Details

Geschreven door: Simon Engwerda

Categorie: Verhalen Nederland

Gepubliceerd: 30 augustus 2019

Een paar keer per jaar gaan Ruud, Don en ik gezamenlijk op pad om de snoek te belagen, meestal ergens in een polder, maar dit keer komt Ruud met het idee om vanuit de bellyboat te gaan vissen. Ik vraag voorzichtig of dat wel met de vliegenlat moet gaan gebeuren.. Ik zie het al helemaal voor me; mooie backcast gemaakt; klaar om de streamer strak tegen een rietkraag te plaatsen en zo met de voorwaartse worp ineens vast zitten, maar niet in een boom (voor de verandering), maar in die grote band die ervoor bedoeld is om je al drijvend op, in plaats van in, het water te houden… En dat in het koude najaar (begin november) met nog geen 10 graden watertemperatuur… Nee dank je; dan toch liever met de spinhengel! Maar Ruud is zeer resoluut: “ komt niks van in, jij stroper.”

Gewoon met een dikke streamer en een vliegenhengel. Nou ja, ik heb vaker succesverhalen gehoord over vliegvissen vanuit een bellyboat dus ach... Laten we het maar proberen, en anders is het een korte visdag… Van Randy leen ik een bellyboat met bijbehorende flippers; een laatste check of alles in orde is en we kunnen op pad.

Het watertje dat we gaan bevissen is een klein, maar diep zandwingat aan het Oortjespad te Kamerik, dat wordt dus zinklijnenwerk. De Teeny T-200 blijkt behoorlijk ontoereikend te zijn, maar zwaarder heb ik niet aangezien ik eigenlijk nooit diep water bevis. De plas blijkt in het midden zo’n 20 à 25 meter diep te zijn en op die diepte komen we nooit met onze vliegenlijnen. Dus dan maar het focus op de ondieptes richting de oever.

Gelukkig is ¾ van de plas omgeven door een aardig dichte bebossing, anders zou je je maar knap lullig voelen in zo’n bellyboat als je vanaf de oever hetzelfde water ook kan bevissen.. Een collega karpervisser weet ons nog te vertellen dat deze plas vol zit met meerval, een vis die inmiddels in het wat koudere water minder actief is en de karpervissers daarom niet ‘lastig valt’ als bijvangst. Exemplaren van ruim over de anderhalve meter zijn er geen uitzondering. In de warme maanden schijnen de jonge meervalletjes ook veelvuldig vanaf de lange steiger gevangen te worden met een stuk kunstaas en wie weet lukt dat ook wel met een streamer, misschien iets voor het komende voorjaar. Inmiddels hebben we allemaal ons waadpak aan en begeven we ons naar de steiger. De tewaterlating verloopt soepel, we gaan met onze vinnen gewoon het trapje af en stappen zo de bellyboat in. Niet misstappen, want je hebt meteen een paar meter water onder je.. Eenmaal in de boot verbaas ik me over het comfort en voorzichtig laat ik de streamer te water, klaar makend voor de eerste cast.

Het miegelt van de witvis in het oppervlak, dus we verwachten ook roofvis hier aan te treffen.. Op hoop van zegen! Eerst maar wat sidecasts zo ver mogelijk bij de bellyboat vandaan. Ok, dit gaat goed, langzaam maar zeker krijg ik er meer vertrouwen in en durf de worpen ook verticaler te gaan maken. Meer lengte.. Check.. Meer snelheid.. Check.. Het duurt niet lang of het is net alsof je vanaf de kant je worpen maakt, maar dan vanuit een heerlijke luie stoel.

Don en Ruud zijn ook al lekker bezig zie ik en het zonnetje maakt het verblijf op het water zelfs qua temperatuur enigszins aangenaam. De school met witvis wordt door ons goed belaagd, maar helaas treffen we hier geen rovers aan. Dan maar naar de overzijde om daar eens het struikgewas uit de gaan vissen. Nu ben je toch echt in het voordeel vanuit een bootje.. Je bevist water waar waarschijnlijk niet veel vissers bij kunnen komen. Secuur vissen we de kantjes uit en het is Don die als eerste een vis weet te haken, een mooi getekende snoek van achter in de 60 cm kan na een korte dril even poseren en weer vlug gaan zwemmen. Dat geeft de burger moed!

We vissen gestaag verder en als we driekwart rond zijn wordt het tijd voor warme soep en worst.. Het koude water heeft inmiddels ook wat vat op ons gekregen en dan met name op de blaas die nodig geleegd moet worden. Een korte stop op de kant en daarna vissen we het laatste deel van de plas. Dit deel is vanaf de steiger ook goed te bevissen, maar aangezien we toch al in het water liggen blijven we lekker zittend en peddelend onze weg vervolgen. Stijf onder de kant treffen we een aantal jagende snoeken. Scholen witvis spatten uiteen, maar wat we ook proberen onze streamers worden compleet genegeerd. Daarmee besluiten we dat het genoeg is hier. De plas rond gevist, 1 vis gevangen en verder geen enkele reactie op onze streamers, nog een rondje lijkt dus weinig zinvol. Na wat acrobatiek onder, op en rond de steiger weten we alle drie veilig en wel weer uit het water te komen, we krijgen hierbij wat assistentie van een tweetal meervalvissers en zelf fanatiek bellyboaters. Echter vandaag gaan ze met zware stokken vanaf de steiger aan de slag..

Het is inmiddels een uurtje of 1 en Ruud weet nog een mooie wetering in de buurt. Het blijkt de Geer te zijn bij de Dooijersluis.. Een stek waar we met de club al eens een ochtend hebben doorgebracht.. Ditmaal bevissen we het deel van het water dat omgeven is door rietkragen en vanaf de kant dus ook niet goed bevist kan worden. Don en ik varen naast elkaar en Ruud een 30 tal meters achter ons. Vanuit de bellyboat vis je in principe niet in de vaarrichting, dit vanwege de voortstuwing met de vinnen. We komen dus eerst over onze stekken gevaren voordat we de streamer hier langs laten gaan. Echter dit blijkt niet een probleem te zijn, ook niet in het relatief ondiepe water, want kort nadat we de T-splitsing zijn gepasseerd en linksaf het kanaal in zijn gedobberd buigt de hengel van Don tot diep in het handvat door. Een zware vis blijft dicht bij de bodem hangen en laat zich nauwelijks sturen. Stug zwemt ze in de diepte bij ons vandaan en Don heeft nog weinig in te brengen.. Dan na een seconde of 10 schiet de vis los.. Waarschijnlijk had ze alleen maar de kaken stijf op elkaar en de streamer daartussen geklemd. Echt zonde, want deze vis had ik graag even willen bekijken.. We vissen rustig door, wetende dat deze dame waarschijnlijk niet nogmaals zal komen, maar wie weet. Ruud komt er nog langs en op de terugweg zullen we de stek ook zeker nog even extra bevissen. Na ruim een uur is het tijd om om te keren en dezelfde weg terug te varen. Uiteraard al vissend. Het werpen met de vliegenlat vanuit de bellyboat gaat inmiddels vanzelf; backcast wel hoog genoeg maken om niet in contact te komen met het water achter je, maar de angst om de eigen boot te haken is wel verdwenen.

We vissen weer terug tot aan de sluis; de grote kom met stromend water krijgt nog wat extra aandacht, maar helaas we weten geen vis meer te vinden. De dag wordt afgesloten met een kleine barbecue en een biertje. Leuke dag zo vanuit de bellyboat, een relaxte manier van vissen en uiteindelijk ook makkelijker dan gedacht…

Details

Geschreven door: Kees van der Hulst

Categorie: Verhalen Nederland

Gepubliceerd: 07 januari 2016

Het is maar een graad of drie boven nul, in Noord-Nederland schaatsen de kinderen en volwassenen op straat maar de vorstgrens heeft ons nog net niet bereikt.

Het is rustig en grijs op deze winterstek, een doodlopend deel van de wateren op het Rondeel van Houten aan de voet van de hoteltoren van Van der Valk. In de winter een populaire stek.

Aan de vertrapte oever is te zien dat reeds veel vissers mij zijn voorgegaan maar ook vandaag is er weer volop leven aan de oppervlakte, veel kleine voorns, er jagen roofbleien en een metersnoek slaat een echt groot wiel. Elke winter is deze hoek vergeven van de vis!

Maak je trouwens geen illusies, die metersnoek laat zich bijna nooit vangen!

Zoals de voorns en windes van het IJsselmeer elke winter de luwte van de havens opzoeken, zo heeft elk water en elke sloot zijn winterstek: een diepere kuil op een kruising van sloten, de luwte en het warmere water bij een dorp of boerderij en de kuil bij een duiker.

Hier verzamelen zich de witvissen in een grote school, de roofvissen volgen en gezamenlijk wachten ze op het voorjaar.

Het water is relatief koud, dus veel voedsel hebben ze niet nodig, maar als jij het niet pakt doet de buurman het en deze voedselconcurrentie zorgt voor mooie aanbeten.

Plotseling blijft je beetverklikker staan en zakt onder water of je ziet een felle tik als de kleinere voorns de nimf pakken. Die kleintjes vang je moeilijk maar de rustige aanbeet van de grotere vissen is niet te missen!

Ik vis met 2 nimfjes haakmaat #14-16 met een klein zwart tungsten of messing kraaltje aan 14/100 nylon. De nimf is een buzzer of een Pheasanttail , +/- 80 cm uit elkaar.

Mijn beetverklikker is van Loon Biostrike en staat op iets meer dan de waterdiepte.

Mijn worp is met een open loop of een iets circulaire beweging waardoor in de war gooien niet voor komt. Vang je alle vissen op de onderste nimf dan haal je de dropper er weer af.

In de havens van Bunschoten en van Huizen kun je baksteenbrede! blankvoorns vinden als de beroepsvissers je niet voor geweest zijn. Nadeel is de stad zelf: je schrikt je rot als je weer een auto raakt met een tungstenkop! En al die touwen aan die boten vreten nimfen, maar de vis ligt zo graag bij die meerpalen.

Op de meeste wateren wordt de vis niet zo groot, maar 25 cm blankvoorn op een licht hengeltje vind ik leuk op zo’n koude, grijze winterdag.

Details

Geschreven door: Eric Timmer

Categorie: Verhalen Nederland

Gepubliceerd: 20 februari 2014

Zaterdag .. Het is een beetje koud met een heerlijk zonnetje, prima dag om eens te beginnen met snoeken.
Net negen uur verzamelen we bij de Engel en ik word ingedeeld bij de beginners, ik mag met mee met Francesco. Al struinend de sloten afvissend krijg ik nog wat tips en een streamer.

Het zijn echter lege sloten met meestal helder water die we tegenkomen, ook al lopen we langs sloten die eerder erg productief zijn geweest. Wel lekker om het werpen weer eens te oefenen, laatste keer was een paar jaar geleden in Zweden.

Bij terugkomst in de Engel blijken de eerst groepen ook niets te hebben gevangen. Later zijn er wel een aantal die hebben gevangen dus de fles whisky is van eigenaar gewisseld. Blijkt dus ook met de juiste sloot te maken te hebben vandaag.

Na de soep word besloten dat de beginners het ook maar eens mogen proberen in de visrijke sloot en ik kan ook mee. Na nog wat aanvullende instructies krijg ik toch mij eerste snoek aan de haak.

Wil nog iedereen bedanken voor het gezellig samen zijn en in het bijzonder Francesco en Kees voor hun advies.
 

Eric

Details

Geschreven door: Otto Maitimu

Categorie: Verhalen Nederland

Gepubliceerd: 20 februari 2014

Op 18 januari jl heb ik meegedaan met een snoekdag georganiseerd door Vliegvisgroep The Leader. In de aanloop naar deze snoekdag ben ik gaan shoppen bij Ton Temming en heb ik de materialen aangeschaft om voor het eerst zelf vliegen te gaan binden. Op de bindavond voorafgaande aan het evenement heb ik als nieuweling eerst een tijdje de kat uit de boom gekeken om vervolgens met hulp van Kees van der Hulst mijn eerste streamer te binden.

Om 09:00u werd er verzameld bij De Engel in Houten en na de koffie werd ik ingedeeld bij Kees en Edward. Om te beginnen probeerden we ons geluk in een slootje naast een bedrijfspand vlakbij het Amsterdam-Rijn kanaal. Edward zag hier wel een aantal malen snoek aanvallen, maar ik heb niets gezien. Kees gaf nog een aantal nuttige tips ten aanzien van het werpen (niet eindeloos zwaaien) en om met één hooguit twee bewegingen de streamer te plaatsen.

Vervolgens gingen we een sloot parallel aan het A-R kanaal afvissen. Het werpen tussen de bomen langs de sloot met een min of meer horizontale armbeweging ging me redelijk goed af en ineens was daar een boeggolf en had ik voor het eerst van mijn leven een snoek aan de haak. De euforie van het moment zal ik nooit meer vergeten. Terwijl ik de lijn op spanning hield, kwam Kees aanlopen om de snoek met het schepnet te landen. Een mooi getekende snoek van ca 55 cm. Voor het onthaken liet Kees me de kieuwgreep zien en dat wilde ik graag nog even zelf herhalen om ook dit nooit meer te vergeten. In een tijdsbestek van drie kwartier ving ik daarna nog eens 2 snoeken van resp. 63 en 65 cm, wat mij de opmerking richting Kees ontlokte dat hij wel een beetje in de buurt moest blijven (om de snoek te kunnen landen, maar nu heb ik de smaak te pakken en de volgende keer zal ik zelf een schepnet meenemen). Bij de 2e snoek kwam deze uit het niets opduiken om de streamer te pakken en ook dat was fantastisch om te zien. Daarna heb ik nog een snoek verspeeld (niet genoeg spanning op de lijn gehouden) en zag ik nog een keer een snoek mijn streamer enkele meters volgen zonder hem te pakken.

Al met al vond ik het een geweldige ervaring om met een zelf gebonden streamer mijn eerste snoeken te vangen. Dank aan de organisatie om dit mogelijk te maken en aan Kees van der Hulst voor zijn geduld om een beginnend vliegvisser op weg te helpen.

Otto Maitimu