Een paar keer per jaar gaan Ruud, Don en ik gezamenlijk op pad om de snoek te belagen, meestal ergens in een polder, maar dit keer komt Ruud met het idee om vanuit de bellyboat te gaan vissen. Ik vraag voorzichtig of dat wel met de vliegenlat moet gaan gebeuren.. Ik zie het al helemaal voor me; mooie backcast gemaakt; klaar om de streamer strak tegen een rietkraag te plaatsen en zo met de voorwaartse worp ineens vast zitten, maar niet in een boom (voor de verandering), maar in die grote band die ervoor bedoeld is om je al drijvend op, in plaats van in, het water te houden… En dat in het koude najaar (begin november) met nog geen 10 graden watertemperatuur… Nee dank je; dan toch liever met de spinhengel! Maar Ruud is zeer resoluut: “ komt niks van in, jij stroper.”

Gewoon met een dikke streamer en een vliegenhengel. Nou ja, ik heb vaker succesverhalen gehoord over vliegvissen vanuit een bellyboat dus ach... Laten we het maar proberen, en anders is het een korte visdag… Van Randy leen ik een bellyboat met bijbehorende flippers; een laatste check of alles in orde is en we kunnen op pad.

Het watertje dat we gaan bevissen is een klein, maar diep zandwingat aan het Oortjespad te Kamerik, dat wordt dus zinklijnenwerk. De Teeny T-200 blijkt behoorlijk ontoereikend te zijn, maar zwaarder heb ik niet aangezien ik eigenlijk nooit diep water bevis. De plas blijkt in het midden zo’n 20 à 25 meter diep te zijn en op die diepte komen we nooit met onze vliegenlijnen. Dus dan maar het focus op de ondieptes richting de oever.

Gelukkig is ¾ van de plas omgeven door een aardig dichte bebossing, anders zou je je maar knap lullig voelen in zo’n bellyboat als je vanaf de oever hetzelfde water ook kan bevissen.. Een collega karpervisser weet ons nog te vertellen dat deze plas vol zit met meerval, een vis die inmiddels in het wat koudere water minder actief is en de karpervissers daarom niet ‘lastig valt’ als bijvangst. Exemplaren van ruim over de anderhalve meter zijn er geen uitzondering. In de warme maanden schijnen de jonge meervalletjes ook veelvuldig vanaf de lange steiger gevangen te worden met een stuk kunstaas en wie weet lukt dat ook wel met een streamer, misschien iets voor het komende voorjaar. Inmiddels hebben we allemaal ons waadpak aan en begeven we ons naar de steiger. De tewaterlating verloopt soepel, we gaan met onze vinnen gewoon het trapje af en stappen zo de bellyboat in. Niet misstappen, want je hebt meteen een paar meter water onder je.. Eenmaal in de boot verbaas ik me over het comfort en voorzichtig laat ik de streamer te water, klaar makend voor de eerste cast.

Het miegelt van de witvis in het oppervlak, dus we verwachten ook roofvis hier aan te treffen.. Op hoop van zegen! Eerst maar wat sidecasts zo ver mogelijk bij de bellyboat vandaan. Ok, dit gaat goed, langzaam maar zeker krijg ik er meer vertrouwen in en durf de worpen ook verticaler te gaan maken. Meer lengte.. Check.. Meer snelheid.. Check.. Het duurt niet lang of het is net alsof je vanaf de kant je worpen maakt, maar dan vanuit een heerlijke luie stoel.

Don en Ruud zijn ook al lekker bezig zie ik en het zonnetje maakt het verblijf op het water zelfs qua temperatuur enigszins aangenaam. De school met witvis wordt door ons goed belaagd, maar helaas treffen we hier geen rovers aan. Dan maar naar de overzijde om daar eens het struikgewas uit de gaan vissen. Nu ben je toch echt in het voordeel vanuit een bootje.. Je bevist water waar waarschijnlijk niet veel vissers bij kunnen komen. Secuur vissen we de kantjes uit en het is Don die als eerste een vis weet te haken, een mooi getekende snoek van achter in de 60 cm kan na een korte dril even poseren en weer vlug gaan zwemmen. Dat geeft de burger moed!

We vissen gestaag verder en als we driekwart rond zijn wordt het tijd voor warme soep en worst.. Het koude water heeft inmiddels ook wat vat op ons gekregen en dan met name op de blaas die nodig geleegd moet worden. Een korte stop op de kant en daarna vissen we het laatste deel van de plas. Dit deel is vanaf de steiger ook goed te bevissen, maar aangezien we toch al in het water liggen blijven we lekker zittend en peddelend onze weg vervolgen. Stijf onder de kant treffen we een aantal jagende snoeken. Scholen witvis spatten uiteen, maar wat we ook proberen onze streamers worden compleet genegeerd. Daarmee besluiten we dat het genoeg is hier. De plas rond gevist, 1 vis gevangen en verder geen enkele reactie op onze streamers, nog een rondje lijkt dus weinig zinvol. Na wat acrobatiek onder, op en rond de steiger weten we alle drie veilig en wel weer uit het water te komen, we krijgen hierbij wat assistentie van een tweetal meervalvissers en zelf fanatiek bellyboaters. Echter vandaag gaan ze met zware stokken vanaf de steiger aan de slag..

Het is inmiddels een uurtje of 1 en Ruud weet nog een mooie wetering in de buurt. Het blijkt de Geer te zijn bij de Dooijersluis.. Een stek waar we met de club al eens een ochtend hebben doorgebracht.. Ditmaal bevissen we het deel van het water dat omgeven is door rietkragen en vanaf de kant dus ook niet goed bevist kan worden. Don en ik varen naast elkaar en Ruud een 30 tal meters achter ons. Vanuit de bellyboat vis je in principe niet in de vaarrichting, dit vanwege de voortstuwing met de vinnen. We komen dus eerst over onze stekken gevaren voordat we de streamer hier langs laten gaan. Echter dit blijkt niet een probleem te zijn, ook niet in het relatief ondiepe water, want kort nadat we de T-splitsing zijn gepasseerd en linksaf het kanaal in zijn gedobberd buigt de hengel van Don tot diep in het handvat door. Een zware vis blijft dicht bij de bodem hangen en laat zich nauwelijks sturen. Stug zwemt ze in de diepte bij ons vandaan en Don heeft nog weinig in te brengen.. Dan na een seconde of 10 schiet de vis los.. Waarschijnlijk had ze alleen maar de kaken stijf op elkaar en de streamer daartussen geklemd. Echt zonde, want deze vis had ik graag even willen bekijken.. We vissen rustig door, wetende dat deze dame waarschijnlijk niet nogmaals zal komen, maar wie weet. Ruud komt er nog langs en op de terugweg zullen we de stek ook zeker nog even extra bevissen. Na ruim een uur is het tijd om om te keren en dezelfde weg terug te varen. Uiteraard al vissend. Het werpen met de vliegenlat vanuit de bellyboat gaat inmiddels vanzelf; backcast wel hoog genoeg maken om niet in contact te komen met het water achter je, maar de angst om de eigen boot te haken is wel verdwenen.

We vissen weer terug tot aan de sluis; de grote kom met stromend water krijgt nog wat extra aandacht, maar helaas we weten geen vis meer te vinden. De dag wordt afgesloten met een kleine barbecue en een biertje. Leuke dag zo vanuit de bellyboat, een relaxte manier van vissen en uiteindelijk ook makkelijker dan gedacht…

Een week geleden ben ik samen met mijn vismaat (die wij verder Theo zullen noemen ;-) wezen vissen in Densborn Duitsland. Ook daar aanwezig was Ton M. een gewaardeerd collega visser.

Op woensdag kwamen wij bij het gasthaus aan rond 11.00uur en omdat de waardin op dinsdag, een drukke nationale feestdag veel gasten van versnaperingen had voorzien was het haar tijd voor een rustdag.

Mede om die reden zijn wij na onze bagage op de kamers te hebben gedeponeerd direct maar gaan vissen. (ja, lieve vrienden, het was even doorwerken) Onze meegebrachte lunch pakketjes werden aan de waterkant genuttigd tijdens het “lezen” van het water.

Dat klinkt toch best wel professioneel. Toch?

Enfin, Theo en ik besloten de droge vlieg te presenteren en Ton had zijn nimph hengeltje al opgetuigd. Hetgeen hem uitsluitend windeieren opleverde. De balans van die middag was ruim 30 forellen voor de droge vlieg en een schamele 3 stuks voor de nimph.

We hebben het diner genuttigd in een naburig dorp vanwege de uitgestelde urlaub van onze hostes en zijn uitgeput maar voldaan (de meeste tenminste) onder de wol gegaan.

Op donderdag, na een goed verzorgd en uitgebreid ontbijt gingen we ditmaal alle drie met de droge vlieg op pad om te ontdekken dat de wind die woensdag uit het noorden kwam, nu 180 graden gedraaid en nu uit het zuiden waaide Het gevolg hiervan (volgens mij) was dat wij met z’n drieen slechts een tiental vissen hebben verschalkt. Best wel deprimerend maar de hamburger bij de lunch, en de schnitsel samen met de nodige biertjes bij het diner maakten een hoop goed.

Vrijdag weer een uitstekend ontbijt en een ontnuchtering in de Kyll. Zelfde wind en zelfde vangsten.

Totdat Ton besloot weer te gaan nimphen. In eerste instantie viel het nog tegen maar toen zijn nimphen in het midden van de ter plekke snelle stroom geraakten werden er toch in zeer korte tijd een stuk of 10 beste forelletjes gevangen.

Op dat moment heb ik besloten om in de toekomst ook maar zo’n hengeltje op te tuigen.

Al is het alleen maar om de frustratie van 2 slechte vangdagen kwijt te raken.

Al met al een zonnige, gezellige vistrip.

Met dank aan Theo en Ton.

Ik wens jullie strakke lijnen……….Jan Hap

Tien jaar geleden begon Tim er al over of ik mee ging zeeforellen op Funen. Maar ja, tijd en budget voor dit soort uitjes is altijd beperkt en de zalmen en forellen in Canada, Rusland, Oostenrijk wonnen….  En dus kwam er niets van tot voorjaar 2017. Gerard Mathijsen wilde ook mee en die had me inmiddels behoorlijk geïnfecteerd met zeebaarzen en vliegvissen op zout water.

De verwachting en voorbereiding vooraf zijn vaak even leuk als de trip zelf en ook dit keer werd er oeverloos heen en weer gemaild, gewapd en gebepd over vliegen lijnen hengels en beste periode. We prikten de laatste week van april, volgens Tim heel goed voor zeeforel en nog geen geep om je vliegen te verruïneren. Nou leek mij een zooitje geep wel aardig voor de afwisseling, maar volgens zeggen zou je “die krengen al na een middag beu zijn”. Je snapt dat mijn verwachting naar die heilige zeeforellen steeg en mijn voorraad Pattegrisen, mysis, Juletra’s en hoe die andere Deense creaties mogen heten groeide navenant tijdens de voorafgaande winter.

Maar toen kwamen de onheilsberichten: in maart was er een algenexplosie en daar houden zeeforellen niet van, maar nog tijd zat geen paniek. Kort daarna zakte de temperatuur naar winterse waarden en April was vies koud en winderig. De vangstmeldingen waren dramatisch. Gidsen op Funen zijn net als hun collega’s in Canada: “You should have been here last week”… Die Denen zijn creatief en bedachten een nieuwe variant: “Mei is het nieuwe April” ???????? O, dus dan is April dus logischerwijze het nieuwe Maart en dan gaan we dus kou lijden en geen moer vangen? Maar wat doe je als je onderkomen en week verlof al hebt geregeld, we gaan en het wordt vast een succes, toch…..

Met twee uitpuilende auto’s vertrokken we tenslotte in het holst van de nacht (want dan kun je alvast een middagje vissen). Tims auto had wat probleempjes met koelwaterlekkage maar dat mocht de pret niet drukken en we hadden een heel voorspoedige reis. Het huisje was lekker ruim en als senior (62 ten opzichte van 40 en 50) werd mij de grootste kamer gegund. Om 14 uur waren we klaar om de zee in te waden.

Het was koud (8 graden) en het waaide hard kracht 5. Maar Tim bracht ons naar een goede stek, Toro, waar je altijd wel een plekkie met luwte of rugwind kunt vinden. En we kregen volgers en aanbeten, weliswaar nog geen gelande vis, maar ze waren er duidelijk wel. Pfoe, best een opluchting!

Volgende dag even informeren bij de vliegvisshop in Odense. Daar was de stemming licht bedrukt. Slechte vangsten en slechts één Zweed was tevreden met de afgelopen week met tien zeeforellen. We werden naar de lijzijde van het eiland verwezen en daar zag ik het wel zitten. Mooie groene bosomgeving en gemengde bodem waar goed te waden viel, dacht ik, maar toen zwom ik dus al. Terwijl mijn spullen hingen te drogen, vingen Tim en Gerard de eerste zeeforellen en nog mooie ook. Dus snel weer vissen en zowaar een zeeforel(letje) vond mijn pattegrisen de moeite waard.

Op weg naar het huisje bleek dat Tims radiateur wel erg lek geworden was, we overwogen zelfs of we er in zouden kunnen pissen als het koelmiddel en water op waren, maar gelukkig kwamen we rijdend aan bij ons vissershol. Want het was inderdaad al aardig sfeervol thuis geworden met al die waadpakken, bellyboaten, fileerspullen en lege bierflessen. Gerard speelde voor Jamie Oliver en had voor twee weken pasta bij zich. Nog een flinke bodem uit de fles whisky als toetje en dag 2 was alweer over. Nog maar vijf te gaan.

Goede visvakanties openbaren zich bij mij altijd op dag 3. Als je dan niet meer op je telefoon of horloge kijkt en het idee hebt dat je eindeloos kunt doorvissen en met “tijd kunt morsen” is het een topper. En bingo: op Funen kan dat. Ook geen gedrang om een goede stek te veroveren zoals dat in Canada de laatste jaren steeds meer voorkomt, heb je de hoofdprijs betaald en moet je nog gaan lopen ellebogen en stressen in zo’n prachtig stukje natuur.

Funen is geweldig! Kom je toevallig eens een paar vissers op een topstek tegen, dan ga je gewoon die kilometers kust aan de andere zijde proberen. En de natuur is fantastisch, zelden zo van de zingende leeuweriken genoten als op onze favostek in Toro. Tim vertelde nog van de bruinvissen die je hier vaak kunt spotten, maar die vonden het zeker ook nog wat koud.

De vangsten begonnen ook te verbeteren. Gerard ving zelfs nog een prachtexemplaar van 62 cm en we kregen alle drie vijftigers op de kant. Dat was vooral te danken aan het gidswerk van Tim, die man kent de stekken hier verdomd goed en daar heeft hij ook heel wat vakantietijd in gestopt in het verleden. Ik keek een dagje “de kunst af” bij Tim en hij heeft een hele efficiënte aanpak ontwikkeld. Heel veel lopen, zoeken en snel door het water gaan totdat je aanbeten krijgt en dan inzoomen en het water afmillimeteren. Zeeforel trekt snel rond en zo kan het gebeuren dat je uren geen aanbeten krijgt en dan opeens een “double header” krijgt. Ik haakte een mooie vijftiger op mijn dropper vlieg en die sprong als een steelhead wild rond. En opeens werd hij rustiger en zag ik twee visschimmen:  een kleinere forel had de eronder bungelende Pattegrisen gegrepen! Het kan af en toe ook heel taai zijn. Sta je na een dag blanken te overwegen wat je hier aan het doen bent, dreunt er een mooie op. Dat geeft vrijwel dezelfde kick als een dikke canadese zalm haken na een paar slappe dagen.

Het was een fantastische visvakantie. De Denen zijn goed bezig met het verbeteren van de  visserij en het lijkt alleen maar beter te worden in de toekomst. En toch is het allemaal zeer betaalbaar en er is oeverloos ruimte en rust.  Je moet er niet naartoe gaan om tientallen forellen te vangen, maar als je eindeloos wilt dwalen langs prachtige kusten en je vis graag wilt “verdienen”, dan is Funen de plek.

Voor mij de start van een goede traditie.

Bij The leader organiseren we elke maand een gezamenlijke visdag. Op 22 oktober was het eerste uitje van dit seizoen. We waren met een aardige club van 12 (?) man naar Reeuwijk gereden om met de streamer op snoek te vissen. Dat er snoek zit in Reeuwijk weten we van vorig seizoen, toen we met de club twee keer naar het recreatiegebeid zijn gegaan. Of de snoek ook nu zo vroeg in ‘t seizoen al los zouden zijn, was natuurlijk de vraag. 

Ik had een vismaatje Joris meegenomen van buiten de club. Hij doet wel aan vliegvissen, maar had nog nooit met de streamer op snoek gevist. Ik leende hem mijn #8 hengel en een EP streamer in de smaak baars. Omdat ik me had vergist is de tijd waren Joris en ik een uur te vroeg aanwezig. Het was koud en mistig. De rijp stond op het gras. Dat is niet prettig aan de vingers, maar de kou gaf mij goede hoop om snoek te vangen. Handschoenen aan en starten maar!

In de eerste sloot waar ik begon werd ik na een kwartier verrast door een mooi schot van een snoek. Ik zag een boeggolf een meter door het water gaan en een kolk op de plek van mijn streamer. Prachtig! Hoge hartslag, aanslaan en hangen! Het was een aardige vis van dik in de 70 centimeter en een enorm brede bek. Het verrast me toch elke keer weer hoe een grote streamer van 20 cm volledig verdwijnt in zo'n bek. Ondanks de weerhaakloze haak was het even priegelen om de snoek te bevrijden. Volgende keer neem ik toch een stevigere tang mee en een knipper om de leader door te snijden zodat ik de streamer door de kieuwen heen naar achteren kan halen.
Mijn tip: zorg voor goed onthakingsmateriaal zodat je de snoek niet onnodig beschadigt.

Inmiddels waren de overige Leaders gearriveerd en stonden her en der verspreid mannen met de lat te zwiepen. Wat een mooi gezicht en met een doorbrekende zon was de temperatuur al snel een stuk aangenamer dan eerder in de ochtend.

Joris en ik viste de sloot verder af zonder succes. Na een praatje met een wandelaar die aanraadde in de vaart langs de plas te gaan vissen hebben wij ons verplaatst naar de geadviseerde plek. Het was even lopen, maar dan kom je uit op een stuk waar minder riet langs de vaart staat. Om de 50 meter komen er dwars sloten op de  vaart uit. Dat zijn uiteraard aantrekkelijke stekken om te bevissen. Al vrij snel haakte Joris zijn eerste snoek op de streamer. Geen kanjer, maar toch leuk om een vis op de streamer te vangen. Niet lang daarna miste hij een snoek drie keer waarbij de snoek één keer de streamer  in zijn bek heeft gehad, maar na drie seconden toch losschoot.

Ik viste een aantal koppen van dwars sloten waaiervormig af en was bijna aan het einde van het rietvrije stuk vaart beland. Na de laatste slootkop goed uitgekamd te hebben, wierp ik nog maar eens dwars over de vaart. Ik zag de licht gekleurde streamer duidelijk door het water gaan. En ineens zag ik een snoek onder mijn streamer draaien maar niet happen. Mijn hart bonkte nu in mijn keel. Nog een keer werpen over dezelfde plek heen. Strip, strip, strip, HANGEN! Deze keer hapte de snoek wel toe. Het bleek geen kanjer te zijn met een lengte van ongeveer 50 centimeter, maar ik was erg blij met de vangst.

Omdat we nu het gehele bevisbare gedeelte van de vaart hadden afgevist liepen we terug naar het begin. Joris probeerde nog even het plekje waar hij een snoek drie keer gemist had. Ook nu weer viel de snoek de streamer aan, maar bleef de eerste twee keer niet hangen. Uiteindelijk bij de derde aanval was het raak en bleek de snoek stevig gehaakt te zijn. Een mooie snoek van tegen de 70 centimeter en Joris als een kind zo gelukkig.

We liepen terug naar de parkeergarage voor de gezamenlijke lunch aan het picknick bankje. Daar bleek dat Joris en ik de enige  waren die snoek hadden gevangen. Na de lunch zijn wij naar huis gegaan omdat wij in de namiddag nog afspraken hadden. Een aantal heeft nog een poging gewaagd om vriend essox te haken, helaas zonder succes. Maar… er komen nog meer gezamenlijke visdagen deze winter, dus kans genoeg om nog een snoek te haken.

Dirk Schmidt