Details

Geschreven door: Dirk Schmidt

Categorie: Verhalen Nederland

Gepubliceerd: 02 december 2011

Het moest er maar eens van komen. Mijzelf aanmelden bij de vliegvisclub. Sinds twee jaar ben ik weer helemaal enthousiast over (vlieg)vissen. Met twee vrienden trek ik jaarlijks naar de Duitse en Belgische beken. Daar beleven we veel plezier. Maar in Nederland blijft het vliegvissen op een laag pitje staan. Een van de redenen daarvoor is dat mijn maten geen nymph vissers zijn. Dus de wintermaanden worden visloos doorgebracht, of er wordt gegrepen naar de vaste stok of kunstaashengel. Direct na de aanmelding heb ik maar een mailtje gestuurd naar Hans Klutz. Hij coördineerde de begeleiding van nieuwe vliegvissers door meer ervaren vissers, zo las ik in een oud clubblaadje dat ik in de hengelsportzaak vond. Voor een vismaatje kon ik het beste maar naar de clubavond komen. Maar in afwachting daarop wilde hij mij wel vast een keertje mee uit vissen nemen. 

Ik werd opgehaald door een vriendelijke man. Of ik naar de Eemhof wilde, of naar Houten? Doe maar Houten! Ik wil leren vliegvissen in Nederland. Het surrogaatvissen op forellenplassen valt mij toch altijd een beetje tegen. Nou dat was geen enkel probleem, op naar Houten. Het werd een leuke ochtend waarbij we verschillende stekken aandeden. Helaas was het succes niet heel groot, maar wie het kleine niet eert... 

En veel belangrijker dan de vangst was wat ik leerde van Hans. Niet alleen liet hij me geschikte stekken zien die voor mij met de fiets bereikbaar zijn, ook viste Hans op plekken waar ik zelf niet zo snel zou vissen, zoals stukken water met veel bomen eromheen. En water dat vol gegroeid is met wier. Gewoon een nymph in een van de gaten werpen tussen het wier, iets laten zinken, en dan rustig binnenstrippen. Het zijn misschien kleine dingen, maar het maakt wel verschil. Bijvoorbeeld het strippen. Dat deed ik te wild. Misschien goed voor een streamer, maar voor het nymphje mocht het wel wat rustiger en geleidelijker van Hans. 

Geïnspireerd door mijn vissessie met Hans ben ik vastbesloten het dicht bij huis te proberen. Als je afhankelijk bent van de fiets dan is het gewoon niet mogelijk om naar de baksteenvoorns in de IJsselmeerhavens te fietsen, of mooie poldersnoeken aan de schubben te komen. Dus fiets ik na mijn werk naar een sloot in Utrecht Oost. Nog geen tien minuten fietsen en ik sta aan de waterkant mijn hengel op te tuigen. Ik heb deze sloot al vaker zien liggen. Maar vanwege de bomen heb ik nog nooit mijn vliegenlat meegenomen naar dit water. Hans heeft mij echter laten zien dat je je niet moet laten afschrikken door wat boompjes. Gewoon een beetje kijken en slim werpen, dan kan je op best veel plaatsen vliegvissen. En eerlijk gezegd, het gaat me redelijk af. Ik ben absoluut geen pro, maar ook geen echte beginneling met de vliegenlat.

Eerst een aantal worpen dicht bij de brug. Hmmm, niks. Andere kant op werpen. Niks. Wel zie ik mijn streamer golven door het heldere water. Wat een prachtig gezicht. Als de streamer droog is, lijkt de glitterstaart iel. Maar zo in het water geven de glitters de impressie van veel volume. Dat moet toch interessant genoeg zijn voor een redelijke snoek... Omdat het streamertje erg ligt is, kon ik het uiterst traag onder de oppervlakte laten dansen. Opeens zag ik vanonder een snoek erop duiken. Hangen! Na een flink gevecht met drie (!) mooie sprongen en een paar runs naar het diepe kon ik deze mooie snoek met de kieuwgreep op de kant trekken. Zoals je op de foto kan zien is het best een redelijke dame. Een meetlint had ik niet bij me maar de 80 cm haalt ze gemakkelijk. Dit was zowaar mijn eerste snoek aan de streamer, en dat smaakt naar meer!

Dirk Schmidt

* meer columns van mijn hand vind je op www.i-am-infinite.com/publicaties

Details

Geschreven door: Arjen Mout

Categorie: Verhalen Nederland

Gepubliceerd: 17 november 2011

Afgelopen vrijdag, dit was 27 november 2009, lag het clubblad weer in de bus. En het eerste waar mijn oog op viel bij het openslaan was de tekst "geachte leden". Ja inderdaad, wij hebben een heel mooi clubblad en ja hij is elke keer weer veel te dun. Na een eerdere oproep aan de leden om wat te schrijven voor het clubblad heb ik alle moed verzameld en heb een heel leuk stukje geschreven, althans dat vond ik zelf, ik dacht leuk, dat moet ik vaker doen. Nu 2 jaar later, hoezo vaker denk ik ach,

"waarom ook niet" .

Ging het artikel de vorige keer nog over mijn eerste snoek, nu kan ik jullie gelukkig wel vertellen dat er heel wat exemplaren zijn bijgekomen. Was het streameren in het begin nog met 2 gekochte en 1 gekregen streamer, nu ben ik in het bezit van een hele doos vol streamers, lang leve de bindavonden. Zo ook de laatste bindavond hebben we, onder leiding van Ad, weer twee hele leuke/mooie streamers gemaakt. Ik moet wel eerlijk toegeven dat het muisje mijn favoriet is. 

Fantastisch leuk om zo'n streamer te binden.

Deze op de bindavond gemaakte streamer heb ik dan ook vrijwel direct de volgende dag uitgeprobeerd en als je dan weer ziet hoe mooi hij door het water beweegt, ben je trots op je eigen bindwerk en helemaal als het bij de derde worp al raak is. Je hoopt dan natuurlijk op een hele dikke snoek, het liefst een snoek waarmee je gelijk je record kunt aanscherpen, want ik moet eerlijk bekennen daar mogen nog wel een paar centimeters bij. Maar als dan blijkt dat de streamer bijna even groot is als de snoek , dan is dat op zich ook wel weer grappig om te zien en weer te bemerken wat voor rovers het zijn, hoe klein dan ook.

En dit is dan het resultaat.

Eind november heb ik met mijn neef even de polders rond Stolwijk bezocht en ik moet zeggen dat dit helemaal geen straf was. Erg mooi om daar door die weilanden te struinen op zoek naar plekken waar de snoek zich ophoudt. Droog maar met een harde wind was het weer een hele kunst om de lijn met uiteraard daaraan vast de muis vergenoeg op lengte te krijgen en ik was gelijk weer blij dat ik het afgelopen jaar de werpavonden had bezocht want deze kwamen nu goed van pas. Hoewel het aantal snoeken wat tegen viel, kon ik met het muisje toch weer het record een beetje aanscherpen wat voor mij nu op 80 centimeter komt te staan. Zo hoop ik toch beetje bij beetje naar de meter te gaan want dat is toch wat we allemaal wel eens willen vangen en voor sommige weer willen vangen.

Ook hij kon er niet afblijven.

Dat ik bij deze actie de top van mijn hengel brak was mijn eigen schuld. Ik had de snoek al netjes op het droge en toen kwam de lijn een beetje te strak te staan op alleen de hengeltop en door deze iets wat verkeerde spanning hoorde ik krak. Zo zie je maar weer je moet altijd alert blijven en omdat ik nog niet in het bezit ben van een heel groot assortiment aan hengels en de dag toch niet te vroeg wilde beëindigen heb ik het bovenste stukje net boven het eerste oog er maar af gesneden om toch de dag vol te kunnen maken. Het is natuurlijke verre van optimaal maar voor de snoek maakt het geen verschil ook die vang je net zo makkelijk met een ingekorte top.

Kicken toch.

En nu zit ik geduldig te wachten op mijn nieuwe top, of is dit nu een goed excuus om een nieuwe hengel te kopen? Nou ik zie wel.

Wie weet schrijf ik er wel over in een volgend stukje, 2011?

Arjen Mout.

Details

Geschreven door: Dirk de Haan (rip)

Categorie: Verhalen Nederland

Gepubliceerd: 11 november 2011

Het is zaterdag 24 januari 2009, ik heb 5 weken niet gevist vanwege het ijs. Ik kan echter niet langer thuis blijven ondanks de zeer lage barometerstand die er op vrijdag was. Het was op 2 na de laagste barometerstand sinds 100 jaar. Die 2 andere barometerstanden staan nog steeds aangegeven op mijn oude barometer. Vroeger op de boerderij kreeg je 2 maal in de week een krantje zonder weerbericht. Een radio hadden we ook niet dus die barometer stuurde onze bezigheden. Men zegt dat de vissen niet of slecht bijten met een lage barometerstand maar we gaan toch op pad.

We gingen naar een vliet waar ik deze winter nog niks gevangen had. Een gele streamer er aan en vissen maar. Na 5 minuten voelde ik een bonk en een snoek sprong uit het water. Hij schudde wat met z'n kop en los was hij weer. Nadat ik weer ingeworpen had zag ik een kolk bij mijn streamer en even later weer een kolk. Ze doen het toch wel. Dan volgen maar liefs 4 uren zonder enige beweging in het water. Ik was juist van plan de moed op te geven in het singeltje waar ik aan het vissen was toen ik weer een flinke bonk voelde. Een mooie snoek liet zich zien en ging er weer met mijn streamer vandoor. Ik zag dat deze snoek aan de zijkant van zijn lip gehaakt was en wilde hem wel eens meten. Met de kiewgreep beurde ik de snoek uit het water en lag hem naast mijn hengel waar een maatverdeling op staat. Ik zag dat hij een lengte van 80 cm had. Ook zag ik, dat hij een soort van uitstulping bij z'n staart had, een soort van wrat. Nadat ik de snoek had teruggezet, ging ik 20 meter verderop vissen. Vrijwel direct na mijn worp zag ik een snoek omhoog komen die mijn streamer greep. Ik voelde dat de snoek wat minder vocht. Voorts zag ik, dat deze snoek ook een uitstulping bij z'n staart had en na meting was hij ook 80 cm. Ik had dus dezelfde snoek gevangen. Ongelofelijk. Dezelfde snoek was dus gewoon weer achter mijn streamer aangegaan.

Ik heb 40 jaar terug ook eens zoiets meegemaakt in de Tecopse wetering. Daar werd destijds heel leuk snoek gevangen. Ik ging toen op mijn fiets met aan het stuur een emmertje met daarin 3 kleine voorntjes op pad. Toen visten wij met voorntjes. De primus ging ook mee om een bak verse koffie te zetten. Het was die dag een akelige koude dag. De Tecopse wetering was een hele lange wetering en direct aan het begin ving ik al een mooie snoek van 90 cm. Ik viste verder de hele wetering af en toen ik weer aan het begin kwam, ging de snoekdobber weer onder. Wat bleek, ik had weer dezelfde snoek gevangen. Ik kon dat toen niet geloven, maar nu wel.

Nog iets bizars. Ik ging eens met Anton snoeken in de Meiepolder. Toen wij daar aankwamen, was Anton zijn streamerhengel vergeten. Hij had de hengel in de garage laten staan. Gelukkig lag er in de kofferbak nog een klein telescopisch werphengeltje. Een spinner no. 6 er op en vissen maar. Het was die dag zonnig weer met een kabbel op het water. Anton ving die dag 9 snoeken en ik kreeg op mijn streamers een aanbeet. Ik heb alle streamers geprobeerd die ik bij mij had, niets hielp ik werd er stapelgek van. Hierna heb ik thuis een soort lepel in elkaar geknutseld die ik aan een # 7 lijn kon werpen. De week daarop ben ik met Aad naar dezelfde stek gegaan. Aad viste die dag met gele streamers en ik met de zelf in elkaar geknutselde lepel. Aad ving 3 snoeken en ik kreeg geen stootje. Ik was wel heel blij, want ik had mijn geloof in het streameren weer terug.

Mensen ga vissen en blijf je verbazen.

Groeten Dirk de Haan.