijd. Daarnaast maakte hij zich waarschijnlijk terecht zorgen dat met het overlijden van Castro ter zijner tijd het land toch snel zou veranderen en dan waarschijnlijk veel van zijn nu uitgesproken en aparte karakter zou verliezen. Daarbij zou het dan veel meer zal gaan lijken op de andere, overigens ook vaak fraaie eilanden in het Caribische gebied. Kortom hij wilde er graag op niet al te lange termijn nog eens naar toe. Het probleem daarbij was dat zijn vrouw, met wie hij overigens veel en graag reist, daar helemaal niets voor voelde. Mijn vrouw merkte toen geheel onverwacht op, waarschijnlijk in alle onschuld of een vlaag van verstandverbijstering, of dat dan misschien niet iets voor mij zou zijn. Ze realiseerde zich daarbij op dat moment volstrekt niet dat, als je zoals ik weinig tijd hebt maar het liefst veel en graag (vlieg)vist en door het gebrek aan tijd daarvoor er dan vooral over droomt en leest, dat bij het horen van Cuba natuurlijk menig vissershart sneller gaat kloppen. Groot was toen ook haar verbazing dat ik eigenlijk onmiddellijk nog diezelfde avond met Hans tot duidelijke afspraken kwam over een reis die wij naar Cuba gingen maken. Het oorspronkelijke plan wijzigde nog twee keer omdat de eerste door ons uitgezochte week in het najaar en dus het stormseizoen viel en omdat een andere wederzijdse vriend die toevallig ook onze tandarts is ook graag meewilde omdat ook hij graag Cuba graag nog eens wilde zien voor de volgende" revolutie" en ook zijn vrouw daar niets in zag. 

We zouden 10 dagen gaan en Hans had voorvarend als altijd direct de reis samen met het reisbureau al grotendeels uitgestippeld waarbij ik had bedongen dat ik dan in ieder geval twee dagen ergens wilde vissen op bonefish. Onder het motto voor elk wat wils zouden we in de derde week van Januari beginnen in Havanna, dan verkassen naar een locatie waar ik kon vissen en afsluiten in een luxe resort om in ieder geval goed uitgerust, zongebruind en weldoorvoed weer aan te komen in Nederland. Ik hoefde slechts het vissen regelen. Na mijn licht eens te hebben opgestoken bij Henk Peeters leek het mij toch het handigst om te gaan vissen op bonefish in Las Salinas gezien het feit ook dat de verhalen die mij daarover bereikten goed waren en het op een goed te bereizen afstand lag van Havanna alwaar de trip zou aanvangen en Varadero waar de trip zou eindigen. Besloten werd van de diensten van Theo Huizing van Tropical Flyfishing gebruik te maken hiervoor. Theo bleek vriendelijk, zeer flexibel en lichtelijk chaotisch (zoals ik zelf eigenlijk ook een beetje) en na een enkel verwarrend mailtje en een aantal andere minder verwarrende mailtjes en enkele telefoongesprekken gingen we uiteindelijk met een gerust hart op pad en vlogen op een mooie winterse vrijdag naar Havanna met Martinair. Na een voorspoedige reis met het boek Bonefishing van Randall Kaufmann voor het grootste deel van de reis onder handbereik en na eerst over de Bahamas te zijn gevlogen waardoor ik weer onrustig in dat boek ging bladeren, aankomst in Havanna eind van de middag plaatselijke tijd. Het in Havanna geboekte hotel El Presidente , een hoog gebouw van rode baksteen, in de wijk Vedado voldeed aan de verwachtingen qua ambiance en sfeer en was voor Cubaanse begrippen zekere luxe. Zelfs chic te noemen. Volgens het reisbureau een van de beste hotels in Havanna, jammer genoeg lag het toch wel een beetje uit het centrum zodat vervoer naar de oude binnenstad (la Habanna Vieja) door ons verder overwegend per taxi werd geregeld. Overigens wel een mooie wandeling van hotel naar het oude centrum van ongeveer 40 minuten langs de Malecon, de schilderachtige boulevard langs de zee, die we dan ook een aantal keren hebben ondernomen.

De eerste avond hebben we ons direct onder het motto "dan hebben we dat alvast maar gedaan" gemeld in het, althans voor Hemmingway adepten "heiligste" café-restaurant in Havanna: El Bodegito del Medio, waar de grote schrijver, visser, jager, womanizer destijds zijn mochito's nuttigde aan de bar. Ik denk niet dat Hemmingway er nu nog zou gaan zitten aan de bar, maar de eerste kennismaking met het nationale Cubaanse drankje de mochito (zie recept) was een zeer aangename, hetgeen overigens niet van het eten gezegd kon worden dat in combinatie met de nodige mochito's overigens onze honger goed stilde. Al snel werd overigens duidelijk dat voor culinaire hoogstandjes beter een andere vakantiebestemming dan Cuba kon worden gekozen. Het eten was i.h.a niet fantastisch, de atmosfeer, de muziek en de drank en sigaren maakte een en ander overigens meer dan goed. De dagen daarna hebben we Havanna verder verkend meestal met als uitvalbasis El Patio een leuk restaurant aan het plein van de kathedraal, waar de koffie goed en het eten heel redelijk was, behalve de kreeft die hier maar overigens tot onze verassing vaker in Cuba vaak groot was maar zeer taai en smakeloos. Havanna is een bijzondere beleving; de mooiste beschrijving van Havanna is eigenlijk die van een afbrokkelende filmset. Prachtige koloniale gebouwen, burchten, pleinen deels inmiddels wat gerestaureerd met geld van de Unesco, maar heel veel in verval. Schrijnende armoede in een decor van grotendeels vergane glorie. Havanna is eigenlijk een soort van openluchtmuseum van de geschiedenis van zuid en noord Amerika, van het koloniale verleden in de 17e eeuw tot de maffia maatschappij onder Batista en daaropvolgende Revolucion met als grootste helden natuurlijk Che Guevarra en de nog immer niet overleden Fidel Castro. Indrukwekkend en overweldigend en leuk ook, maar na enkele dagen veel gezien te hebben, natuurlijk ook vanuit zo'n oude Amerikaanse auto uit jaren 50 , inclusief de wijk waar Castro zelf woont en alle andere partijbonzen, badend in weelde maar omgeven door politie en militairen, waren we blij weer te verkassen. Ondanks alle romantiek is Cuba een ouderwetse communistische politiestaat, met letterlijk bijna op iedere hoek van de straat, althans in Havanna, een of meerdere agenten, overal afbeeldingen van Che en Fidel en leuzen tegen de VS en over de zegeningen van de Revolutie. Ieder huizenblok in Havanna heeft dan ook een comité ter verdediging van de Revolutie, waarbij dit alles met vrij harde hand door de partij van bovenaf wordt georchestreerd. Contacten met de locale bevolking komen daardoor niet makkelijk tot stand zeker als je weinig tot geen Spaans spreekt. Tevoren waren wij uitgebreid gewaarschuwd voor de zogn. jineteros, opdringerige mannen die diensten aanbieden met de bedoeling daarvan financieel beter te worden. Behalve een onaangename ervaring met een taxichauffeur die ons vertelde het door ons gezochte restaurant gesloten en ons vervolgens (ongetwijfeld tegen een vergoeding) bij een heel slecht restaurant afzette en een paar opdringerige sigarenverkopers, viel dat reuze mee. De jineteras, opdringerige vrouwen die eveneens ( vooral seksuele) diensten aanbieden natuurlijk ook in ruil voor geld en of luxe artikelen, hebben wij eigenlijk helemaal niet gezien. Dit terwijl van tevoren de toespelingen met betrekking tot het vrouwelijk schoon in Cuba waarvoor wij ongetwijfeld mede deze bestemming zouden hebben uitgekozen en die behalve mooi ook allemaal gewillig zouden zijn niet van de lucht waren. In eerste instantie gingen wij, na al die verhalen, na enkele dagen bijna twijfelen aan ons zelf: waren wij zo oud al, en zo lelijk, zagen wij er zo arm uit? Of straalden wij inderdaad zoveel deugdzaamheid en onkreukbaarheid uit dat men zich bij voorbaat kansloos achtte? De realiteit is denk ik dat vrij recent de hoeveelheid politie op straat verder is uitgebreid en dat met name ook dit soort contacten tussen de locale bevolking en toeristen veel strenger worden gecontroleerd en ontmoedigd, niet in de laatste plaats denk ik door strenge straffen voor dergelijke "contra-revolutionaire" praktijken.

Overigens echt heel mooi waren de meeste vrouwen zeker niet. Dat kan van het land verder zeker niet gezegd worden! Op dinsdag vertrokken wij naar met onze gehuurde Audi A4 naar Zapata schiereiland naar Playa Larga aan de roemruchte Varkensbaai. Het vinden van de A1 (de enige snelweg van het eiland) lukte wonderwel na goede instructies van het autoverhuurbedrijf en ook de afslag naar het Zapata schiereiland ter hoogte van Jaquey Grande werd redelijk makkelijk gevonden. Dit laatste met name door de routebeschrijving die ik van Theo Huizing tevoren ontving. Tevoren leidde dit bij mij tot verwarring en kwam wat raar en amateuristisch over, maar zonder dit soort aparte routebeschrijvingen kom je in Cuba nergens. Wegbewijzering bestaat vrijwel niet, ook, niet op de A1. Je weg vind je door te rijden op de kilometerteller en dan te zoeken naar herkenningspunten uit routebeschrijvingen of door de weg te gaan vragen. Als er al wegbewijzering staat is die door de zon zo verschoten dat het onleesbaar is. Naar verluid schijnt het grootste deel van de borden ook steeds weg te waaien als in oktober en november de tropische stormen zich aandienen, en de centraal geleide planeconomie is waarschijnlijk niet flexibel genoeg (of te arm) om deze borden dan ook weer snel te vervangen. Het landschap is echter mooi en je moet je ook vooral aanpassen aan het klimaat en het tempo van de bevolking. Rustig aan, genieten van het moois onderweg en je vakantie en af en toe rij je gewoon weer een stukje terug en vraag je de weg opnieuw. Playa Larga werd zodoende relatief vlot gevonden evenals het gelijknamige hotel of eigenlijk motel: een uit de jaren 70 stammende verzameling van kleine sobere huisjes, met slaap, bad en woonkamer en een hoofdgebouw met bar en restaurant. Veel mensen waren er niet, de eerste dag een nog een bus Duitse schoolkinderen op culturele uitwisselingsreis. Maar daarna werd het stil, op een klein aantal mensen na die daar kwamen duiken in de Varkensbaai en een aangenaam relativerend Engels echtpaar met wie het aan de bar goed toeven was. Ondertussen was ik redelijk zenuwachtig geworden omdat er nu dan toch eindelijk gevist kon gaan worden. Alles rondom het vissen was perfect geregeld moet ik zeggen: in hotel El Presidente werden voor vertrek de papieren voor Playa Larga afgegeven en ter plaatse werden wij ontvangen door een soort hostess die mij verder inlichtte over tijdstip van ontbijt, vervoer per taxi, gids etc. Voor de niet vissende vrienden (hoe dom kan je zijn) was een excursie in het moerasgebied met kijken naar bijzondere vegetatie en vogels geregeld. Na een warme korte onrustige nacht ontbijt om 06.00 in de eetzaal alwaar ik het ontbijt samen met een tweetal Canadezen nuttigde die ergens anders verbleven maar ook daar hun gidsen zouden ontmoeten. Na nog een aantal tips van deze zeer ervaren vliegvissers in de oren te hebben geknoopt vertrok ik met mijn gids (Id)alfonso en de taxichauffeur naar Las Salinas. Las Salinas is een hele grote lagune: in feite een heel groot zoutwater ecosysteem met grotere stukken water onderling verbonden door vaak heel kleine kanaaltjes. Het is er heel ondiep vaak niet meer dan enkel tot kniediep. Het ligt op het puntje van het meest verlaten (moeras)gebied van Cuba het Zapata schiereiland, een nationaal park met veel bijzondere soorten vogels ook en zelfs krokodillen. Het gebied is jarenlang voor toeristen gesloten geweest. Vanaf Playa Larga is het ongeveer 45 minuten rijden tot de plaats waar de bootjes met vissers en gidsen vertrekken. Ik tuig mijn # 8 hengel op en stap met Alfonso klein groen plastic platbodem bootje dat door de hem vaardig, ondanks zijn leeftijd , hij zal rond de 60 zijn, met een vaarboom wordt voortbewogen. We (ik) gaan eindelijk vissen op bonefish!! Na een stukje varen krijg ik van Alfonso de eerste aanwijzingen: ik moet me vooral muisstil houden en hij wijst mij de eerste vissen, die ik totaal niet zie. Het weer is aanvankelijk die dag niet best. Het is licht bewolkt met vrij veel wind waardoor het wateroppervlakte zeker niet glad is en de vissen zeker voor mijn ongeoefend oog niet of nauwelijks of pas veel te laat te zien zijn. We stoppen de boot en Alfonso gaat door mijn vliegendozen. Ik heb me in de maanden voorafgaand aan deze dagen helemaal kleurenblind gebonden aan met name allerlei varianten Crazy Charly's en McVay Gotcha's en voor de zekerheid ook nog Deceivers en Clouser minnow's . Voorts bij Henk Peeters nog krabimitaties voor permit ingeslagen onder het motto je weet maar nooit. Daarnaast heb ik een doos met vliegen meegekregen van Han van Vierssen die overal ter wereld al heeft gevist en een ongevenaard goede en creatieve binder is. Alfonso kiest dan ook onmiddellijk een crème kleurige Crazy Charly variant met zwarte oogjes van Han die vervolgens vol goede moed wordt aangebonden. En dan....volgen er aanvankelijk enige moeilijk uren. Alfonso en ik en de omstandigheden en de vissen en ik moeten even aan elkaar wennen. Mijn kennis van het Spaans is bestaat naast de woorden cerveza en vino op dat moment en uit het woord mochito. Alfonso kent de volgende engelse woorden: bonefish, permit, jackfish, barracuda, snook, strip en het woord cast dat hij uitspreekt als "chaje :" zodat het even duurt totdat ik begrijp dat ik dan moet werpen. Hij wijst daarbij met de vaarboom in de juiste richting. Het aangeven van de afstanden is een probleem dat eigenlijk niet opgelost wordt. Alfonso is echter wel een heel goede gids en ziet echt alles, zeker voor mijn gevoel. Na af en toe tijd werpen in een richting die Alfonso zo nu en dan aangeeft, terwijl hij roept "bonefish" en vervolgens "chaje", zonder dat ik ook maar iets zie en dus ook zonder enig resultaat, besluit Alfonso verder met me te gaan waden. Vanaf de boot heb ik nauwelijks iets gezien en door de wind was het werpen moeizaam zeker als je eigenlijk niet waar precies waar toe te werpen. Hierdoor gooide ik zeker een aantal malen over de vissen heen en zag ik de vissen pas als ze te dichtbij waren en inmiddels duidelijk op de vlucht voor het naderend onraad. Bonefish is inderdaad snel, om met Randall Kaufmann, te spreken "spooked". Al wadend heel voorzichtig en voortdurend gemaand door Alfonso tot stilte zie ik mij eerste "tailende" bonefish en ook af en toe een schooltje van een paar vissen. Op een gegeven moment werp ik op zijn aanwijzingen in een bepaalde richting en strip langzaam binnen. Plots voel ik enige weerstand en herinner me de aanwijzingen uit het boek van Randall en mij Canadese ontbijtvrienden en sla dus niet aan, maar "strip strike" en dan gebeurt het. De vis is even verdoofd als het ware en dan volgt een run, de vliegenlijn raast door de geleide ogen en blijft gelukkig nergens hangen, ik hef mijn hengel iets en de reel begin nu als een dolle te krijsen, eerst de vliegenlijn eruit en dan nog zeker 50-60 meter backing. De drill begint nu en na nog eens een run tot diep in de backing houd ik dolgelukkig enige minuten later mijn eerste bonefish in mij handen van naar schatting ruim 3 pond. Ik ben zo blij als een klein kind, glunder van top tot teen en Alfonso is blij voor mij. Hij maakt snel een foto van me met mijn eerste bonefish en ik bedank hem hartelijk. Even later vang ik op ongeveer dezelfde manier mijn tweede bonefish eigenlijk blind zonder ooit de vis gezien te hebben maar gewoon door te werpen op aanwijzingen van Alfonso. Daarna veranderd alles, de wind gaat liggen, de lucht trekt helemaal open en even later sta ik te vissen in spiegelglad kraakhelder water met overal schooltjes vaak tailende bonefish om me heen. De visserij verandert nu ineens in een soort vissen met de droge vlieg of eigenlijk nimfvissen op zicht: Alfonso laveert de boot nu behoedzaam naar kleine schooltjes of tailende bonefish. Ik kan nu met weinig tot geen wind en glad en helder water de vissen goed aan werpen en moet nu wel er op letten niet aan te slaan als ik een vis de vlieg zie nemen maar te wachten tot er weerstand wordt gevoeld bij het binnen strippen en dan de haak te zetten met een strip strike, dan wel te hengel iets te heffen en de vis zichzelf te laten haken.

Dit gaat goed en ik krijg die middag, want inmiddels is het al ruim na twaalven, nog wel 12 aanbeten waarvan ik er een 9 tal weet te verzilveren. Een tweetal vissen halen de 6 ponds grens zeker en nemen bij hun eerste run zeker 70- 80 meter backing. Die eerste run van een bonefish is echt onwijs sensationeel en voor mij in ieder geval de mooiste ervaring tot nu toe op vliegvisgebied. Zeker in combinatie met de prachtige tropische omgeving, het heerlijke weer en het op zicht aanwerpen van deze prachtige zilveren geesten van de flats.

Inmiddels is Alfonso begonnen aan de terugtocht, en ik geniet nu nog meer van de omgeving, die gerust betoverend genoemd mag worden. Ook ben ik inmiddels ondanks allerlei beschermende maatregelen toch behoorlijk verbrand. Het is zaak voor het gaat schemeren ook de lagune en het moerasgebied te verlaten omdat dan de muskieten in volle omvang bezit nemen van hun territorium. Terug in het hotel smaakt het eerste biertje meer dan voortreffelijk en volgen er nog verschillende mochito's voor en na de eenvoudige maaltijd terwijl ik nog vol enthousiasme mijn vrienden probeer uit te leggen wat er nu zo prachtig is aan het vliegvissen op bonefish in de tropen. Zij hebben zelf ook een bijzonder aangename dag doorgebracht in het gebied en zijn er met een gids op uit geweest om de natuur met zijn bijzondere flora en fauna te bewonderen.. Moe maar voldaan lig ik op tijd op bed want de volgende ochtend om 06.00 uur wacht Alfonso al weer bij het ontbijt. Na een rit met de taxi komen we weer aan in Las Salinas en begint de dag eigenlijk weer net als gisteren. Het zicht is matig en het waait hard zodat het niet meevalt. Ook Alfonso ziet slechts op grote afstand af en toe een vis en het lukt eigenlijk niet goed om binnen werpafstand te komen.

We besluiten te gaan waden en doen dat eigenlijk de hele ochtend zonder al te veel succes. Het is wel prachtig en ik geniet van de vogels en de werkelijk bij tijd en wijle sprookjesachtige omgeving. We zien roggen die vlak voor onze voeten langs zwemmen en (te) ver weg een grote barracuda en ook scholen permit. Ook de permit laat zich zo niet goed benaderen en blijft buiten bereik op een uitzondering na waarbij mijn worp mede door de harde wind jammerlijk zijn doel mist. Wanneer dan eindelijk een school bonefish gevonden en aangeworpen kan worden blijkt een hele kleine jack crevalle sneller dan de snelste bonefish en neemt vol overgave mijn vlieg. Na een korte dril kan ook kleine Jack weer worden onthaakt en teruggezet maar de bonefish is er nu vandoor. Als aan het begin van de middag de wind gaat liggen en het water weer gladder wordt moeten we helaas al weer terug. Gezien het vroeg invallen van de duisternis hebben we besloten halverwege de middag al weer te vertrekken naar Varadero, het volgende reisdoel. Gezien de ervaringen op de heenreis met het ontbreken van verlichting en bewegwijzering lijkt het ons wijs bij daglicht onze reis te vervolgen. Wanneer ik terugkom bij het hotel laden we snel onze spullen in en vertrekken in onze gehuurde Audi. De reis naar Varadero verloopt voorspoedig inderdaad doordat het overdag is en we voortdurend stoppen om de weg te vragen, waardoor we veel zien van het platteland van Cuba en diverse dorpen en kleine stadjes. Onderweg zien we veel paarden en wagens en oude Nederlandse bussen met de nederlandse bestemming nog aangeven op de bus. Ook de ideologische leuzen en kameraad Che komen we overal weer tegen onderweg, op allerlei officiële gebouwen maar ook op schuttingen en muren van kleine arbeiderswoningen en boerenhutjes. Nog voor het donker bereiken we Paradisus Varadero een vijf sterren "all inclusive resort" in Varadero voor de laatste etappe van onze vakantie. Ineens baden we nu in weelde met allemaal een prachtig en enorme grote en luxe hotelkamer aan een tropisch strand met palmbomen aan een azuurblauwe zee. Er is keuze uit wel 5 "a la carte" restaurants, enorm buffetrestaurant en overal barretjes met alles wat je maar wensen kan en zodat we die avond en de twee nog resterende dagen volop genieten van heerlijk eten en drinken en lekker luieren op het strand. Veel met Cuba heeft het overigens allemaal niet te maken en veel te zien is er niet in Varadero vond ik. Uitzondering is de villa Xanadu van de Amerikaanse miljardair Dupont de Nemours. Deze in de jaren dertig gebouwde villa ligt nu aan de golfbaan en is verbouwd tot hotel met prachtig authentiek art deco interieur. De plek is inderdaad heel mooi en het uitzicht prachtig met name vanaf de bar op de bovenste verdieping.

Ik geniet op het strand de laatste twee dagen nog een beetje na van een heel gezellige en onvergetelijk trip met heel veel indrukken in een heel bijzonder land met vele contrasten dat ongetwijfeld de komende jaren zal gaan veranderen. Ik hoop wel dat het dan de bevolking die ondanks de toch wel bittere economische omstandigheden veel muzikaliteit, vrolijkheid en gastvrijheid uitstraalt, ook vooral ten goede zal komen. Betere economische omstandigheden maar vooral meer vrijheid! Duidelijk is ons wel geworden dat ondanks de vaak prachtige omgeving, de rijke historie en het mooie weer, vrijheid in Cuba maar een beperkt begrip is.

De hele terugweg droom ik echter vooral van mijn eerste maar hopelijk zeker niet laatste kennismaking met het vliegvissen in de tropen op zout water, van bonefish, jack crevalle en een volgende keer misschien ook tarpon of permit. In ieder geval ben ik nu "hooked for life on bonefishing!"

Hans Amelink

Mochito

Voor 4 glazen

1 grote bos munt

3 limoenen

6 koffielepels suiker of suikersiroop

6cl rum

spuit water en gecrushed ijs

Doe ruim wat munt in een glas

Doe er het limoensap en de suiker bij en stamp het goed ondereen met een vijzelstamper

Vul het glas op met gecrushed ijs en overgiet met de rum

Vul het glas verder aan met het spuitwater

Details

Geschreven door: wilbert Goes

Categorie: Tropen

Gepubliceerd: 26 november 2011

Het moest er eens van komen om te gaan duiken & vliegvissen op Bonaire!

De laatste jaren heb ik leuke informatie gelezen en ontvangen van Paul Blokdijk& Perry Herber. Ze zijn in mijn ogen pioniers m.b.t. vliegvissen op Bonaire! Omdat Bonaire als duiklocatie hoog op de internationale ladder staat is één en één twee! Ik vertrok begin mei met mijn vriendin en fotograaf voor twee heerlijke weken naar deze Nederlandse gemeente! We mochten samen 50 kilo bagage meenemen wat net niet lukte! Maar even duidelijk vertellen dat we de vliegen daar zouden achterlaten, was voldoende voor het inchecken! Nadat we waren aangekomen met vele omvlieguren door een IJslandse vulkaan konden we onze auto en luxe hotelkamer gaan bewonderen! We begonnen de 2e dag met een verkenning van het eiland met een goede kaart en de nodige tips! We kwamen op vele mooie locaties en de blauwe zee is overal dichtbij! Op het einde van de middag zaten we op een heerlijk wit zandstrand naar actieve surfers te kijken onder het genot van een groentje! Nou als je dan zo dicht bij het water bent gaan mijn ogen direct opzoek naar vis! En die was snel gevonden verschillenden soorten vis en een enkele bonefish kruisten mijn blikveld!

WIL PAK JE HENGEL....................... werd er achter mijn rug geroepen!

Nou daar ga je dan voor de eerste keer vliegvissen op tropisch vis in een adembenemende omgeving wat een kleur en licht gewoon geweldig!

Ik tuigde mijn 7 hengel op met een vlieg van Perry en stapte voorzichtig het water in. Liep met een zeer ruime boog om de plek heem waar ik die torpedo's zag scharrelen over de bodem. Toen ik naderbij kwam zag ik op ongeveer 20 meter voor me twee vissen mijn richting op komen zwemmen! Na het maken van één valse worp en met de wind in mijn rug ging de vlieg richting de vissen. Bijna direct reageerde de vissen en de vlieg werd binnen 5 seconden van de bodem gepakt................hangen!

Nou dat was eenvoudig één keer strippen en bingo! Maar helaas na een mooie run los, zal niet herhalen wat er over het strand galmden *&%$#@* pech was mijn eerste reactie. Maar nee, na controle van mijn leader kwam ik erachter dat ik een verkeerde leader tip had gebruikt, met een beetje kracht trok ik de tip gewoon stuk. Dit spoeltje ging direct de prullenbak in! Ik had voldoende tips bij me, stom om dit niet eerst goed te controleren! Het zal de spanning wel geweest zijn, want je wilt zo graag die eerste vis vangen! Nou die bonefish heb ik daarna op verschillende plekken gevangen. Je kunt ze gaan zoeken, maar ook op de plekken (flats) gaan vissen waar zeegras groeit. Op deze plekken gewoon blindcasting, werpen, werpen en blijven werpen! Hiermee heb ik enkele dagen leuk vis gevangen. En als je dan zo'n bonefish haakt YESSS.

Leuk om de backing door het water te zien schieten. Daar ben je wel enkele minuten mee bezig om hem op het strand te krijgen. Leuk als je dan iemand bij je hebt die van fotograferen en filmen houdt! Ik heb verschillende soorten vis gevangen waaronder geep. Deze vis komt veel voor en ze kunnen je vlieg niet met rust laten! Maar haken is een stuk moeilijker gewoon hard strippen dan haak je deze potloden vaak vanzelf! Ik haakte enkele keren een wat grotere geep nou springen en staartdansen die vissen prachtig om te zien en leuke actie aan de hengel wat een acrobaten zijn dat.

Voor de rest kan ik kort zijn over dit eiland gewoon top voor mensen die van natuur, fotografie, vogelaars, duiken en vliegvissen houden!

Er valt nog genoeg te ontdekken en uit te proberen op dit eiland! We ontdekte dat de eilandbewoners ook gek op vis zijn en ja wie niet....... Er wordt helaas

gestroopt op plekken waar dit volgens mij niet is toegestaan! Zo zagen we tijdens het snorkelen in de lagune en tussen de mangrove op sommige plekken vislijn en enkele visnetten. Die verborgen voor het oog waren geplaatst. In een van die netten zat een mooie bonefish die helaas was overleden! Zo kwamen we ook een keer vroeg in de ochtend twee personen tegen die door een lagune liepen en zwommen

en samen een groot visnet door het water aan het slepen waren!!

Wij hebben ons voor de rest prima vermaakt, op naar de volgende trip.

Wilbert Goes.

Details

Geschreven door: Richard Maree

Categorie: Tropen

Gepubliceerd: 26 november 2011

Lange tijd kon ik me maar geen voorstelling maken over wat er nou zo geweldig was aan het vliegvissen in de tropen. Natuurlijk zag ik de verslagen in verschillende vliegvis magazines en was onder de indruk maar dan vaak meer van de omgeving dan van de vissen waar mee geposeerd werd. Vissen als bonefish, tarpon en permit zijn schitterende vissen laat daar geen twijfel over bestaan. De stealth eigenschappen van de bonefish, de manier waarop hij zijn omgeving reflecteert en zich daardoor nagenoeg onzichtbaar maakt voor het menselijk oog. De prehistorische tarpon die vecht en springt alsof zijn leven er van afhangt, een zilveren krachtpatser die o zo moeilijk te haken is door zijn keiharde bek. De illustere permit, door velen gezien als de ultieme vangst die je kan doen als vliegvisser in tropische wateren. Als je deze vis al kan aanwerpen heb je vaak ook maar een kans om je vlieg te presenteren. Doe je dit niet perfect dan is je kans vaak verkeken en rest je niets anders dan te kijken hoe de permit er met een rotgang weer vandoor gaat. Desondanks de schitterende CV's van deze vissen konden ze me jarenlang toch niet genoeg boeien om er ook maar aan te denken om ze een keer te gaan bevissen, tot aan dit jaar. Waardoor ik nou precies getriggerd werd weet ik eigenlijk niet meer goed, het was volgens mij een combinatie van factoren. Ik was onder andere erg onder de indruk van een YouTube filmpje dat ik ooit gezien heb, Running Down the Man. Een filmpje over het vissen langs de Mexicaanse kust op Roosterfish. Mocht je dit niets zeggen zoek dit filmpje dan zeker eens op, het is absoluut de moeite waard!

Op zoek naar het avontuur

Het avontuurlijke binnen het vliegvissen en het verleggen van grenzen is iets wat me altijd bezig houdt. Ik ben altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen en de tijd was er gewoon rijp voor om dat nu maar eens te doen ver buiten onze landgrenzen. Roosterfish staat zeker nog op mijn verlanglijstje, maar de noordelijke pacifische oceaan waar deze vis bevist wordt bied buiten deze vissoort niet bepaald de mogelijkheid om je ook op de bovengenoemde vissoorten te richten. Hiervoor moet je toch echt aan de andere kant van Mexico zijn, Yucatan om precies te zijn. Dit schiereiland is gelegen tussen de Golf van Mexico, Straat Yucatan en de Caribische Zee. Aan de kuststreken van dit grote schiereiland bevinden zich de zogenaamde flats die vaak weer begrensd zijn door mangroves. Deze immense en uitgestrekte ondieptes zijn het onderkomen van de Bonefish, Tarpon, Permit en nog vele andere tropische krachtpatsers. Na vele avonden het hele internet binnenstebuiten gelezen te hebben had ik mijn keuze uiteindelijk gemaakt, ik wilde gaan vissen in Ascension Bay! Een vismaat van me die net als ik graag op zee vist, had ik gevraagd om met me mee te gaan. Na wat bedenktijd van zijn kant vond hij het uiteindelijk ook een goed plan. Ook hij wilde graag eens ontdekken hoe het was om een vis eens flink in de backing te zien gaan. Regelmatig las ik over DIY (Do it Yourself) trips, vissen in de tropen zonder gebruik te maken van (te) dure gidsen. Ik kan me voorstellen dat dit natuurlijk het ultieme avontuur is, maar aangezien wij allebei nul ervaring hadden wat deze visserij betreft gingen we toch op safe en hadden een all inclusive visvakantie geboekt bij een lodge. Deze lodge bood een speciale laagseizoen prijs aan en de reviews waren dusdanig lovend dat de keus ook hierin snel gemaakt was.

Nu was er geen weg terug meer, de trip was aanbetaald, de vliegtickets geboekt via Martinair, Ascension Bay here we come! De vakantie zou van 18 t/m 28 juni duren waarvan de eerste week georganiseerd was. De laatste 2 dagen wilden we zelf invullen, met de opgedane ervaring konden we misschien toch nog wat DIY fishing doen.

De voorbereiding

Vanaf nu af aan was goed voorbereiden het enige wat ons nog rest. Veel lezen, rondvragen bij vrienden en kennissen die al ervaring hadden en het internet nog meer uitkammen dan we al gedaan hadden. Als je een lijst maakt met wat je allemaal nodig hebt om te vissen in de tropen, dan merk je al snel dat je je huidige collectie reels, lijnen en bindmateriaal bij lange na niet voldoen. Qua hengels kom je waarschijnlijk nog een heel eind, hooguit moet je een zwaardere aanschaffen voor het grovere werk zoals de visserij op Tarpon en Snook, niet iedereen heeft zo'n hengel in de kast staan volgens mij, ik in ieder geval niet. Een criterium voor de keuze uit de hengels die je al had blijft dan vaak alleen de transportlengte. In een flinke koffer past een vierdelige negen voets hengel diagonaal er meestal wel in, maar drie van deze kokers wordt dan ook als snel een probleem.

Ik had er voor gekozen om een #7 mee te nemen voor Bonefish, een #8 voor Permit en een #10 voor Tarpon en Snook. de laatste 2 zijn 5-delige hengels, dus deze konden makkelijk naast koker van mijn 4-delige #7. Reels dienen natuurlijk zoutwaterbestendig te zijn en absoluut te beschikken over een grote lijn capaciteit. Ik ga niet in op merken aangezien dit toch een persoonlijke kwestie is en blijft. Ik heb me gericht op reels uit de middenklasse, en achteraf gezien voldoen die prima, je hebt echt geen reels van 500 euro of meer nodig om een bonefish te drillen. Speciale warmwater vliegenlijnen zijn me ook erg goed bevallen. Ik had de reel die ik voor Tarpon wilde gebruiken voorzien van een reguliere vliegenlijn zoals we die ook in onze Europese omstandigheden gebruiken, maar deze werd toch wel erg zacht en kreeg door de warmte wel erg veel rek. Dit in tegenstelling tot de speciale warmwaterlijnen. Deze lijnen waren soepel zonder zacht aan te voelen, ook echt een aanrader dus.

De vliegen

De vliegen die je moet gaan binden zijn wel vaak volledig nieuw. Crazy Charlie's, Gotcha's, Bitters en een wijde variëteit aan sliders zijn de meest gangbare patronen.

voor Mexicaanse Bonefish. Doe daar nog een handvol bindpatronen bij die je door allerlei sites en bindgoeroes worden aangeraden en je weet echt niet meer wat je er eenmaal langs de waterkant aan moet knopen... Krabbetjes, het meest aangeraden patroon voor de Permit, zijn nou ook niet bepaald patronen die je regelmatig bind, laat staan dat je er mee vist in de Europese wateren. Snook- en Tarponstreamers komen nog het meest in de buurt van wat je mogelijk al eerder gebonden hebt voor Zeebaars of onze Snoek. Al met al kan je weer een aantal winkeliers flink blij maken met de aankopen die je kan doen qua bindmateriaal. Ach ja, hebben we ooit genoeg? Menig vliegvisser die zich richt op een brede variëteit aan vissoorten heeft al snel een klein kapitaaltje thuis liggen als het op bindspullen aankomt.

Aangezien de zon verzengend heet kan zijn en je toch al gauw minimaal 7 uur per dag door een spiegel loopt en/of vaart die al die zon ook nog eens weerkaatst, is bescherming hiertegen geen luxe.

Sneldrogende en UV-werende kleding, polariserende zonnebril, petje met flap in de nek, het zijn aankopen die je toch maar beter wel kan doen want je zal het absoluut nodig hebben. Het blijft natuurlijk een vreemd gegeven om in tropische omstandigheden rond te lopen met een lange broek en een overhemd met lange mouwen. Tijdens zon-zee-strand vakanties loopt menigeen er toch heel wat luchtiger bij. Het dragen van de zogenaamde buffs vond ik er altijd erg overdreven uitzien, maar ik had er toch maar twee aangeschaft. Beter mee verlegen dan om verlegen dacht ik maar. Achteraf ben ik toch blij dat ik ze wel bij me had. Het is even wennen in het begin, maar ik heb toch het idee dat het me regelmatig die extra bescherming

heeft gebracht die je bij temperaturen van rond de 37 graden op het water toch maar beter wel kan hebben. Op deze foto heb ik het bewust even zwaar overdreven, ik kon het gewoon even niet laten. Het was nu inmiddels aftellen geblazen tot de vertekdatum. De laatste weken werden hoofdzakelijk gevuld met het binden van allerlei vliegen wat ik toch weer te veel had uitgesteld. Aangezien ik als beginnende tropenvisser volledig af moest gaan op wat ik in boeken, tijdschriften en op internet vond aan bindpatronen, bekroop me toch de angst om eenmaal daar van je gidsen te horen te krijgen dat je nét niet de juiste vliegen bij je hebt. Daarom toch maar besloten om de bindspullen en vice mee te nemen om 's avonds na het vissen nog wat bij te kunnen binden. De koffers waren gepakt, de lijst tot in den treure gechecked, had ik alles echt wel bij me? Reels, hengels, leaders, vliegen, kleding, factor 30, deet, paspoort, pinpas, etc, etc. Genoeg gechecked, nog een nachtje slapen, en dan op naar Schiphol, laat het avontuur maar beginnen! Aansluitend op dit artikel zal ik nog een vijftal dagverslagen geven van mijn visvakantie in Mexico. Ik hoop je zo een indruk te kunnen geven hoe een vistrip naar de tropen er uit zou kunnen zien. Dus mocht je geïnteresseerd zijn, hou de site dan zeker in de gaten.

Groet,

Richard Maree.

Details

Geschreven door: Richard Maree

Categorie: Tropen

Gepubliceerd: 01 maart 2011

Het WK voetbal was in volle gang maar wij waren op weg naar Mexico. In Nederland had ik elke wedstrijd willen kijken, maar ik wist dat de kans daarop klein was tijdens mijn vakantie. Ach ja, lekker belangrijk, daar ging ik tenslotte niet voor naar Mexico. Hollanders als wij zijn hadden we Economy Class zitplaatsen genomen. Ik dacht dat het allemaal wel mee zou vallen, had tenslotte al veel vaker gevlogen en het toen ook nooit ervaren als te krap. Maar eenmaal zittende viel het toch eigenlijk best wel flink tegen... als ik hier elf uur in opgevouwen moest zitten dan kon je me benen er in Cancun afschroeven! Toen er omgeroepen werd dat er nog enkele stoelen beschikbaar waren in de Comfort Class schoot ik gelijk een stewardess aan om te zeggen dat ze alvast twee stoelen kon wegstrepen. De upgrade was 65 euro en dat was het dubbel en dwars waard! De service was ook gelijk een stuk uitgebreider, wat de reis nog een heel stuk aangenamer maakte.

Een hobbelig begin
De dag voordat we vetrokken had ik nog contact gehad met de lodge eigenaar om te informeren of het hem helemaal duidelijk was wanneer wij zouden aankomen. Hij liet me weten dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Bij de uitgang van het vliegveld in Cancun moest ik uitkijken naar een Mexicaan van een paar turven hoog die met een hoog gehouden bordje met onze namen erop klaar zou staan om ons op te pikken. Eenmaal buiten wisten we gelijk dat we niet meer in Nederland waren, een deken van plakkende warmte viel over ons heen en het was een drukte van jewelste van mensen en af en aan rijdende taxi’s.

Hetgene waar we naar uit moesten kijken stond er hoor, alleen in een vijftigvoud! Overal stonden mannetjes die ons met alle liefde overal naar toe wilden brengen en het merendeel stond ook nog eens met een bordje omhoog... Ik had gehoopt dat onze chauffeur gelijk op zou vallen, zijn naam deed vermoeden dat hij tot veel in staat moest zijn, tot aan het lopen over water toe. Maar helaas, onze chauffeur Jezus was nergens te bekennen...Ik baande me een weg tussen de roepende en druk met bordjes zwaaiende mannetjes door tot ik plotseling achter me iemand voorzichtig een poging hoorde doen om onze namen uit te spreken. Ik zal hem niet zo gauw vinden, maar gelukkig Jezus ons die avond wel.

We hadden een rit van ruim vier uur voor de boeg, dus gingen we snel op weg. Na onderweg nog wat Mexicaanse biertjes ingeslagen te hebben en onze eerste Mexicaanse maaltijd genuttigd te hebben in Tulum raakten we steeds verder verwijderd van de bewoonde wereld en bereikten we het punt vanaf waar de autorit wat minder comfortabel zou worden. De laatste dertig kilometer naar de lodge toe gaan namelijk via een onverharde en onverlichte weg die vol grote kuilen zit en zich door een dichtbegroeid stuk natuur kronkelt. Gelukkig kende onze chauffeur deze weg als zijn broekzak en rond middernacht kwamen we dan eindelijk aan bij onze lodge. Ray, de Amerikaanse eigenaar, stond ons al op te wachten en na een korte kennismaking en een paar biertjes zochten we onze bedjes op, we hadden er tenslotte een lange dag opzitten en we moesten er weer bijtijds uit voor onze eerste tropische visdag.

Wetende dat we in een dorpje verbleven met amper 500 inwoners die leefden in krakkemikkige huisjes zonder ramen, was ons verblijf een verademing. Een perfect en schoon huisje met heerlijke bedden, airco, stromend warm en koud water en een aggregaat die 24 uur stroom leverde. Zonder deze luxe hadden onze nachten er een stuk slapelozer en muggenbulten rijker uitgezien. Na een heerlijke nachtrust stond er de volgende ochtend een smakelijk ontbijtje voor ons klaar met vers fruit, toast, koffie en vruchtensap.

 

 

Op weg naar de flats
Na nog wat last minute aanpassingen aan onze lijnen waren we eindelijk zo ver om kennis te maken met onze gidsen voor de rest van de week. Na onze spullen in de grote pick-up van Ray gelegd te hebben reden we een klein stukje naar de natuurlijke haven, een grote kreek, deze bood plaats aan een twintigtal skiffs. Deze boten worden hoofdzakelijk gebruikt om de vele eco toeristen die hier komen naar het rif te brengen om te snorkelen. Slechts een aantal van deze boten zijn eigendom van lodges en/of zelfstandige visgidsen. Onze boot, eigendom van onze hoofdgids Francis, lag aan een klein steigertje voor aan de haven.

Zijn hulp Antonio, een mannetje van net 20, zo macho als maar zijn kan, begroete ons zonder ons echt aan te kijken. We moesten echt even wennen aan dit ventje hoor.

 

 

De hoop op eventuele DIY fishing werd ons daar ook gelijk even ontnomen. Het merendeel van de oevers hier zijn dusdanig drassig dat je gelijk tot aan je middel in de blubber wegzakt. Een boot is hier echt een must, al is het alleen maar om op de beste plekken te komen en om de baai optimaal te kunnen bevissen. Ascension Bay is maar liefst 145 vierkante kilometer groot, dat is dus best een flink stukje waden... De betere visgronden lagen sowieso minimaal drie kwartier varen verwijderd van het vaste land, we hebben zeggen en schrijven één keer dicht in de buurt van de haven gevist op de laatste dag die meerdeels door slecht weer beheerst werd.

Eindelijk waren we onderweg, hier hadden we naar toe geleefd al die maanden. Met een flinke gang bonkte de skiff aangedreven door een krachtige buitenboordmotor over het azuurblauwe water. De man drie opgetuigde hengels in de lange kokers van de skiff geschoven, klaar voor elke vis die op ons verlanglijstje stond. Een lichte nervositeit maakte zich van me meester, meer voorbereid dan ik was zou ik nooit meer worden, nu ging het dan eindelijk gebeuren, gericht vissen op de zoutwater torpedo's die ik tot nu toe alleen maar uit magazines, via internet en van sterke verhalen kende. Ik wist dat we in goede handen waren met Francis, hij had al meer dan 20 jaar gids ervaring. Wat we aan Antonio hadden was me nog niet helemaal duidelijk, de praktijk zou het me wel leren dacht ik maar.

Op zoek naar Bones
Na een flink stuk in zuidwestelijke richting gevaren te zijn, minderden we plotseling vaart en ging het dan echt beginnen. De hengels opgetuigd voor Bonefish werden uit de kokers geschoven en wij stapten het water in met ieder een gids. Voor mij gelijk de kans om Antonio eens wat beter te leren kennen. Echt veel Engels kende hij helaas niet en mijn Spaans hield ook op bij wat losse woordjes. Ach ja, echt veel woorden heb je natuurlijk ook niet nodig, maar het was wel handig geweest als hij daar wat in geïnvesteerd had, hij heeft tenslotte als gids constant te maken met klanten die merendeels Engels praten. Al snel wees hij me een vis aan, die ik meteen aangooide. Terwijl ik binnenstripte zei hij plotseling 'No..., No...' begreep niet goed wat er fout aan deze vis was die kort daarop mijn vlieg ook pakte. Terwijl ik de weinig spectaculair vechtende vis naar me toe haalde zei Antonio hoofdschuddend "Baracuda...". Niet een gewenste vis begreep ik, maar ik was er maar wat content mee. Ok, het was geen Bonefish, maar ik kon in ieder geval alweer een soort van mijn verlanglijstje afstrepen en de eerste vis was binnen!

Waarom de kleine barracuda's niet interessant genoeg waren werd me snel duidelijk. Je komt ze in dit formaat werkelijk overal tegen en ze pakken alles wat beweegt. Vissend op Bonefish is de grootste reden om ze te mijden dat je natuurlijk erg snel door je vliegen heen bent. Eén blik op hun gebit zegt genoeg... Gaandeweg leerde ik de barracuda's te onderscheiden van de Bonefish en wierp ze daarna niet meer aan. Natuurlijk hebben we later in de week wel gericht op deze vreetmachines gevist maar met een iets andere set-up. Meer daarover in een later verslag.

Forelvisser als ik ben maakte ik ook steevast de fout die vele nieuwkomers maken, de zogenaamde 'troutstrike'. Oftewel, gelijk je hengel liften en een slaande beweging maken waardoor je de vlieg dus negen van de tien keren uit de bek van de Bonefish slaat... Dit is zo moeilijk af te leren... Ik heb hierdoor vele vissen onnodig gemist, zeker de eerste dag.

 

 

Antonio bleek uitgerust te zijn met bionische ogen. Hij zag vissen op 100 meter afstand die ik pas voorzichtig begon te zien vanaf een meter of 30... Na drie missers op rij haakte ik dan eindelijk mijn eerste Bonefish! Antonio instrueerde met handen en voeten dat ik de vis vooral alle ruimte moest geven, er kwam zowaar een heel Engels zinnetje uit: "Let it go..., Let it go!

Volgzaam als ik ben deed ik dat dus ook braaf. De Bonefish speerde er vandoor en de backing kwam al redelijk in zicht. Daarna maakte ik kennis met de favoriete reactie van een Bonefish op een lange run, met grote snelheid weer net zo hard naar je toe zwemmen... Ook daar komt het grote voordeel van een flinke Large Arbor reel weer naar voren. Je moet plotseling zoveel lijn weer terug spoelen op je reel om contact te houden met de vis, dit zou je met een simpel Mid Arbor reeltje absoluut vis gaan kosten.

Na deze terugzwem actie was het grootste verzet wel gebroken, de vis plaatste nog een aantal korte spurts, maar kort daarna werd de vis geland en ik trots poseren met mijn eerste Bonefish! Ok, niet bepaald een reus van een vis, zeg maar gerust een kleintje, maar de ban was gebroken, ik was er van overtuigd dat er nog genoeg zouden volgen de komende dagen.

 

 

Ik ving hierna nog een Bonefish, niet veel groter dan de vorige. Het was duidelijk dat we op deze flat geen monsters hoefden te verwachten. Hierna zagen we een behoorlijke tijd weinig tot geen actie waardoor er besloten werd dat het een goed moment was om maar eens te gaan lunchen. Eenmaal terug bij de boot, waar eerst een pittige wandeling voor nodig was, wisselde ik met Tim mijn vismaat de ervaringen uit van de eerste kennismakingen met de flats. Tim had een beduidend beter stuk bevist en had er in totaal 3 kunnen vangen. Toen ik hem trof bij de boot stond hij te gooien naar een los staande mangrovestruik die zo’n 10 meter uit de kant stond waar het werkelijk wemelde van de vissoorten. Naast Bonefish zwommen er Snappers, Jacks en heel veel gepen, allemaal azend op een grote school kleine vis die hun bescherming zochten onder de struik. De vele gepen leken erg veel op degene die wij kennen uit onze Noordzee, alleen hadden deze hier behoorlijk grotere tanden en beten ze ook naar je vingers. Ook deze vissoort hebben we de rest van de trip maar een beetje links laten liggen. Waar je ook maar keek, er zwommen altijd wel een paar gepen in de rondte.

 

 

Na de lunch ruilden we van gids en viste ik met Francis een flat af die grensde aan een lange diepere geul. Jammer genoeg pikte de wind wel flink op, en werd het spotten daardoor wel wat moeilijker. Wederom verspeelde ik weer een aantal vissen door niet correct aan te slaan, maar wist er uiteindelijk nog 2 bij te vangen. Deze waren gelukkig een slag groter dan degene van eerder die dag en dat was met drillen ook gelijk goed te merken. Gaandeweg merkte ik alleen wel dat ik toch wel erg vermoeid was van de hele reis en op een gegeven moment er echt een beetje doorheen zat. De gidsen die ten alle tijden in contact met elkaar staan via walkie talkies, besloten dat het er voor deze dag wel weer opzat en ik was dus maar wat blij om de boot weer aan te zien komen varen. Tim had er gelukkig ook nog twee bij kunnen pakken dus onze eerste visdag was meer dan geslaagd. Moe maar voldaan werd de bootreis richting het vaste land weer ingezet, pfff... ik was blij dat ik weer even zat. Al met al was het best overweldigend zo'n eerste dag. Ik denk dat ik naast mijn vermoeidheid ook erg moest wennen aan het grote temperatuurverschil. Die dag was het rond de 38 graden, toch een flink verschil vergeleken met ons Hollandse klimaatje. Plotseling hield de boot stil en begonnen de gidsen druk te wijzen naar het water aan onze linkerzijde. Er doemden drie grote zwarte schaduwen op die zich langzaam richting onze boot begaven. De gidsen begonnen op de bodem van de boot te stampen, waardoor ik maar eens voorzichtig vroeg: "Sharks..."? Francis lachte en zei: "No, No... Dolphins"! Een heel stuk geruster stonden we op op ze eens goed te kunnen bekijken. Het stampen op de boot bleek de van nature nieuwsgierige dolfijnen juist in de buurt van de boot te houden. Francis wist ons te vertellen dat de dolfijnen in deze tijd van het jaar zich in het gedeelte waar wij doorheen vaarden verzamelen om te paren, vandaar. Deze dolfijnen hadden een zwartbruine diepe kleur, en de grootste van het stel was bijna 2,5 meter lang, echt een indrukwekkend gezicht.

 

 

Eenmaal terug in de haven stond Ray ons al op te wachten. We bedankten de gidsen voor hun goede zorgen en stapten weer in de auto richting ons verblijf. De hengels en reels werden goed afgespoeld en onder het genot van een koud Mexicaans biertje bespraken we de dag met Ray. Zijn vrouw verraste ons aangenaam met een heerlijke voorafje, die gingen er samen met nog maar wat biertjes goed in! Mijn hemel, wat had ik het warm gehad deze eerste dag. Het Mexicaanse klimaat was toch echt even flink wennen voor me. Na een verkwikkende douche genomen te hebben schoven we weer aan voor een heerlijk home-cooked dinner. Ray is getrouwd met een Mexicaanse keukenprinses die ons elke dag weer de meest heerlijke gerechten voor schotelde. Na weer wat Mexicaanse biertjes en honderd uit gepraat te hebben met Ray over alles wat maar met vliegvissen in de tropen te maken had, wilde ik nog maar één ding..., slapen...Tim had nog wat energie over en kroop nog even achter de vise. ik viel langzaam in slaap met het lichte geruis van de airco in m'n oren en mijn eerste dag op de flats nog helder op mijn netvlies... zo moe als ik was, ik kon niet wachten tot de volgende dag.