In september heb ik de Glomma Workshop gevolgd. Een workshop van een week waarin je leert vliegvissen in de harde condities van Noorse rivieren.
Als je van lekker eten en drinken houdt of als je prijs stelt op het comfort van een hotelletje, dan is dit overweldigende land misschien niet de beste keuze. Je kunt er ook beter niet heengaan als je het water in Duitsland of België al hard genoeg vindt stromen. Ben je daarentegen een buitenmens en bestand tegen leegte, stilte en rauwe schoonheid met geweldig water, dan is Noorwegen een absolute aanrader. De Glomma en de Folla zijn twee van de rivieren die we tijdens de workshop bezoeken.
Nederig in een machtig landschap vang je de ene na de andere vlagzalm (en in september sporadisch een wilde forel). Je kunt fantastische resultaten halen, als je weet hoe. En dat leer je tijdens de workshop.

Informatie over de workshop 2010 kun je aanvragen via Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Daar sta je dan klein te wezen en groots te vangen.

Zestien mensen, vier groepen

De workshop belooft vlagzalm aan alle zestien deelnemers. De cursisten kennen elkaar niet en worden in vier groepen opgesplitst, waardoor er veel persoonlijke tijd en aandacht kan worden gegeven aan elke deelnemer.
Dat is prettig; iedereen heeft immers andere skills en een eigen niveau. Ikzelf kom bij drie zeer plezierige mensen terecht. Het is de bedoeling om met z'n vieren een week lang op te trekken. Dat wil zeggen: een hut delen, de workshop volgen, eten, reizen, alles. En dat lukt wondergoed; we kunnen het uitstekend met elkaar vinden. Het is een bijzonder talent van de organisatie dat ze de juiste mensen met elkaar laten optrekken.

Neusje van de vlagzalm op vliegvisgebied

Aan alle onderdelen van het vliegvissen (casten, entomologie, binden, het lezen van water) wordt uitgebreid aandacht geschonken. Voor al die aspecten zijn er Nederlandse instructeurs – en niet de minste: Bas de Bruin (EFFA master) Wim Alphenaar (vliegbinder en innovator) en Erik van de Hoek (beter bekend als Erik de Noorman). Zij worden bijgestaan door een drietal Noorse gidsen en de (Nederlandse) eigenaar van de camping die de workshop organiseert.

Vlagzalm in de hand

Leren in de ochtend

Zo half september kan het in Koppang 's nachts al vriezen. De nachten en ochtenden zijn koud en het water van de rivieren is dat ook zodat geen insect het in zijn hoofd haalt te gaan uitkomen. Pas als de zon flink schijnt zie je vanaf het middaguur eendagsvliegen en sedges ronddolen boven en rond het water. Aan het eind van de zomer kun je vanaf het middaguur lekker vis gaan vangen. Dat heeft als voordeel dat de workshop zich in de ochtend kan bezighouden met theorie: beestjes nabinden die je in de rivier onder stenen hebt gevonden. Je werptechniek verbeteren en de reach, bow, switch cast en parachuteworpen leren toepassen. Talloze nimftactieken en -technieken aanleren. Elke van de vier groepen volgt gedurende de week een eigen programma waarin dat alles aan bod komt.

In de rivier

Toepassen in de middag

Vanaf 12.00 uur ga je op pad. Een Noorse gids brengt je op de mooiste en visrijke plekken die je als gewone sterveling nooit zult kunnen vinden. Wat een geweldige plekken heb ik in die week bezocht. Snelstromend, brede stukken, diepe pools, peuter- en pielriviertjes. Dus op de plek aangekomen: hup de rivier in, maar niet eerder dan nadat je goed gekeken hebt wat er gebeurt op het water, waar de stromingen zich bevinden en waar je vis kunt vermoeden. Daarvan gaan je resultaten fors omhoog. Het leukste is het wanneer wat je in de ochtend hebt geleerd ook echt blijkt te werken. Dat je ervaart dat je reach en bow cast stromingen opheffen wat een langere vrije drift voor je vlieg oplevert. Dat de vanochtend gebonden para dun de juiste keuze blijkt. Of dat die kinky roze glimnimf van Wim Alphenaar die hij na langdurig onderzoek heeft ontwikkeld inderdaad je hengel tot in de kurk van het handvat doet krommen.

Vlagzalm op Noors water

Water zoals de Glomma is groot. Het stroomt hard en heeft een stevige waterdruk, zodat de verplichte waadstok geen overbodige luxe is. Er zijn echter ook veel kleinere rivieren en beken waar je juist moet kruipen en sluipen - je waadpak wordt dan nauwelijks vochtig. En overal is vlagzalm te vangen. De vlagzalm is, zoals de naam doet vermoeden, een salmonide. Een sublieme sportvis die echt leuk wordt vanaf vijfendertig centimeter en spectaculair boven de veertig. Oersterk, lekker en prachtig met hun vlammende hoge rugvin. Zelf had ik er voor de workshop nog nooit een gevangen, maar nu heb ik ze gezien met vinnen in de mooiste kleuren: rood, blauw, naar groen toe, gestipt, gestreept. Het slijm van de vlagzalm doet qua geur denken aan tijm – niet voor niets is de Latijnse naam van het beest Thymus Thymus. En inderdaad: iedere deelnemer heeft ze gevangen, meestal in grote hoeveelheden.

Zo prachtig zijn ze (met dank aan Bas de Bruin)

Bagage

Als je de Glomma Workshop hebt gedaan, heb je de nodige skills waarmee je beter dan ooit uit de voeten kunt op (sterk) stromend water. Je bent in staat een rivier te lezen. Je kijkt beter naar wat er op en in het water gebeurt en je weet waar je op moet letten. En je hebt genoten van misschien wel het beste dat het vliegvissen in Europa te bieden heeft. Ik had echter ook een probleem: het was erg moeilijk om afscheid te nemen van dit prachtige land en de fantastische rivieren - en ik had in die week nog maar een heel klein stukje gezien van alle vliegvisrijkdom.
Wat een beleving. Vliegvissen in Noorwegen is alsof je je voortdurend in een prachtige reclamefolder bevindt. Alles lijkt te mooi om waar te zijn. Maar het is waar, en dat is nu het mooie.

Med vennlig hilsen, Peter Post

Wiskundig klopt er van deze stelling natuurlijk geen hout. Delen is namelijk delen. En vermenigvuldigen is daar het tegenovergestelde van. Voor wiskundigen is de stelling net zo iets als zeggen: zwart is wit. Gelukkig zijn we geen wiskundevereniging, maar een vereniging van vliegvissers en vliegbinders. Vliegvissers delen van alles en nog wat: hun vliegen, hun bindmateriaal en vooral hun kennis. Onderling, in bladen, verenigingen en op het wereldwijde web. Erikdenoorman.com en vliegvissenprikbordpagina.nl worden zeer druk bezocht en gevoed. Vooruit, nog een beetje wiskunde: als kennis bij één persoon zit en deze persoon deelt zijn kennis, dan zit diezelfde kennis ineens bij twee of meer personen. Het delen is dan vermenigvuldigen geworden.

Ditzelfde principe vindt plaats binnen The Leader. Het was een zaterdagochtend in de zomer van 2008 dat op initiatief van Francesco Gentilli een speciale tactiek over het vliegvissen op winde uit de doeken werd gedaan. De tactiek was eerst besproken in het clubblad en werd vervolgens aan de Lek op die zaterdagochtend in de praktijk gebracht. De tactiek bestond eruit om puur op zicht windes te verleiden. Ze trekken naar de kant om tussen de kribben te scharrelen naar voedsel of om zich te koesteren in de zon. Het water is (als er geen boten voorbij komen) zeer helder, zodat je de schuwe windes goed kunt zien. Punt is dan wel die schuwheid: jij ziet de windes, maar de windes zien jou ook. Het gaat er dus om heel voorzichtig de windes te benaderen en als je ze ziet een grote zwarte droge of traag zinkende vlieg te presenteren. Ik ben een druk mens en maak soms te weinig tijd vrij om te vissen. Na deze zaterdag waarop Francesco maar liefst twee prachtige windes ving (en ik niks), heb ik niets meer met deze vorm van visserij gedaan. Pas een paar zondagen gelden, toen een sociale verplichting uitviel en ik een paar uurtjes in mijn schoot geworpen kreeg, ben ik naar de Lek gereden en heb de tactiek uitgeprobeerd.

Vroeger ving ik door een nimfje binnen te strippen op goed geluk, wel windes van een centimeter of 30-35. Nu paste ik de zichttactiek toe. Best lastig want die windes gaan er bij het minste als een speer vandoor en dan sta je daar in het helder van de rivier te kijken hoe mooi je vlieg beweegt. Ook leuk, maar daarvoor doe ik het natuurlijk niet. De eerste winde die ik goed aanwierp en die er niet vandoor ging, ging voorzichtig naar mijn vlieg met forse staart. De winde nam de staart in zijn (of haar?) mond en spuugde deze direct weer uit. Ik zag het allemaal gebeuren, op nog geen 50 centimeter voor me, uit de kant. Prachtig! Alleen moest er natuurlijk een andere vlieg op zonder staart. Een ander zwart geval (een Patrick geloof ik). Stukkie lopen, kijken, lopen. Sluipen. Overal vis, allemaal schuw. Gelukkig waren er zoveel windes dat er ook eentje bij was die wat minder goed uitkeek. Hij (of zij...) zwom met nog twee andere, zag mijn vlieg, maakte zich los uit het kleine groepje en slorpte mijn vlieg zonder aarzelen naar binnen. Heffen, hangen. Je hoeft geen wiskundige te zijn om te begrijpen dat ik als een kind zo blij was met deze winde van 44 centimeter op mijn 3-tje. Eigenhandig gevangen met de tactiek die ik van een ander geleerd heb. Zo eenvoudig mooi is het allemaal.

Peter Post

Even een ander verhaal dan de bekende verslagen. Een verhaal van lang vervlogen tijden toen ons land nog Romeins grondgebied was. Maar voordat ik jullie dit vertel zal ik even uitleggen hoe ik hier op kom. Ik heb als andere hobby praktische archeologie plus dat ik lid ben van een Brits-Nederlands reenactment groep LEGIO AVGVSTA II www.legiiavg.org.uk daar staat ook de link naar onze Nederlandse afdeling. Wij houden ons bezig met het leven in de eerste eeuw na Christus. De groep bestaat uit mannen en vrouwen die Romeinse soldaten en burgers uitbeelden en op deze wijze onderzoek doen naar het leven in die tijd, de opgedane kennis wordt gebruikt voor onderzoeken door universiteiten en ander instanties wereldwijd ter verbetering van kennis, ook zie je ons regelmatig op zenders als National Geographic ,Discovery en de BBC. Zo, nu het vis deel, Kort geleden kreeg ik een stuk onder ogen dat was vertaald uit het Latijn. Het is geschreven door een zekere heer genaamd Aelian zo'n 1700 jaar geleden het gaat als volgt:.... Dit is een manier van visvangen zo heb ik gehoord gebruikt in Macedonië (Griekenland). Het is daar dat vissen eten van de lokale paardenvliegen die over het water bewegen. De vissers weten hiervan maar zij gebruiken de insecten niet als aas, omdat de vliegen te teer zijn en kapot gaan bij aanraking met mensenhanden, de vissen deze vliegen niet eten als ze kapot zijn. Want op magische wijze weet de vis dat deze vliegen gevangen vliegen zijn. Als gevolg hiervan gebruiken de vissers de volgende techniek, zij binden rode wol rond hun haken en maken er zwarte hanenveren aanvast op een wijze dat het lijkt qua vorm en kleur op een van de paardenvliegen. Als zij hun aas in het water werpen zwemmen de vissen op dit attractieve aas af als op een wondermooi feestmaal. Zij openen hun mond en raken verward in de haak als bitter einde van hun feestmaal ... Dit aldus de heer Aelian in zijn boek ...de natuur van de dieren.. Er is meer uit de antieke tijd over vissen maar dit is het eerste wat ik lees over daadwerkelijk vliegvissen en binden Er werd in die tijd, dus dan praat ik over 1700 a 2000 jaar terug gebruikt gemaakt van lijnen van onder andere paardenhaar en haken van been, brons of ijzer soms ook hout. Hengels waren stokken van hout en/of riet let op de details van de onderstaande afbeelding van een Romeins mozaïek er zit voor de vliegvisser veel herkenbare zaken in.

Natuurlijk ga ik dit ook uitproberen een hengel en lijn plus aas uit de eerste eeuw na christus proberen na te maken en dan kijken of we er mee vissen kunnen, ik houd u op de hoogte. Mocht u iets ook iets weten over dit onderwerp dan houd ik mij aanbevolen. Jammer voor de Britten die zich het recht houden als uitvinders van het vliegvissen, ook zij hebben het van onder andere de Romeinen en Grieken.

Veel visplezier.

Patrick Touw.

Het is zaterdag 24 januari 2009, ik heb 5 weken niet gevist vanwege het ijs. Ik kan echter niet langer thuis blijven ondanks de zeer lage barometerstand die er op vrijdag was. Het was op 2 na de laagste barometerstand sinds 100 jaar. Die 2 andere barometerstanden staan nog steeds aangegeven op mijn oude barometer. Vroeger op de boerderij kreeg je 2 maal in de week een krantje zonder weerbericht. Een radio hadden we ook niet dus die barometer stuurde onze bezigheden. Men zegt dat de vissen niet of slecht bijten met een lage barometerstand maar we gaan toch op pad.

We gingen naar een vliet waar ik deze winter nog niks gevangen had. Een gele streamer er aan en vissen maar. Na 5 minuten voelde ik een bonk en een snoek sprong uit het water. Hij schudde wat met z'n kop en los was hij weer. Nadat ik weer ingeworpen had zag ik een kolk bij mijn streamer en even later weer een kolk. Ze doen het toch wel. Dan volgen maar liefs 4 uren zonder enige beweging in het water. Ik was juist van plan de moed op te geven in het singeltje waar ik aan het vissen was toen ik weer een flinke bonk voelde. Een mooie snoek liet zich zien en ging er weer met mijn streamer vandoor. Ik zag dat deze snoek aan de zijkant van zijn lip gehaakt was en wilde hem wel eens meten. Met de kiewgreep beurde ik de snoek uit het water en lag hem naast mijn hengel waar een maatverdeling op staat. Ik zag dat hij een lengte van 80 cm had. Ook zag ik, dat hij een soort van uitstulping bij z'n staart had, een soort van wrat. Nadat ik de snoek had teruggezet, ging ik 20 meter verderop vissen. Vrijwel direct na mijn worp zag ik een snoek omhoog komen die mijn streamer greep. Ik voelde dat de snoek wat minder vocht. Voorts zag ik, dat deze snoek ook een uitstulping bij z'n staart had en na meting was hij ook 80 cm. Ik had dus dezelfde snoek gevangen. Ongelofelijk. Dezelfde snoek was dus gewoon weer achter mijn streamer aangegaan.

Ik heb 40 jaar terug ook eens zoiets meegemaakt in de Tecopse wetering. Daar werd destijds heel leuk snoek gevangen. Ik ging toen op mijn fiets met aan het stuur een emmertje met daarin 3 kleine voorntjes op pad. Toen visten wij met voorntjes. De primus ging ook mee om een bak verse koffie te zetten. Het was die dag een akelige koude dag. De Tecopse wetering was een hele lange wetering en direct aan het begin ving ik al een mooie snoek van 90 cm. Ik viste verder de hele wetering af en toen ik weer aan het begin kwam, ging de snoekdobber weer onder. Wat bleek, ik had weer dezelfde snoek gevangen. Ik kon dat toen niet geloven, maar nu wel.

Nog iets bizars. Ik ging eens met Anton snoeken in de Meiepolder. Toen wij daar aankwamen, was Anton zijn streamerhengel vergeten. Hij had de hengel in de garage laten staan. Gelukkig lag er in de kofferbak nog een klein telescopisch werphengeltje. Een spinner no. 6 er op en vissen maar. Het was die dag zonnig weer met een kabbel op het water. Anton ving die dag 9 snoeken en ik kreeg op mijn streamers een aanbeet. Ik heb alle streamers geprobeerd die ik bij mij had, niets hielp ik werd er stapelgek van. Hierna heb ik thuis een soort lepel in elkaar geknutseld die ik aan een # 7 lijn kon werpen. De week daarop ben ik met Aad naar dezelfde stek gegaan. Aad viste die dag met gele streamers en ik met de zelf in elkaar geknutselde lepel. Aad ving 3 snoeken en ik kreeg geen stootje. Ik was wel heel blij, want ik had mijn geloof in het streameren weer terug.

Mensen ga vissen en blijf je verbazen.

Groeten Dirk de Haan.