- Details
- Geschreven door: Arjen Mout
- Categorie: Verhalen Nederland
Afgelopen vrijdag, dit was 27 november 2009, lag het clubblad weer in de bus. En het eerste waar mijn oog op viel bij het openslaan was de tekst "geachte leden". Ja inderdaad, wij hebben een heel mooi clubblad en ja hij is elke keer weer veel te dun. Na een eerdere oproep aan de leden om wat te schrijven voor het clubblad heb ik alle moed verzameld en heb een heel leuk stukje geschreven, althans dat vond ik zelf, ik dacht leuk, dat moet ik vaker doen. Nu 2 jaar later, hoezo vaker denk ik ach,
"waarom ook niet" .
Ging het artikel de vorige keer nog over mijn eerste snoek, nu kan ik jullie gelukkig wel vertellen dat er heel wat exemplaren zijn bijgekomen. Was het streameren in het begin nog met 2 gekochte en 1 gekregen streamer, nu ben ik in het bezit van een hele doos vol streamers, lang leve de bindavonden. Zo ook de laatste bindavond hebben we, onder leiding van Ad, weer twee hele leuke/mooie streamers gemaakt. Ik moet wel eerlijk toegeven dat het muisje mijn favoriet is.
Fantastisch leuk om zo'n streamer te binden.
Deze op de bindavond gemaakte streamer heb ik dan ook vrijwel direct de volgende dag uitgeprobeerd en als je dan weer ziet hoe mooi hij door het water beweegt, ben je trots op je eigen bindwerk en helemaal als het bij de derde worp al raak is. Je hoopt dan natuurlijk op een hele dikke snoek, het liefst een snoek waarmee je gelijk je record kunt aanscherpen, want ik moet eerlijk bekennen daar mogen nog wel een paar centimeters bij. Maar als dan blijkt dat de streamer bijna even groot is als de snoek , dan is dat op zich ook wel weer grappig om te zien en weer te bemerken wat voor rovers het zijn, hoe klein dan ook.
En dit is dan het resultaat.
Eind november heb ik met mijn neef even de polders rond Stolwijk bezocht en ik moet zeggen dat dit helemaal geen straf was. Erg mooi om daar door die weilanden te struinen op zoek naar plekken waar de snoek zich ophoudt. Droog maar met een harde wind was het weer een hele kunst om de lijn met uiteraard daaraan vast de muis vergenoeg op lengte te krijgen en ik was gelijk weer blij dat ik het afgelopen jaar de werpavonden had bezocht want deze kwamen nu goed van pas. Hoewel het aantal snoeken wat tegen viel, kon ik met het muisje toch weer het record een beetje aanscherpen wat voor mij nu op 80 centimeter komt te staan. Zo hoop ik toch beetje bij beetje naar de meter te gaan want dat is toch wat we allemaal wel eens willen vangen en voor sommige weer willen vangen.
Ook hij kon er niet afblijven.
Dat ik bij deze actie de top van mijn hengel brak was mijn eigen schuld. Ik had de snoek al netjes op het droge en toen kwam de lijn een beetje te strak te staan op alleen de hengeltop en door deze iets wat verkeerde spanning hoorde ik krak. Zo zie je maar weer je moet altijd alert blijven en omdat ik nog niet in het bezit ben van een heel groot assortiment aan hengels en de dag toch niet te vroeg wilde beëindigen heb ik het bovenste stukje net boven het eerste oog er maar af gesneden om toch de dag vol te kunnen maken. Het is natuurlijke verre van optimaal maar voor de snoek maakt het geen verschil ook die vang je net zo makkelijk met een ingekorte top.
Kicken toch.
En nu zit ik geduldig te wachten op mijn nieuwe top, of is dit nu een goed excuus om een nieuwe hengel te kopen? Nou ik zie wel.
Wie weet schrijf ik er wel over in een volgend stukje, 2011?
Arjen Mout.
- Details
- Geschreven door: Dirk de Haan (rip)
- Categorie: Verhalen Nederland
Het is zaterdag 24 januari 2009, ik heb 5 weken niet gevist vanwege het ijs. Ik kan echter niet langer thuis blijven ondanks de zeer lage barometerstand die er op vrijdag was. Het was op 2 na de laagste barometerstand sinds 100 jaar. Die 2 andere barometerstanden staan nog steeds aangegeven op mijn oude barometer. Vroeger op de boerderij kreeg je 2 maal in de week een krantje zonder weerbericht. Een radio hadden we ook niet dus die barometer stuurde onze bezigheden. Men zegt dat de vissen niet of slecht bijten met een lage barometerstand maar we gaan toch op pad.
We gingen naar een vliet waar ik deze winter nog niks gevangen had. Een gele streamer er aan en vissen maar. Na 5 minuten voelde ik een bonk en een snoek sprong uit het water. Hij schudde wat met z'n kop en los was hij weer. Nadat ik weer ingeworpen had zag ik een kolk bij mijn streamer en even later weer een kolk. Ze doen het toch wel. Dan volgen maar liefs 4 uren zonder enige beweging in het water. Ik was juist van plan de moed op te geven in het singeltje waar ik aan het vissen was toen ik weer een flinke bonk voelde. Een mooie snoek liet zich zien en ging er weer met mijn streamer vandoor. Ik zag dat deze snoek aan de zijkant van zijn lip gehaakt was en wilde hem wel eens meten. Met de kiewgreep beurde ik de snoek uit het water en lag hem naast mijn hengel waar een maatverdeling op staat. Ik zag dat hij een lengte van 80 cm had. Ook zag ik, dat hij een soort van uitstulping bij z'n staart had, een soort van wrat. Nadat ik de snoek had teruggezet, ging ik 20 meter verderop vissen. Vrijwel direct na mijn worp zag ik een snoek omhoog komen die mijn streamer greep. Ik voelde dat de snoek wat minder vocht. Voorts zag ik, dat deze snoek ook een uitstulping bij z'n staart had en na meting was hij ook 80 cm. Ik had dus dezelfde snoek gevangen. Ongelofelijk. Dezelfde snoek was dus gewoon weer achter mijn streamer aangegaan.
Ik heb 40 jaar terug ook eens zoiets meegemaakt in de Tecopse wetering. Daar werd destijds heel leuk snoek gevangen. Ik ging toen op mijn fiets met aan het stuur een emmertje met daarin 3 kleine voorntjes op pad. Toen visten wij met voorntjes. De primus ging ook mee om een bak verse koffie te zetten. Het was die dag een akelige koude dag. De Tecopse wetering was een hele lange wetering en direct aan het begin ving ik al een mooie snoek van 90 cm. Ik viste verder de hele wetering af en toen ik weer aan het begin kwam, ging de snoekdobber weer onder. Wat bleek, ik had weer dezelfde snoek gevangen. Ik kon dat toen niet geloven, maar nu wel.
Nog iets bizars. Ik ging eens met Anton snoeken in de Meiepolder. Toen wij daar aankwamen, was Anton zijn streamerhengel vergeten. Hij had de hengel in de garage laten staan. Gelukkig lag er in de kofferbak nog een klein telescopisch werphengeltje. Een spinner no. 6 er op en vissen maar. Het was die dag zonnig weer met een kabbel op het water. Anton ving die dag 9 snoeken en ik kreeg op mijn streamers een aanbeet. Ik heb alle streamers geprobeerd die ik bij mij had, niets hielp ik werd er stapelgek van. Hierna heb ik thuis een soort lepel in elkaar geknutseld die ik aan een # 7 lijn kon werpen. De week daarop ben ik met Aad naar dezelfde stek gegaan. Aad viste die dag met gele streamers en ik met de zelf in elkaar geknutselde lepel. Aad ving 3 snoeken en ik kreeg geen stootje. Ik was wel heel blij, want ik had mijn geloof in het streameren weer terug.
Mensen ga vissen en blijf je verbazen.
Groeten Dirk de Haan.