- Details
- Geschreven door: Simon Engwerda
- Categorie: Verhalen Buitenland
Dit jaar plannen we onze trip naar Duitsland eens in het najaar. Half oktober, het laatste weekend van het seizoen voordat de forellen een aantal maanden rust hebben. Opnieuw is de Lieser het riviertje dat we opzoeken. Nu niet met 4 man, want Jeroen en Randy slaan een editie over, maar enkel Kees en ik vertrekken naar Duitsland. Na een reis van een uurtje of 4 komen we rond 11 uur aan in Manderscheid waar de vergunningen alweer op ons liggen te wachten in het VVV-kantoor (gelukkig hebben we nog een geldige jaarvergunning, want die sturen ze sinds dit jaar niet meer per post, maar moet je persoonlijk in een gemeentehuis in Duitsland komen afhalen). Daarna kunnen we lekker aan het vissen. Eenmaal bij het water aangekomen zien we dat er nog minder water in de rivier staat dan vorig jaar. Niet zo gek, want ook hier, net als in Nederland, was de afgelopen zomer zeer droog. De zomer gaat ook nog eens naadloos over in een heerlijke Indian Summer, de temperaturen zijn dit weekend nog zeer aangenaam te noemen waarbij dagelijks de 20 graden gehaald wordt. Vooruit, in de schaduw van het dal voelt het iets koeler, maar een jas hebben we toch zeker niet nodig.
Opvallend is de doodse stilte die er hangt in het dal. Als we de eerste stappen het bos in hebben gezet en we weg zijn van de mensen horen we letterlijk helemaal niets meer, met uitzondering van de rustige kabbel van de Lieser. Ook de vogels lijken het voor gezien te hebben dit jaar.. Geen gefluit, getsjilp of wat dan ook; zelfs de rode wouw heeft zich nog niet getoond dit jaar. Gelukkig laat de ijsvogel zich nog wel even zien (en horen) en maakt dat veel goed. Het bos zelf ziet er wel fantastisch uit; de herfstkleuren doen zich nu gelden waardoor er een mooi kleurenpallet van groen, geel, rood en bruin ontstaat. Het is wel duidelijk dat de bomen zich op de winter aan het voorbereiden zijn en dat maakt het vissen meteen ook een stuk lastiger.. Doordat er veel blad van de bomen valt zijn er vooral in de diepere, traag stromende pools soms maar met moeite open stukken water te vinden; maar gelukkig heb je altijd de in- en uitstroom van de pools waar je wel terecht kan. We vissen vandaag de Burgenstrecke en de eerste vis van dit weekend is een onverwachte gast.. Een kleine vlagzalm (zo’n 15 a 20 cm) komt maar wat graag de sedge van Kees halen. Deze hadden we hier nog niet getroffen, al werd er wel gezegd dat ze te vangen zouden zijn. We vissen verder stroomafwaarts en komen zo ook de eerste kopvoorns tegen die tussen het blad de kleine insecten van het water plukken. Soms moeilijk zichtbaar, maar wel goed te vangen op een droge vlieg. Ook de voorns zijn aan de kleine kant (15 a 20 cm), maar het is en blijft leuk om de droge vlieg gepakt te zien worden. Formaat maakt dan eigenlijk niet zoveel uit. Rustig vissend en wandelend brengen we de dag door. Ik vis met een natte vlieg en Kees vist droog. Het lijkt voor de vangsten niet echt veel uit te maken. We vinden nog een pool waar een aantal grotere forellen zich verzameld hebben en vangen tussen de kleinere bruine ook een aantal 30+-ers.
Dit verrast ons, meestal is het maar een enkele vis die je in één pool vangt in het geval van bruine forellen, maar dit zal wel een clubje uitzetters zijn die nog bij elkaar vertoeven. Kees spot ook nog een grote kopvoorn, maar op het moment dat jij de vis ziet ben je meestal ook al gezien door de vis en laat deze zich even een tijdje niet meer zien. We weten deze mooie vis dan ook niet te haken het weekend. Op ons dooie gemak vissen we pool voor pool het riviertje af. De één vist en de ander kijkt toe. Gezellig om zo samen de visserij te beleven. Tegen een uur of 6 vertrekken we naar het huisje om daarna lekker te genieten van een welverdiende pizza (uiteraard i.c.m. een lekker groot glas Weizenbier) in het restaurantje aan het plein.
De volgende dag vissen we een lange dag, de Herrenaustrecke wordt in zijn geheel door ons bevist. We starten met een korte wandeling vanaf de parkeerplaats naar het begin van het traject om vanaf daar net als gisteren, weer om en om de pools te bevissen. Onderweg komen we langs een paar mooie uitzichtpunten en bekijken we de 2 burchten in de volle zon, omringd door niets dan kleurrijk bos. Vandaag vis ik ook meer droog, aangezien we vooral de kleinere forellen weten te vinden slaan we ook de kleine ondiepe pools niet over. Bijzonder hoe je in zo’n kleine pool toch een paar vissen van 15 – 25 cm kan vangen. Ook vandaag is het vooral bruine forel dat de klok slaat. Al word ik halverwege verrast door de aanblik van een aardige karper. We wandelen hoog langs de rivier en zien een heel kleine, diepe pool die vooral klein is omdat een grote boom zo’n 5 m. na de instroom de pool blokkeert. Het water stroomt hard en slaat tot schuim tegen de boom, echter de instroom van de pool wordt ook door een lange tak in de lengterichting geblokkeerd en maakt dat de pool (eigenlijk…) onbevisbaar is. Het ondiepe bijna stil staande deel aan onze zijde wordt op dat moment door de karper als foerageerplaats gebruikt. Echter ook nu blijkt weer dat op het moment dat ik de vis zie deze mij ook ziet en onder de tak door vertrekt het diepere deel van de pool in. Ik kan het toch niet laten om een poging te wagen, al weet ik dat wanneer ik de karper haak ik de pineut ben, maar wie weet.. 17/00 tippet; natte vlieg en met enkel de leader buiten het topoog laat ik de vlieg zakken in het schuim. Nog geen 2 seconden later gaat de hengel krom. Vis! Als het die karper maar niet is, schiet door mijn hoofd, maar ik voel al snel dat de gehaakte vis kleiner is.. De forel schiet onder de tak door en komt zo in het deel voor mijn voeten terecht.
Ik kan niets anders dan de korte splitcane aan de andere zijde van de tak met de top het water in steken en zo proberen om de vis weer terug dirigeren. En nu maar hopen dat hij niet denkt dat de uitweg over de tak is i.p.v. weer terug er onderdoor. Gelukkig gaat het goed, al weet de forel ook een 2e keer onder de tak door te vliegen, maar ook nu verweert de #3 bittervoorn zich zoals altijd kranig. Ok, nu nog over de tak zien te krijgen (die een cm of 4 boven het water uitsteekt) om de vis te kunnen landen. In een rustige beweging maak ik gebruik van de acrobatiek van de regenboog. Als deze in het oppervlak komt manoeuvreer ik hem over de tak waardoor het laatste deel van de dril zich voor mijn voeten af kan spelen. Niet lang daarna kan ik de vis landen in het kleine netje. Ongeveer 35 cm lang is deze regenboogforel; het blijkt 1 van de weinigen van deze editie te zijn, maar wat een memorabele dril was het!
Tegen de tijd dat we trek krijgen in de lunch is het al ruim halverwege de middag. Dat ontbijt met eieren en Schwartzwälder Schinken was een goede bodem voor de start van de dag. We vinden een open plekje waar we lekker in de zon van onze lunch genieten. Ondertussen zien we voor onze voeten de elritsen vechten om een plekje achter een mooie steen. Hierbij is het wel duidelijk dat de grootste van het stel (zo’n 8 cm lang) het meest in te brengen heeft en de rest verjaagt. Maar goed om te zien dat er zoveel jonge vis in de rivier zit, naast de elritsen veel jonge forellen en dus ook vlagzalm en kopvoorn. Je krijgt de indruk dat de populatie zich in deze rivier goed in stand kan houden. Dus misschien dat d e regenbogen de komende jaren niet meer uitgezet hoeven te worden. Na de lunch slaan we een stukje van de rivier over. We willen het laatste deel van de dag nog in het weiland vissen. Daar hebben we nog een paar mooie stekken en de afwisseling met wat open weiland na een dag in de bossen is ook niet zo gek. Rond een uurtje of 5 komen we bij een lange steile wand waar de rivier in een smal stroompje rustig langs kabbelt. Het is er max 50 cm diep en we zien her en der wat vis stijgen. Kees heeft er een aantal gevangen en laat mij de rest van het stroompje bevissen. Ook ik weet er een mooie dertiger vandaan te plukken en nog een aantal kleinere exemplaren voordat ik een plant haak en muurvast zit. Om de pool niet te verstoren neemt Kees het weer over. Bij de instroom aangekomen azen er meerdere forellen en al snel haakt Kees een forel van zo’n 25 cm. We verwachten hier eigenlijk alleen nog maar kleine vis aan te treffen. Bijna zijn we uitgevist in deze pool als opnieuw de droge vlieg gepakt wordt. Hangen! Tot ons beider genoegen maakt de vis een mooie run stroomafwaarts. Hij blijkt toch van behoorlijk formaat te zijn. Na een paar minuten is de vis uitgeraasd en komt deze naar het net. Een prachtig wild exemplaar van zo’n 40 cm wordt even uit het water getild voor een foto en daarna weer snel terug gezet. Als we langs de standplaats lopen om nog even de rest van het traject te bekijken is onze verbazing nog groter, er stond nog geen 30 cm water! Hij lag zich ongetwijfeld te laven aan alle elritsen die zich er ook verzameld hadden.
We wandelen nog langs de rivier op om de laatste 200 m te bekijken, waarna ze over gaat in een privé-deel en voor ons dus niet meer toegankelijk is. Maar het is voor ons ook wel genoeg geweest. We wandelen zo’n 3 km terug naar de auto om daar tegen 6-en weer aan te komen. Snel even omkleden en weer naar die Italiaan, want het Weizenbier en de pizza’s wachten weer op ons! De getatoeëerde gastvrouw vraagt geïnteresseerd naar onze vangsten en na het eten krijgen we nog een lekkere, brandende, Sambuca van het huis. Cheers! Terug in het huisje kijken we naar Nederland – Duitsland voor de Nations League. Grappig dat net nu Duitsland weer eens verslagen wordt..
Dan alweer de laatste dag. Opnieuw vissen we de Burgenstrecke en ook nu laat de mooie kopvoorn zich weer zien. Nu spot ik de vis, maar de vis mij helaas ook… Ongelooflijk hoe schuw ze zijn zodra ze groter worden. We vermaken ons in de ochtend in de eerste paar 100 meter van het traject. Droge vlieg (een grote sedge maar weer bij gebrek aan ook maar enige vorm van een hatch) en veel kleine forellen vangen. Soms verbazen we ons over de diepe pools waar toch echt vis tegen het kantje zou moeten staan maar door ons niet gevonden wordt (op zo’n moment zou je toch bijna een verzwaarde wooly bugger door de pool willen trekken om te checken of er nu echt geen vis ligt), maar dat blijft ook de charme van het onverzwaarde vissen op dit veelzijdige riviertje. De diepe pools geven hun geheimen slechts sporadisch prijs. Net na het middaguur vinden we het genoeg en vertrekken weer richting huis. En wonder boven wonder.. We kunnen zonder file doorrijden! Nog gezellig napratend over het geslaagde weekend zijn we tegen de avond weer thuis. Het eind van het salmoniden seizoen met weer een verscheidenheid aan vis. Nu is het weer tijd om ons te richten op de groenjassen van de polder!
- Details
- Geschreven door: Kees van der Hulst
- Categorie: Polder
Na een koude nacht, met flarden mist over de weilanden, verzamelen 11 leden van The Leader aan de Hazekade in Meije (Bodegraven) om een superdag te beleven. Op de dikke mat kroosvarens in de zijsloten toont zich een “regenboog” in de dauwdruppels op de plantjes. Een pot met goud…..zegt men. Deze keer komt het uit in de vorm van goudgele, rood gevinde ruisvoorns.
Dit deel van de polder is al jaren gevrijwaard van karper en brasem, en het water is super helder en vergeven van de ruisvoorns! En waar voorn is, is snoek niet ver weg……
Ondanks de kou wordt er vanaf het eerste moment volop voorn gevangen en binnen een kwartiertje ligt ook de eerste snoek in het net. Jos van de Bent vangt de grootste van +/- 80 cm. Niet lang daarna werd de vis nogmaals gevangen, nog steeds volop strijd gevend.
Ik denk dat de voornvissers elk aan 30 vissen of meer toekomen, meestal ruisvoorn, maar ook enkele blankvoorns. Ook worden er meerdere baarsjes gevangen. Misschien moeten er de volgende keer enkele kleine baars-streamertjes te water!
De snoeken zijn brutaal genoeg om af en toe een voorn te kapen van de voornvissers. In totaal worden er 6 snoeken gevangen
Groot zijn de voorns nog niet, maar toch komt er een enkele bij de 30 cm. Waarschijnlijk kennen de aalscholvers deze stek ook. Wie weet wat de toekomst nog brengt.
Om een uur of drie is iedereen tevreden en vertrekken we naar het terras van Rest. De Halve Maan om een biertje en een gehaktbal te nuttigen.
- Details
- Geschreven door: Peter Jongerius
- Categorie: Reservoirs
foto’s: Kees van der Hulst
Ter afwisseling van het snoekvissen in Houten, De Ruigenhoek en de Meijepolder had het bestuur bedacht om een keer te gaan vliegvissen in de Ronde Bleek. Dit naar aanleiding van de verhalen over zeer grote regenboog forellen. Op de website stond dat men minimaal moest vissen met een hengel aftma 8 en een lijnsterkte van 9 pond. Dus dat beloofde wat en bleek ook waar te zijn.
Tien vliegvismannen hadden zich aangemeld, helaas heeft onze club nog geen vliegvisvrouwen als lid maar daarover later meer. Afspraken gemaakt wie met wie mee zou rijden en dat we om 9.00 uur aanwezig zouden zijn. Om 7.30 uur heb ik Kees en Francesco opgehaald in Houten en na een voorspoedige rit van circa 115 km en 5 kwartier kwamen we op tijd aan in Sterksel om te genieten van een kopje koffie. De voor de ochtend voorspelde bewolking was er niet, de lucht was redelijk blauw met enkele wolkjes, zacht windje en een temperatuur van circa 10 graden welke in de middag op zou lopen naar circa 15 graden. Voor ons mensen goed weer dus.
Zes man hadden er voor gekozen om te vissen vanaf een vlot, Petar Bajai gebruikte zijn hightech bellyboot en drie man gingen de kanten en kreken afstruinen.
Ik belande met Kees op een vlot, mocht voor stuurman spelen, terwijl Kees als “kapitein” plaats nam in zijn stoel. Hij heeft aangetoond dat je dus gemakkelijk een hele dag kunt vliegvissen vanuit je stoel, zelfs vanuit zijn stoel maakt hij perfecte worpen!!
We kozen voor de korte zijde van het meer omdat hier de wind opstond en er volgens de diepte kaarten op de website enkele minder diepe plateau’s op 4 tot 6 meter lagen alvorens het de diepte in schoot van 14 m1. Tevens was dit de kortste afstand vanaf de steigers want erg snel gaat zo’n vlot niet, varen kost vliegvistijd, zeker toen we halverwege de ochtend helemaal niet meer vooruit kwamen doordat er te veel nylon in de schroef bleek te zitten en we van vlot moesten wisselen. Ieder vlot is voorzien van 2 ankers die je ook echt wel nodig hebt omdat zelfs de zwakke wind het vlot van zijn positie blaast. Of was het nu die grote vis die ons mee trok?
Gezien de adviezen en het koude weer van afgelopen nacht begonnen we met nimfen op diepte te vissen, dit leverde helaas geen aanbeten op. Inmiddels was de vis redelijk actief in het oppervlakte, niet echt aan het azen maar wel dolle pret met sprongen en grote kolken. Wat voor mij betekende dat ze hoog zaten. Heb er toen een klein wit streamertje van zonkerstrip aangebonden en kreeg al gauw een zeer grote vis aan de haak welke enkele minuten mijn hengel krom trok. Helaas in het zicht van het vlot nam hij nog een run en brak de lijn. Gelijk de lijn aangepast van 0,20 naar 0,25 want dat zou me niet nog eens gebeuren. In het uur dat volgde weer 2 grote vissen gehaakt maar deze schoten helaas na enkele minuten los. Hoe ik weet dat het grote vissen waren? Nou de hengel #7 stond redelijk krom, wat we zagen zag er groot uit en Kees bevestigde dit. Toen weer beet, en weer zwaar en groot, weer enkele minuten met een kromme hengel gestaan maar helaas niet kunnen landen door wederom lijnbreuk van 0,25 mm!!! Kees maakte toen de wijze opmerking dat ik nog moest leren om grote vis binnen te halen, gebruik moest maken van de slip om de klappen en runs op te vangen. Nou een betere “Kapitein” kan je als leermeester niet aan boord hebben.
Helaas voor Kees heeft hij in de ochtend geen enkele aanbeet gehad ondanks de wisseling van diep vissen naar intermediate en drijvend. Zo nu aan dan kwam Petar in zijn hightech bellyboot met dieptemeter, visfinder en elektromotor langs varen en vertelde ons dat er toch wel vis zat op 4 tot 5 meter onder hem. Hij heeft die dag helaas niets kunnen vangen.
Tijd vliegt en het was inmiddels half één en tijd voor de lunch met een broodje bal en kopje soep.
Na de middag over gestapt van een wit streamertje naar een zwarte, vraag me niet waarom maar dat voelde zo. Het binnen strippen met felle korte rukje snel achter elkaar gaf het beste resultaat. Die middag 2 vissen gehaakt en met aanwijzingen van Kees de lijn na het haken opgespoeld, gelijktijdig de lijn onder spanning houden valt nog niet mee, en de slip gebruikt om de vis, minuutje of 10, af te matten en binnen te halen. Deze 2 vissen waren wel een slagje kleiner dan die vier verspeelde vissen in de ochtend maar ik was er zeer blij mee.
Tegen het einde had Kees nog wel twee aanbeten maar wist helaas geen vis te vangen. Ook op de andere vlotten was men niet echt succesvol geweest. Francesco had er één gevangen, Ruud alleen aanbeten en ook Jaap en Henk moesten het doen met aanbeten. Keesde Vries had in de kreken 17!!!! vissen weten te vangen op een afgekloven CDC vliegje en onze nieuwe leden Erwin en Niels ieder 3. Later die middag kreeg Erwin een afgekloven snakefly en ving er nog 11 bij!!! Bleek dus dat ik als vlotvisser de meeste vissen verspeeld had maar ook gevangen.
Vier uur en tijd om naar huis te gaan. Op de parkeerplaats troffen wij een charmante jonge dame die haar spullen in orde aan het maken was om nog enkele uurtje vanuit de belly boot te gaan vliegvissen. Dus ja, ze bestaan echt wel: “vliegvisvrouwen”.
Al met al een memorabele dag welke zeker voor herhaling vatbaar is.
- Details
- Geschreven door: Dirk Schmidt
- Categorie: Verhalen Buitenland
Al jaren ga ik met drie vrienden een weekend vissen. Meestal gaan we naar de Duitse Eifel of Sauerland. Omdat we jarenlang op dezelfde stekken hebben gevist, wilden we wel eens wat anders en zijn in het voorjaar van 2018 naar het Zwarte Woud gegaan. Na wat zoeken konden we vergunningen reserveren op twee plaatsen aan de rivier de Murg.
Het Zwarte Woud is een stukje verder rijden dan Sauerland. Kostbare tijd die ten koste gaat van het vissen. Maar voor de langere reis krijg je ook een mooier viswater terug. Tenmiste, als je te juiste plek uit kiest. Op de donderdag vertrokken we. Onderweg naar onze eindbestemming deden we onze eerste vis stek aan. De vergunning was 20 euro per dag. Voor dat bedrag krijg je dan ook… niks. Weggegooid geld.
Op vrijdag en zaterdag hebben we op een stuk gevist waar we 40 euro per dag moesten aftikken. Daarvoor kregen we dan ook een heel lang en mooi stuk om te vissen. De visstand was ook top.
Op een nieuw water vissen betekent voor mij ook altijd even zoeken waar de vis zit en veel lopen om te kijken wat het water zoal te bieden heeft. De vangsten zijn daardoor niet perse hoog. Maar genoten heb ik. Op zaterdag ving ik zes bruine forellen en één regenboog. Daarnaast had ik nog een vijf tal lossers. Er werd weinig aan het oppervlak geaasd, dus de vangst op de droge vlieg bleef beperkt tot één vis.
De zaterdag ging al weer een stukje beter. Ik viste onder een mooie grote poel onder een voetgangersbrug in het dorp. In een paar uur tijd werkte ik de poel van achteren naar voren door. Daarbij bewoog ik me heel rustig om geen vis te verjagen. Ook hier vooral met de nymph aan de slag. Meer dan twee vissen mocht ik niet haken op de droge vlieg. Gelukkig waren het wel top ervaringen. In het heldere water kon ik de stijgende vissen zien staan en daardoor gericht aanwerpen met mijn kleine cdc-shuttlecock. Beide vissen kon ik ook zien stijgen nog voor hun neus door de water spiegel brak om mijn vlieg naar binnen te zuigen. Wat een prachtig gezicht! Het waren flinke vissen van 40+ centimeter. De andere 12 vissen die ik in deze poel ving waren op de nymph. Ook hier zaten flinke vissen tussen. Al met al twee mooie dagen aan de Murg beleefd. Een plek om nog eens terug te keren.
- Details
- Geschreven door: Kees van der Hulst
- Categorie: Verhalen Buitenland
Met elk zuchtje wind leek het of het sneeuwde, kleine vlokjes beukenblad en dikke vlokken esdoorn die sommige pools onbevisbaar maakten omdat je kunstvlieg nergens op water kon landen.
We zouden met zijn drieën gaan maar Randy meldde af en neef Simon en ik besloten om dit laatste weekeinde van het forelseizoen niet te willen missen. Dit riviertje in de Vulkaan-Eiffel nabij Manderscheid lag ons wel, het droge weer van de laatste tijd voorspelde een lage waterstand, een vakantiewoning was snel gevonden en de dagvergunning was met 15 euro goedkoop te noemen.
Vorig jaar was de waterstand ook laag maar daarbij de waterkwaliteit matig, veel schuimvlokken. Nu zag alles er aantrekkelijker uit, ondanks de lage waterstand. De vangst was vorig jaar erg goed te noemen dus de verwachting was hoog.
De vergunning haal je op het toeristenkantoor, vooraf bestellen want er zijn er maar 6 per dag te vergeven, en overnachten in de regio is verplicht.
We starten op de Burchenstrecke net buiten het dorp en vissen eerst stroomaf in de kloof met hoog boven ons de beide burcht-ruïnes. We vangen een vlagzalmpje, een forel en een kopvoorntje, meer niet en verlaten de kloof stroomop naar het bos. Naast de toernooiweide heeft de grote kopvoorn ons weer eerder in de gaten dan wij hem en kalm verdwijnt hij in de diepe geul aan de overzijde. De forel in de geul wil wel stijgen naar een droge vlieg.
Je mag op dit deel van de rivier ook alleen maar droog en nat, onverzwaard vissen, dus geen lood en goudkoppen!
Al snel vinden we een groep uitzetters, beekforellen van rond de 30 cm die een beetje doelloos rondjes zwemmen in een poel en een voor een stijgen naar onze droge vliegen. Ach, even is wel leuk.
We vissen korte splitcanehengeltjes, 1,80 á 2.00 m en 20/00 tippet want de takken hangen hier laag! En dan nog vis je vaak op je hurken of geknield. Daar tegenover staat dat de rivier buiten de pools erg ondiep is en dus makkelijk over te steken. De pools zijn max. 1.20 m diep en hebben steevast een steile rostwand met grillige nissen. En daar vind je de echte bewoners van deze rivier!! De wilde beekforellen van +/- 20-25 cm die strak tegen deze wanden aanliggen en stijgen, en je droge vlieg moet ook strak tegen wand vallen anders is er geen interesse.
Heerlijk ontspannen vissen we samen de pools af. Dit kleine, lieve riviertje oogt zo kalm, maar bij zware regenbuien staat er zomaar 1.5 meter méér water, en de vele grote bomen en wortelkluiten en ook complete logjams in de bedding getuigen van de enorme, vernietigende kracht van een z.g. flashflood. Onder één zo’n logjam is een diep gat gespoeld en Simon spot zowaar een karper die net als de kopvoorn de veilige diepte opzoekt. Daar moet natuurlijk een onverzwaarde woolybugger achteraan die prompt gegrepen wordt door een regenboogforel. Lekker spannend in die takkenwirwar, maar de vis komt binnen.
Op dag 2 gaan we naar de Herrenaustrecke, meer stroomop, deels in het bos en deels in het weiland gelegen. Het verhaal is bekend, bij het naderen van de volgende pool vluchten de eerste forellen stroomop, niet te vangen zo alert als ze zijn, die wilde rakkers, maar verderop in de pool vangen we om beurten onze visjes. Niet spectaculair, maar wel leuk. En vaak moeilijk, veel vliegen in de bomen!
In het weiland ligt een steile oever met onderlangs een 20 meter lange geul. 30-50 cm diep maar om de paar meter stijgt een forel naar onze sedges. Aan de kop van de geul jaagt een betere forel op elritsen en zowaar gaat ie ook voor een sedge. Op hoge snelheid passeert de vis ons om even later in het net te eindigen.
De beste vis van het weekeinde is een 35 cm lange beekforel , wild als wild kan zijn. Een plaatje!
En toch verjagen we een nog betere vis aan het eind van de Herrenaustrecke. Kopvoorn? Of toch ook beekforel.
Op dag 3 nogmaals de Burchenstrecke en wederom vertrekt de grote kopvoorn naast de toernooiweide op tijd naar de diepte! Altijd wakker!
De herfst doet definitief zijn intrede als opnieuw een pool vol blad waait, om 14.00 is het tijd voor de terugreis.
