- Details
- Geschreven door: Simon Engwerda
- Categorie: Verhalen Buitenland
Dit jaar plannen we onze trip naar Duitsland eens in het najaar. Half oktober, het laatste weekend van het seizoen voordat de forellen een aantal maanden rust hebben. Opnieuw is de Lieser het riviertje dat we opzoeken. Nu niet met 4 man, want Jeroen en Randy slaan een editie over, maar enkel Kees en ik vertrekken naar Duitsland. Na een reis van een uurtje of 4 komen we rond 11 uur aan in Manderscheid waar de vergunningen alweer op ons liggen te wachten in het VVV-kantoor (gelukkig hebben we nog een geldige jaarvergunning, want die sturen ze sinds dit jaar niet meer per post, maar moet je persoonlijk in een gemeentehuis in Duitsland komen afhalen). Daarna kunnen we lekker aan het vissen. Eenmaal bij het water aangekomen zien we dat er nog minder water in de rivier staat dan vorig jaar. Niet zo gek, want ook hier, net als in Nederland, was de afgelopen zomer zeer droog. De zomer gaat ook nog eens naadloos over in een heerlijke Indian Summer, de temperaturen zijn dit weekend nog zeer aangenaam te noemen waarbij dagelijks de 20 graden gehaald wordt. Vooruit, in de schaduw van het dal voelt het iets koeler, maar een jas hebben we toch zeker niet nodig.
Opvallend is de doodse stilte die er hangt in het dal. Als we de eerste stappen het bos in hebben gezet en we weg zijn van de mensen horen we letterlijk helemaal niets meer, met uitzondering van de rustige kabbel van de Lieser. Ook de vogels lijken het voor gezien te hebben dit jaar.. Geen gefluit, getsjilp of wat dan ook; zelfs de rode wouw heeft zich nog niet getoond dit jaar. Gelukkig laat de ijsvogel zich nog wel even zien (en horen) en maakt dat veel goed. Het bos zelf ziet er wel fantastisch uit; de herfstkleuren doen zich nu gelden waardoor er een mooi kleurenpallet van groen, geel, rood en bruin ontstaat. Het is wel duidelijk dat de bomen zich op de winter aan het voorbereiden zijn en dat maakt het vissen meteen ook een stuk lastiger.. Doordat er veel blad van de bomen valt zijn er vooral in de diepere, traag stromende pools soms maar met moeite open stukken water te vinden; maar gelukkig heb je altijd de in- en uitstroom van de pools waar je wel terecht kan. We vissen vandaag de Burgenstrecke en de eerste vis van dit weekend is een onverwachte gast.. Een kleine vlagzalm (zo’n 15 a 20 cm) komt maar wat graag de sedge van Kees halen. Deze hadden we hier nog niet getroffen, al werd er wel gezegd dat ze te vangen zouden zijn. We vissen verder stroomafwaarts en komen zo ook de eerste kopvoorns tegen die tussen het blad de kleine insecten van het water plukken. Soms moeilijk zichtbaar, maar wel goed te vangen op een droge vlieg. Ook de voorns zijn aan de kleine kant (15 a 20 cm), maar het is en blijft leuk om de droge vlieg gepakt te zien worden. Formaat maakt dan eigenlijk niet zoveel uit. Rustig vissend en wandelend brengen we de dag door. Ik vis met een natte vlieg en Kees vist droog. Het lijkt voor de vangsten niet echt veel uit te maken. We vinden nog een pool waar een aantal grotere forellen zich verzameld hebben en vangen tussen de kleinere bruine ook een aantal 30+-ers.
Dit verrast ons, meestal is het maar een enkele vis die je in één pool vangt in het geval van bruine forellen, maar dit zal wel een clubje uitzetters zijn die nog bij elkaar vertoeven. Kees spot ook nog een grote kopvoorn, maar op het moment dat jij de vis ziet ben je meestal ook al gezien door de vis en laat deze zich even een tijdje niet meer zien. We weten deze mooie vis dan ook niet te haken het weekend. Op ons dooie gemak vissen we pool voor pool het riviertje af. De één vist en de ander kijkt toe. Gezellig om zo samen de visserij te beleven. Tegen een uur of 6 vertrekken we naar het huisje om daarna lekker te genieten van een welverdiende pizza (uiteraard i.c.m. een lekker groot glas Weizenbier) in het restaurantje aan het plein.
De volgende dag vissen we een lange dag, de Herrenaustrecke wordt in zijn geheel door ons bevist. We starten met een korte wandeling vanaf de parkeerplaats naar het begin van het traject om vanaf daar net als gisteren, weer om en om de pools te bevissen. Onderweg komen we langs een paar mooie uitzichtpunten en bekijken we de 2 burchten in de volle zon, omringd door niets dan kleurrijk bos. Vandaag vis ik ook meer droog, aangezien we vooral de kleinere forellen weten te vinden slaan we ook de kleine ondiepe pools niet over. Bijzonder hoe je in zo’n kleine pool toch een paar vissen van 15 – 25 cm kan vangen. Ook vandaag is het vooral bruine forel dat de klok slaat. Al word ik halverwege verrast door de aanblik van een aardige karper. We wandelen hoog langs de rivier en zien een heel kleine, diepe pool die vooral klein is omdat een grote boom zo’n 5 m. na de instroom de pool blokkeert. Het water stroomt hard en slaat tot schuim tegen de boom, echter de instroom van de pool wordt ook door een lange tak in de lengterichting geblokkeerd en maakt dat de pool (eigenlijk…) onbevisbaar is. Het ondiepe bijna stil staande deel aan onze zijde wordt op dat moment door de karper als foerageerplaats gebruikt. Echter ook nu blijkt weer dat op het moment dat ik de vis zie deze mij ook ziet en onder de tak door vertrekt het diepere deel van de pool in. Ik kan het toch niet laten om een poging te wagen, al weet ik dat wanneer ik de karper haak ik de pineut ben, maar wie weet.. 17/00 tippet; natte vlieg en met enkel de leader buiten het topoog laat ik de vlieg zakken in het schuim. Nog geen 2 seconden later gaat de hengel krom. Vis! Als het die karper maar niet is, schiet door mijn hoofd, maar ik voel al snel dat de gehaakte vis kleiner is.. De forel schiet onder de tak door en komt zo in het deel voor mijn voeten terecht.
Ik kan niets anders dan de korte splitcane aan de andere zijde van de tak met de top het water in steken en zo proberen om de vis weer terug dirigeren. En nu maar hopen dat hij niet denkt dat de uitweg over de tak is i.p.v. weer terug er onderdoor. Gelukkig gaat het goed, al weet de forel ook een 2e keer onder de tak door te vliegen, maar ook nu verweert de #3 bittervoorn zich zoals altijd kranig. Ok, nu nog over de tak zien te krijgen (die een cm of 4 boven het water uitsteekt) om de vis te kunnen landen. In een rustige beweging maak ik gebruik van de acrobatiek van de regenboog. Als deze in het oppervlak komt manoeuvreer ik hem over de tak waardoor het laatste deel van de dril zich voor mijn voeten af kan spelen. Niet lang daarna kan ik de vis landen in het kleine netje. Ongeveer 35 cm lang is deze regenboogforel; het blijkt 1 van de weinigen van deze editie te zijn, maar wat een memorabele dril was het!
Tegen de tijd dat we trek krijgen in de lunch is het al ruim halverwege de middag. Dat ontbijt met eieren en Schwartzwälder Schinken was een goede bodem voor de start van de dag. We vinden een open plekje waar we lekker in de zon van onze lunch genieten. Ondertussen zien we voor onze voeten de elritsen vechten om een plekje achter een mooie steen. Hierbij is het wel duidelijk dat de grootste van het stel (zo’n 8 cm lang) het meest in te brengen heeft en de rest verjaagt. Maar goed om te zien dat er zoveel jonge vis in de rivier zit, naast de elritsen veel jonge forellen en dus ook vlagzalm en kopvoorn. Je krijgt de indruk dat de populatie zich in deze rivier goed in stand kan houden. Dus misschien dat d e regenbogen de komende jaren niet meer uitgezet hoeven te worden. Na de lunch slaan we een stukje van de rivier over. We willen het laatste deel van de dag nog in het weiland vissen. Daar hebben we nog een paar mooie stekken en de afwisseling met wat open weiland na een dag in de bossen is ook niet zo gek. Rond een uurtje of 5 komen we bij een lange steile wand waar de rivier in een smal stroompje rustig langs kabbelt. Het is er max 50 cm diep en we zien her en der wat vis stijgen. Kees heeft er een aantal gevangen en laat mij de rest van het stroompje bevissen. Ook ik weet er een mooie dertiger vandaan te plukken en nog een aantal kleinere exemplaren voordat ik een plant haak en muurvast zit. Om de pool niet te verstoren neemt Kees het weer over. Bij de instroom aangekomen azen er meerdere forellen en al snel haakt Kees een forel van zo’n 25 cm. We verwachten hier eigenlijk alleen nog maar kleine vis aan te treffen. Bijna zijn we uitgevist in deze pool als opnieuw de droge vlieg gepakt wordt. Hangen! Tot ons beider genoegen maakt de vis een mooie run stroomafwaarts. Hij blijkt toch van behoorlijk formaat te zijn. Na een paar minuten is de vis uitgeraasd en komt deze naar het net. Een prachtig wild exemplaar van zo’n 40 cm wordt even uit het water getild voor een foto en daarna weer snel terug gezet. Als we langs de standplaats lopen om nog even de rest van het traject te bekijken is onze verbazing nog groter, er stond nog geen 30 cm water! Hij lag zich ongetwijfeld te laven aan alle elritsen die zich er ook verzameld hadden.
We wandelen nog langs de rivier op om de laatste 200 m te bekijken, waarna ze over gaat in een privé-deel en voor ons dus niet meer toegankelijk is. Maar het is voor ons ook wel genoeg geweest. We wandelen zo’n 3 km terug naar de auto om daar tegen 6-en weer aan te komen. Snel even omkleden en weer naar die Italiaan, want het Weizenbier en de pizza’s wachten weer op ons! De getatoeëerde gastvrouw vraagt geïnteresseerd naar onze vangsten en na het eten krijgen we nog een lekkere, brandende, Sambuca van het huis. Cheers! Terug in het huisje kijken we naar Nederland – Duitsland voor de Nations League. Grappig dat net nu Duitsland weer eens verslagen wordt..
Dan alweer de laatste dag. Opnieuw vissen we de Burgenstrecke en ook nu laat de mooie kopvoorn zich weer zien. Nu spot ik de vis, maar de vis mij helaas ook… Ongelooflijk hoe schuw ze zijn zodra ze groter worden. We vermaken ons in de ochtend in de eerste paar 100 meter van het traject. Droge vlieg (een grote sedge maar weer bij gebrek aan ook maar enige vorm van een hatch) en veel kleine forellen vangen. Soms verbazen we ons over de diepe pools waar toch echt vis tegen het kantje zou moeten staan maar door ons niet gevonden wordt (op zo’n moment zou je toch bijna een verzwaarde wooly bugger door de pool willen trekken om te checken of er nu echt geen vis ligt), maar dat blijft ook de charme van het onverzwaarde vissen op dit veelzijdige riviertje. De diepe pools geven hun geheimen slechts sporadisch prijs. Net na het middaguur vinden we het genoeg en vertrekken weer richting huis. En wonder boven wonder.. We kunnen zonder file doorrijden! Nog gezellig napratend over het geslaagde weekend zijn we tegen de avond weer thuis. Het eind van het salmoniden seizoen met weer een verscheidenheid aan vis. Nu is het weer tijd om ons te richten op de groenjassen van de polder!
- Details
- Geschreven door: Dirk Schmidt
- Categorie: Verhalen Buitenland
Al jaren ga ik met drie vrienden een weekend vissen. Meestal gaan we naar de Duitse Eifel of Sauerland. Omdat we jarenlang op dezelfde stekken hebben gevist, wilden we wel eens wat anders en zijn in het voorjaar van 2018 naar het Zwarte Woud gegaan. Na wat zoeken konden we vergunningen reserveren op twee plaatsen aan de rivier de Murg.
Het Zwarte Woud is een stukje verder rijden dan Sauerland. Kostbare tijd die ten koste gaat van het vissen. Maar voor de langere reis krijg je ook een mooier viswater terug. Tenmiste, als je te juiste plek uit kiest. Op de donderdag vertrokken we. Onderweg naar onze eindbestemming deden we onze eerste vis stek aan. De vergunning was 20 euro per dag. Voor dat bedrag krijg je dan ook… niks. Weggegooid geld.
Op vrijdag en zaterdag hebben we op een stuk gevist waar we 40 euro per dag moesten aftikken. Daarvoor kregen we dan ook een heel lang en mooi stuk om te vissen. De visstand was ook top.
Op een nieuw water vissen betekent voor mij ook altijd even zoeken waar de vis zit en veel lopen om te kijken wat het water zoal te bieden heeft. De vangsten zijn daardoor niet perse hoog. Maar genoten heb ik. Op zaterdag ving ik zes bruine forellen en één regenboog. Daarnaast had ik nog een vijf tal lossers. Er werd weinig aan het oppervlak geaasd, dus de vangst op de droge vlieg bleef beperkt tot één vis.
De zaterdag ging al weer een stukje beter. Ik viste onder een mooie grote poel onder een voetgangersbrug in het dorp. In een paar uur tijd werkte ik de poel van achteren naar voren door. Daarbij bewoog ik me heel rustig om geen vis te verjagen. Ook hier vooral met de nymph aan de slag. Meer dan twee vissen mocht ik niet haken op de droge vlieg. Gelukkig waren het wel top ervaringen. In het heldere water kon ik de stijgende vissen zien staan en daardoor gericht aanwerpen met mijn kleine cdc-shuttlecock. Beide vissen kon ik ook zien stijgen nog voor hun neus door de water spiegel brak om mijn vlieg naar binnen te zuigen. Wat een prachtig gezicht! Het waren flinke vissen van 40+ centimeter. De andere 12 vissen die ik in deze poel ving waren op de nymph. Ook hier zaten flinke vissen tussen. Al met al twee mooie dagen aan de Murg beleefd. Een plek om nog eens terug te keren.
- Details
- Geschreven door: Kees van der Hulst
- Categorie: Verhalen Buitenland
Met elk zuchtje wind leek het of het sneeuwde, kleine vlokjes beukenblad en dikke vlokken esdoorn die sommige pools onbevisbaar maakten omdat je kunstvlieg nergens op water kon landen.
We zouden met zijn drieën gaan maar Randy meldde af en neef Simon en ik besloten om dit laatste weekeinde van het forelseizoen niet te willen missen. Dit riviertje in de Vulkaan-Eiffel nabij Manderscheid lag ons wel, het droge weer van de laatste tijd voorspelde een lage waterstand, een vakantiewoning was snel gevonden en de dagvergunning was met 15 euro goedkoop te noemen.
Vorig jaar was de waterstand ook laag maar daarbij de waterkwaliteit matig, veel schuimvlokken. Nu zag alles er aantrekkelijker uit, ondanks de lage waterstand. De vangst was vorig jaar erg goed te noemen dus de verwachting was hoog.
De vergunning haal je op het toeristenkantoor, vooraf bestellen want er zijn er maar 6 per dag te vergeven, en overnachten in de regio is verplicht.
We starten op de Burchenstrecke net buiten het dorp en vissen eerst stroomaf in de kloof met hoog boven ons de beide burcht-ruïnes. We vangen een vlagzalmpje, een forel en een kopvoorntje, meer niet en verlaten de kloof stroomop naar het bos. Naast de toernooiweide heeft de grote kopvoorn ons weer eerder in de gaten dan wij hem en kalm verdwijnt hij in de diepe geul aan de overzijde. De forel in de geul wil wel stijgen naar een droge vlieg.
Je mag op dit deel van de rivier ook alleen maar droog en nat, onverzwaard vissen, dus geen lood en goudkoppen!
Al snel vinden we een groep uitzetters, beekforellen van rond de 30 cm die een beetje doelloos rondjes zwemmen in een poel en een voor een stijgen naar onze droge vliegen. Ach, even is wel leuk.
We vissen korte splitcanehengeltjes, 1,80 á 2.00 m en 20/00 tippet want de takken hangen hier laag! En dan nog vis je vaak op je hurken of geknield. Daar tegenover staat dat de rivier buiten de pools erg ondiep is en dus makkelijk over te steken. De pools zijn max. 1.20 m diep en hebben steevast een steile rostwand met grillige nissen. En daar vind je de echte bewoners van deze rivier!! De wilde beekforellen van +/- 20-25 cm die strak tegen deze wanden aanliggen en stijgen, en je droge vlieg moet ook strak tegen wand vallen anders is er geen interesse.
Heerlijk ontspannen vissen we samen de pools af. Dit kleine, lieve riviertje oogt zo kalm, maar bij zware regenbuien staat er zomaar 1.5 meter méér water, en de vele grote bomen en wortelkluiten en ook complete logjams in de bedding getuigen van de enorme, vernietigende kracht van een z.g. flashflood. Onder één zo’n logjam is een diep gat gespoeld en Simon spot zowaar een karper die net als de kopvoorn de veilige diepte opzoekt. Daar moet natuurlijk een onverzwaarde woolybugger achteraan die prompt gegrepen wordt door een regenboogforel. Lekker spannend in die takkenwirwar, maar de vis komt binnen.
Op dag 2 gaan we naar de Herrenaustrecke, meer stroomop, deels in het bos en deels in het weiland gelegen. Het verhaal is bekend, bij het naderen van de volgende pool vluchten de eerste forellen stroomop, niet te vangen zo alert als ze zijn, die wilde rakkers, maar verderop in de pool vangen we om beurten onze visjes. Niet spectaculair, maar wel leuk. En vaak moeilijk, veel vliegen in de bomen!
In het weiland ligt een steile oever met onderlangs een 20 meter lange geul. 30-50 cm diep maar om de paar meter stijgt een forel naar onze sedges. Aan de kop van de geul jaagt een betere forel op elritsen en zowaar gaat ie ook voor een sedge. Op hoge snelheid passeert de vis ons om even later in het net te eindigen.
De beste vis van het weekeinde is een 35 cm lange beekforel , wild als wild kan zijn. Een plaatje!
En toch verjagen we een nog betere vis aan het eind van de Herrenaustrecke. Kopvoorn? Of toch ook beekforel.
Op dag 3 nogmaals de Burchenstrecke en wederom vertrekt de grote kopvoorn naast de toernooiweide op tijd naar de diepte! Altijd wakker!
De herfst doet definitief zijn intrede als opnieuw een pool vol blad waait, om 14.00 is het tijd voor de terugreis.
- Details
- Geschreven door: Jan
- Categorie: Verhalen Buitenland
Een week geleden ben ik samen met mijn vismaat (die wij verder Theo zullen noemen ;-) wezen vissen in Densborn Duitsland. Ook daar aanwezig was Ton M. een gewaardeerd collega visser.
Op woensdag kwamen wij bij het gasthaus aan rond 11.00uur en omdat de waardin op dinsdag, een drukke nationale feestdag veel gasten van versnaperingen had voorzien was het haar tijd voor een rustdag.
Mede om die reden zijn wij na onze bagage op de kamers te hebben gedeponeerd direct maar gaan vissen. (ja, lieve vrienden, het was even doorwerken) Onze meegebrachte lunch pakketjes werden aan de waterkant genuttigd tijdens het “lezen” van het water.
Dat klinkt toch best wel professioneel. Toch?
Enfin, Theo en ik besloten de droge vlieg te presenteren en Ton had zijn nimph hengeltje al opgetuigd. Hetgeen hem uitsluitend windeieren opleverde. De balans van die middag was ruim 30 forellen voor de droge vlieg en een schamele 3 stuks voor de nimph.
We hebben het diner genuttigd in een naburig dorp vanwege de uitgestelde urlaub van onze hostes en zijn uitgeput maar voldaan (de meeste tenminste) onder de wol gegaan.
Op donderdag, na een goed verzorgd en uitgebreid ontbijt gingen we ditmaal alle drie met de droge vlieg op pad om te ontdekken dat de wind die woensdag uit het noorden kwam, nu 180 graden gedraaid en nu uit het zuiden waaide Het gevolg hiervan (volgens mij) was dat wij met z’n drieen slechts een tiental vissen hebben verschalkt. Best wel deprimerend maar de hamburger bij de lunch, en de schnitsel samen met de nodige biertjes bij het diner maakten een hoop goed.
Vrijdag weer een uitstekend ontbijt en een ontnuchtering in de Kyll. Zelfde wind en zelfde vangsten.
Totdat Ton besloot weer te gaan nimphen. In eerste instantie viel het nog tegen maar toen zijn nimphen in het midden van de ter plekke snelle stroom geraakten werden er toch in zeer korte tijd een stuk of 10 beste forelletjes gevangen.
Op dat moment heb ik besloten om in de toekomst ook maar zo’n hengeltje op te tuigen.
Al is het alleen maar om de frustratie van 2 slechte vangdagen kwijt te raken.
Al met al een zonnige, gezellige vistrip.
Met dank aan Theo en Ton.
Ik wens jullie strakke lijnen……….Jan Hap
- Details
- Geschreven door: Marco Ippel
- Categorie: Verhalen Buitenland
Italië heeft de pech dat je er eerst dik duizend kilometer voor moet afleggen eer je er bent. En
dan zit je nog maar aan het begin, in de Alpen of de zuidelijke uitlopers ervan. De hele rest
van die laars strekt zich dan nog een handvol dagenlang rijden voor je uit, tenminste, als je,
zoals ik, met een caravannetje op stap bent en eigenlijk niet meer dan 300 – 400 km op een
dag wilt tuffen. En soms zelfs dat niet eens, want ook het doorkruisen van een land moet als
vakantie aanvoelen.
Ik heb in een joviale bui maar eens voorgesteld dat we het land maar eens stuivertje moesten
laten wisselen met Frankrijk. Daar ben je immers al na 3 uur rijden. Maar ja, als zulke dingen
gaan kunnen is het einde natuurlijk zoek. We doen het dus maar met zoals het nu is.
Dit voorjaar trok ik met mijn vrouw in mei en juni een goeie twee weken door het land, en
ervoor en erna door Frankrijk, voor de rest van de reis heen en terug. Het was voor ons de
eerste keer daar met de caravan, en het zal er wel niet bij blijven. Alleen zullen we dan wat
ruimer tijd plannen voor reis en verblijf.
Als je er wat wil vliegvissen: Tip van Francesco: de Italiaanse website www.pipam.org biedt
op ‘dove pescare’ per regio heel wat aanknopingspunten. Verder vind je er allerlei
wetenswaardigs over de visserij, binden en zo.
Wij zouden ons beperken tot Piemonte en Ligurië, maar ook dat bood al gelegenheden te
over. Nou alleen de tijd nog, en dat bleek toch wat krap. Reizen, kamperen, verkassen,
toeristisch doen, wijnproeverijtje, proeverijtje grappa, een dagje de Giro aflopen, wat fietsen,
kurketrekkermuseum bezoeken, lekker luieren …. Nou mensen, de tijd vliegt en eer je het
door hebt zit de halve vakantie er al op, zonder visserij! Waarvan akte.
Onze eerste camping was vlakbij Barolo, van de wijnen, en in de buurt stroomt daar de
Tànaro. Hoewel het er zeker niet verkeerd uitzag, kwam ik niet aan vissen toe. De volgende
camping zou ergens meer in de bergen richting Frankrijk zijn, tussen San Remo en
Ventemiglia, en gedurende de rit naar een bergpas kruisten we herhaaldelijk weer die Tànaro,
die, naarmate we hoger in de bergen kwamen, steeds meer een snelstromende bergbeek werd.
Maar ja, we waren nu op pad …, dus geen tijd voor een visstopje.
Bij de camping aangekomen bleek dat we niet het terrein op konden komen, alles was te smal
en te bochtig. Terug maar weer, en vanwege de weerberichten ook weer terug Italië in, een
paar uur rijden naar een camping in gegarandeerd goed weer. Wij zijn nu eenmaal
mooiweercampeerders. De nuchtere Hollander zou ons glad gek noemen, met al dat
gekriskras, maar dit is nu eenmaal ons soort toerisme. We reden die dag zeker 6 uur voor een
afstand van camping 1 naar camping 2 van hooguit anderhalf uurtje. Maar ja, we hadden toch
wel mooi die bergpas gedaan, in een aaneenrijging van de mooiste ansichtkaartenuitzichten.
Maar op de camping Tenuta Squaneto, hemelsbreed op 30 kilometer van de Middellandse
Zee, en toch in goed heuvelend land op de overgang van Alpen naar Apennijnen, daar zou
alles anders worden. Er stroomt namelijk een beekjelangs, met van alles wat des beeks is.
Helaas kwam ik er na flink wat verkennen, over enkele kilometers, wel achter dat het
overwegend te ondiep was. Voor meer water moest je elders zijn, verder stroomafwaarts.
Maar er was wel een poeltje, vlak bij onze kampeerplek.
Eerst de lieslaarzen maar eens uitproberen, met al die ervaring van ondiepte in het
achterhoofd. Helaas: het water liep bij die poel vanaf de oevers overal vrij stijl af, dus daar
was eerder de waadbroek nodig. Maar ja, om nou weerterug te gaan en me helemaal om te
jurken …. Het was toch vooral maar een aardigheidje, nietwaar?
Ik dus ietwat omzichtig schuifelen en positie zoeken om te kunnen werpen. Het stille water en
de begroeiing maakten dat niet gemakkelijk. Ondertussen zag ik in het water een hele aardige
forel kruisen. Dat was de grote, en er waren ook nog wat kleinere, en een paar handenvol
postzegels. Die grote werd natuurlijk mijn doel. Pheasant tail. Kleiner. Red Tag. Verzwaard.
Sedges. Parachutes. Palmers. Fantasiekleuren. Uiteindelijk krijg ik een postzegel aan de haak,
gepakt in de schub! Ik besloot het voor gezien te houden. En de volgende dag zou ik met de
waadbroek betere kansen voor mezelf scheppen. Maar ook toen was het zo steil en diep, dat ik
tot aan mijn borst waadde, en mijn rugtasje water maakte. Dat belette me niet om te pogen te
vissen.
Kijk maar eens naar de foto, zo stond ik met de hengel vlak boven de waterspiegel.
Maar geen kans om bij die rots aan de rechterkant te komen of die te benaderen, om te
werpen, terwijl juist daar die grote forel vaak heen trok. Deze foto, hoe mooi ik hem ook blijf
vinden, zal de immer de foto blijven van de onvervulde belofte.